مَتَّى 19

١ 1 بَعْدَمَا أَنْهَى يَسُوعُ هَذَا الْكَلامَ، انْتَقَلَ مِنَ الْجَلِيلِ ذَاهِباً إِلَى نَوَاحِي مِنْطَقَةِ الْيَهُودِيَّةِ مَا وَرَاءَ نَهْرِ الأُرْدُنِّ.

അനന്തരമ് ഏതാസു കഥാസു സമാപ്താസു യീശു ർഗാലീലപ്രദേശാത് പ്രസ്ഥായ യർദന്തീരസ്ഥം യിഹൂദാപ്രദേശം പ്രാപ്തഃ|

٢ 2 وَتَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ، فَشَفَى مَرْضَاهُمْ هُنَاكَ.

തദാ തത്പശ്ചാത് ജനനിവഹേ ഗതേ സ തത്ര താൻ നിരാമയാൻ അകരോത്|

٣ 3 وَتَقَدَّمَ إِلَيْهِ بَعْضُ الْفَرِّيسِيِّينَ يُجَرِّبُونَهُ، فَسَأَلُوهُ: «هَلْ يَحِلُّ لِلرَّجُلِ أَنْ يُطَلِّقَ زَوْجَتَهُ لأَيِّ سَبَبٍ؟»

തദനന്തരം ഫിരൂശിനസ്തത്സമീപമാഗത്യ പാരീക്ഷിതും തം പപ്രച്ഛുഃ, കസ്മാദപി കാരണാത് നരേണ സ്വജായാ പരിത്യാജ്യാ ന വാ?

٤ 4 فَأَجَابَهُمْ قَائِلاً: «أَلَمْ تَقْرَأُوا أَنَّ الْخَالِقَ جَعَلَ الإِنْسَانَ مُنْذُ الْبَدْءِ ذَكَراً وَأُنْثَى،

സ പ്രത്യുവാച, പ്രഥമമ് ഈശ്വരോ നരത്വേന നാരീത്വേന ച മനുജാൻ സസർജ, തസ്മാത് കഥിതവാൻ,

٥ 5 وَقَالَ: لِذَلِكَ يَتْرُكُ الرَّجُلُ أَبَاهُ وَأُمَّهُ وَيَتَّحِدُ بِزَوْجَتِهِ، فَيَصِيرُ الاثْنَانِ جَسَداً وَاحِداً؟

മാനുഷഃ സ്വപിതരൗ പരിത്യജ്യ സ്വപത്ന്യാമ് ആസക്ഷ്യതേ, തൗ ദ്വൗ ജനാവേകാങ്ഗൗ ഭവിഷ്യതഃ, കിമേതദ് യുഷ്മാഭി ർന പഠിതമ്?

٦ 6 فَلَيْسَا فِيمَا بَعْدُ اثْنَيْنِ، بَلْ جَسَداً وَاحِداً. فَلا يُفَرِّقَنَّ الإِنْسَانُ مَا جَمَعَهُ اللهُ!»

അതസ്തൗ പുന ർന ദ്വൗ തയോരേകാങ്ഗത്വം ജാതം, ഈശ്വരേണ യച്ച സമയുജ്യത, മനുജോ ന തദ് ഭിന്ദ്യാത്|

٧ 7 فَسَأَلُوهُ: «فَلِمَاذَا أَوْصَى مُوسَى بِأَنْ تُعْطَى الزَّوْجَةُ وَثِيقَةَ طَلاقٍ فَتُطَلَّقُ؟»

തദാനീം തേ തം പ്രത്യവദൻ, തഥാത്വേ ത്യാജ്യപത്രം ദത്ത്വാ സ്വാം സ്വാം ജായാം ത്യക്തും വ്യവസ്ഥാം മൂസാഃ കഥം ലിലേഖ?

٨ 8 أَجَابَ: «بِسَبَبِ قَسَاوَةِ قُلُوبِكُمْ، سَمَحَ لَكُمْ مُوسَى بِتَطْلِيقِ زَوْجَاتِكُمْ. وَلَكِنَّ الأَمْرَ لَمْ يَكُنْ هَكَذَا مُنْذُ الْبَدْءِ.

തതഃ സ കഥിതവാൻ, യുഷ്മാകം മനസാം കാഠിന്യാദ് യുഷ്മാൻ സ്വാം സ്വാം ജായാം ത്യക്തുമ് അന്വമന്യത കിന്തു പ്രഥമാദ് ഏഷോ വിധിർനാസീത്|

٩ 9 وَلَكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ الَّذِي يُطَلِّقُ زَوْجَتَهُ لِغَيْرِ عِلَّةِ الزِّنَى، وَيَتَزَوَّجُ بِغَيْرِهَا، فَإِنَّهُ يَرْتَكِبُ الزِّنَى. وَالَّذِي يَتَزَوَّجُ بِمُطَلَّقَةٍ، يَرْتَكِبُ الزِّنَى».

അതോ യുഷ്മാനഹം വദാമി, വ്യഭിചാരം വിനാ യോ നിജജായാം ത്യജേത് അന്യാഞ്ച വിവഹേത്, സ പരദാരാൻ ഗച്ഛതി; യശ്ച ത്യക്താം നാരീം വിവഹതി സോപി പരദാരേഷു രമതേ|

١٠ 10 فَقَالَ لَهُ تَلامِيذُهُ: «إِنْ كَانَتْ هَذِهِ حَالَةَ الزَّوْجِ مَعَ الزَّوْجَةِ، فَعَدَمُ الزَّوَاجِ أَفْضَلُ!»

തദാ തസ്യ ശിഷ്യാസ്തം ബഭാഷിരേ, യദി സ്വജായയാ സാകം പുംസ ഏതാദൃക് സമ്ബന്ധോ ജായതേ, തർഹി വിവഹനമേവ ന ഭദ്രം|

١١ 11 فَأَجَابَهُمْ: «هَذَا الْكَلامُ لَا يَقْبَلُهُ الْجَمِيعُ، بَلِ الَّذِينَ أُنْعِمَ عَلَيْهِمْ بِذَلِكَ.

തതഃ സ ഉക്തവാൻ, യേഭ്യസ്തത്സാമർഥ്യം ആദായി, താൻ വിനാന്യഃ കോപി മനുജ ഏതന്മതം ഗ്രഹീതും ന ശക്നോതി|

١٢ 12 فَإِنَّ بَعْضَ الْخِصْيَانِ يُوْلَدُونَ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِهِمْ خِصْيَاناً؛ وَبَعْضُهُمْ قَدْ خَصَاهُمُ النَّاسُ؛ وَغَيْرُهُمْ قَدْ خَصَوْا أَنْفُسَهُمْ مِنْ أَجْلِ مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ. فَمَنِ اسْتَطَاعَ أَنْ يَقْبَلَ هَذَا، فَلْيَقْبَلْهُ!»

കതിപയാ ജനനക്ലീബഃ കതിപയാ നരകൃതക്ലീബഃ സ്വർഗരാജ്യായ കതിപയാഃ സ്വകൃതക്ലീബാശ്ച സന്തി, യേ ഗ്രഹീതും ശക്നുവന്തി തേ ഗൃഹ്ലന്തു|

١٣ 13 ثُمَّ قَدَّمَ إِلَيْهِ بَعْضُهُمْ أَوْلاداً صِغَاراً لِيَضَعَ يَدَيْهِ عَلَيْهِمْ وَيُصَلِّيَ، فَزَجَرَهُمُ التَّلامِيذُ.

അപരമ് യഥാ സ ശിശൂനാം ഗാത്രേഷു ഹസ്തം ദത്വാ പ്രാർഥയതേ, തദർഥം തത്സമീംപം ശിശവ ആനീയന്ത, തത ആനയിതൃൻ ശിഷ്യാസ്തിരസ്കൃതവന്തഃ|

١٤ 14 وَلَكِنَّ يَسُوعَ قَالَ: «دَعُوا الصِّغَارَ يَأْتُونَ إِلَيَّ وَلا تَمْنَعُوهُمْ، لأَنَّ لِمِثْلِ هَؤُلاءِ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ!»

കിന്തു യീശുരുവാച, ശിശവോ മദന്തികമ് ആഗച്ഛന്തു, താൻ മാ വാരയത, ഏതാദൃശാം ശിശൂനാമേവ സ്വർഗരാജ്യം|

١٥ 15 وَوَضَعَ يَدَيْهِ عَلَيْهِمْ، ثُمَّ ذَهَبَ مِنْ هُنَاكَ.

തതഃ സ തേഷാം ഗാത്രേഷു ഹസ്തം ദത്വാ തസ്മാത് സ്ഥാനാത് പ്രതസ്ഥേ|

١٦ 16 وَإذَا شَابٌّ يَتَقَدَّمُ إِلَيْهِ وَيَسْأَلُ: «أَيُّهَا الْمُعَلِّمُ الصَّالِحُ، أَيَّ صَلاحٍ أَعْمَلُ لأَحْصُلَ عَلَى الْحَيَاةِ الأَبَدِيَّةِ؟» (aiōnios g166)

അപരമ് ഏക ആഗത്യ തം പപ്രച്ഛ, ഹേ പരമഗുരോ, അനന്തായുഃ പ്രാപ്തും മയാ കിം കിം സത്കർമ്മ കർത്തവ്യം? (aiōnios g166)

١٧ 17 فَأَجَابَهُ: «لِمَاذَا تَسْأَلُنِي عَنِ الصَّالِحِ؟ وَاحِدٌ هُوَ الصَّالِحُ. وَلكِنْ، إِنْ أَرَدْتَ أَنْ تَدْخُلَ الْحَيَاةَ، فَاعْمَلْ بِالْوَصَايَا».

തതഃ സ ഉവാച, മാം പരമം കുതോ വദസി? വിനേശ്ചരം ന കോപി പരമഃ, കിന്തു യദ്യനന്തായുഃ പ്രാപ്തും വാഞ്ഛസി, തർഹ്യാജ്ഞാഃ പാലയ|

١٨ 18 فَسَأَلَ: «أَيَّةِ وَصَايَا؟» أَجَابَهُ يَسُوعُ: «لا تَقْتُلْ؛ لَا تَزْنِ؛ لَا تَسْرِقْ؛ لَا تَشْهَدْ بِالزُّورِ؛

തദാ സ പൃഷ്ടവാൻ, കാഃ കാ ആജ്ഞാഃ? തതോ യീശുഃ കഥിതവാൻ, നരം മാ ഹന്യാഃ, പരദാരാൻ മാ ഗച്ഛേഃ, മാ ചോരയേഃ, മൃഷാസാക്ഷ്യം മാ ദദ്യാഃ,

١٩ 19 أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ؛ وَأَحِبَّ قَرِيبَكَ كَنَفْسِكَ.»

നിജപിതരൗ സംമന്യസ്വ, സ്വസമീപവാസിനി സ്വവത് പ്രേമ കുരു|

٢٠ 20 قَالَ لَهُ الشَّابُّ: «هَذِهِ كُلُّهَا عَمِلْتُ بِها مُنْذُ صِغَرِي، فَمَاذَا يَنْقُصُنِي بَعْدُ؟»

സ യുവാ കഥിതവാൻ, ആ ബാല്യാദ് ഏതാഃ പാലയാമി, ഇദാനീം കിം ന്യൂനമാസ്തേ?

٢١ 21 فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «إِنْ أَرَدْتَ أَنْ تَكُونَ كَامِلاً، فَاذْهَبْ وَبِعْ كُلَّ مَا تَمْلِكُ، وَوَزِّعْ عَلَى الْفُقَرَاءِ، فَيَكُونَ لَكَ كَنْزٌ فِي السَّمَاوَاتِ. وَتَعَالَ اتْبَعْنِي!»

തതോ യീശുരവദത്, യദി സിദ്ധോ ഭവിതും വാഞ്ഛസി, തർഹി ഗത്വാ നിജസർവ്വസ്വം വിക്രീയ ദരിദ്രേഭ്യോ വിതര, തതഃ സ്വർഗേ വിത്തം ലപ്സ്യസേ; ആഗച്ഛ, മത്പശ്ചാദ്വർത്തീ ച ഭവ|

٢٢ 22 فَلَمَّا سَمِعَ الشَّابُّ هَذَا الْكَلامَ، مَضَى حَزِيناً لأَنَّهُ كَانَ صَاحِبَ ثَرْوَةٍ كَبِيرَةٍ.

ഏതാം വാചം ശ്രുത്വാ സ യുവാ സ്വീയബഹുസമ്പത്തേ ർവിഷണഃ സൻ ചലിതവാൻ|

٢٣ 23 فَقَالَ يَسُوعُ لِتَلامِيذِهِ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ مِنَ الصَّعْبِ عَلَى الْغَنِيِّ أَنْ يَدْخُلَ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ.

തദാ യീശുഃ സ്വശിഷ്യാൻ അവദത്, ധനിനാം സ്വർഗരാജ്യപ്രവേശോ മഹാദുഷ്കര ഇതി യുഷ്മാനഹം തഥ്യം വദാമി|

٢٤ 24 وَأَيْضاً أَقُولُ: إِنَّهُ لأَسْهَلُ أَنْ يَدْخُلَ الْجَمَلُ فِي ثَقْبِ إِبْرَةٍ مِنْ أَنْ يَدْخُلَ الْغَنِيُّ مَلَكُوتَ اللهِ».

പുനരപി യുഷ്മാനഹം വദാമി, ധനിനാം സ്വർഗരാജ്യപ്രവേശാത് സൂചീഛിദ്രേണ മഹാങ്ഗഗമനം സുകരം|

٢٥ 25 فَدُهِشَ التَّلامِيذُ جِدّاً لَمَّا سَمِعُوا ذَلِكَ، وَسَأَلُوا: «إِذَنْ، مَنْ يَقْدِرُ أَنْ يَنْجُوَ؟»

ഇതി വാക്യം നിശമ്യ ശിഷ്യാ അതിചമത്കൃത്യ കഥയാമാസുഃ; തർഹി കസ്യ പരിത്രാണം ഭവിതും ശക്നോതി?

٢٦ 26 فَنَظَرَ إِلَيْهِمْ وَقَالَ لَهُمْ: «هَذَا مُسْتَحِيلٌ عِنْدَ النَّاسِ. أَمَّا عِنْدَ اللهِ، فَكُلُّ شَيْءٍ مُسْتَطَاعٌ!»

തദാ സ താൻ ദൃഷ്ദ്വാ കഥയാമാസ, തത് മാനുഷാണാമശക്യം ഭവതി, കിന്ത്വീശ്വരസ്യ സർവ്വം ശക്യമ്|

٢٧ 27 عِنْدَئِذٍ قَالَ بُطْرُسُ: «هَا نَحْنُ قَدْ تَرَكْنَا كُلَّ شَيْءٍ وَتَبِعْنَاكَ، فَمَاذَا يَكُونُ نَصِيبُنَا؟»

തദാ പിതരസ്തം ഗദിതവാൻ, പശ്യ, വയം സർവ്വം പരിത്യജ്യ ഭവതഃ പശ്ചാദ്വർത്തിനോ ഽഭവാമ; വയം കിം പ്രാപ്സ്യാമഃ?

٢٨ 28 فَأَجَابَهُمْ يَسُوعُ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ فِي زَمَنِ التَّجْدِيدِ، عِنْدَمَا يَجْلِسُ ابْنُ الإِنْسَانِ عَلَى عَرْشِ مَجْدِهِ، تَجْلِسُونَ أَنْتُمُ الَّذِينَ تَبِعْتُمُونِي عَلَى اثْنَيْ عَشَرَ عَرْشاً لِتَدِينُوا أَسْبَاطَ إِسْرَائِيلَ الاثْنَيْ عَشَرَ.

തതോ യീശുഃ കഥിതവാൻ, യുഷ്മാനഹം തഥ്യം വദാമി, യൂയം മമ പശ്ചാദ്വർത്തിനോ ജാതാ ഇതി കാരണാത് നവീനസൃഷ്ടികാലേ യദാ മനുജസുതഃ സ്വീയൈശ്ചര്യ്യസിംഹാസന ഉപവേക്ഷ്യതി, തദാ യൂയമപി ദ്വാദശസിംഹാസനേഷൂപവിശ്യ ഇസ്രായേലീയദ്വാദശവംശാനാം വിചാരം കരിഷ്യഥ|

٢٩ 29 فَأَيُّ مَنْ تَرَكَ بُيُوتاً أَوْ إِخْوَةً أَوْ أَخَوَاتٍ أَوْ أَباً أَوْ أُمّاً أَوْ أَوْلاداً أَوْ أَرَاضِيَ مِنْ أَجْلِ اسْمِي، فَإِنَهُ يَنَالُ مِئَةَ ضِعْفٍ وَيَرِثُ الْحَيَاةَ الأَبَدِيَّةَ. (aiōnios g166)

അന്യച്ച യഃ കശ്ചിത് മമ നാമകാരണാത് ഗൃഹം വാ ഭ്രാതരം വാ ഭഗിനീം വാ പിതരം വാ മാതരം വാ ജായാം വാ ബാലകം വാ ഭൂമിം പരിത്യജതി, സ തേഷാം ശതഗുണം ലപ്സ്യതേ, അനന്തായുമോഽധികാരിത്വഞ്ച പ്രാപ്സ്യതി| (aiōnios g166)

٣٠ 30 وَلكِنْ أَوَّلُونَ كَثِيرُونَ يَصِيرُونَ آخِرِينَ، وَآخِرُونَ كَثِيرُونَ يَصِيرُونَ أَوَّلِينَ.

കിന്തു അഗ്രീയാ അനേകേ ജനാഃ പശ്ചാത്, പശ്ചാതീയാശ്ചാനേകേ ലോകാ അഗ്രേ ഭവിഷ്യന്തി|

Jesus Blesses the Little Children