مَتَّى 12
| فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ مَرَّ يَسُوعُ بَيْنَ الْحُقُولِ فِي يَوْمِ سَبْتٍ. فَجَاعَ تَلامِيذُهُ، فَأَخَذُوا يَقْطِفُونَ سَنَابِلَ الْقَمْحِ وَيَأْكُلُونَ. | ١ 1 |
അനന്തരം യീശു ർവിശ്രാമവാരേ ശ്സ്യമധ്യേന ഗച്ഛതി, തദാ തച്ഛിഷ്യാ ബുഭുക്ഷിതാഃ സന്തഃ ശ്സ്യമഞ്ജരീശ്ഛത്വാ ഛിത്വാ ഖാദിതുമാരഭന്ത|
| وَلَمَّا رَآهُمُ الْفَرِّيسِيُّونَ قَالُوا لَهُ: «هَا إِنَّ تَلامِيذَكَ يَفْعَلُونَ مَا لَا يَحِلُّ فِعْلُهُ فِي السَّبْتِ!» | ٢ 2 |
തദ് വിലോക്യ ഫിരൂശിനോ യീശും ജഗദുഃ, പശ്യ വിശ്രാമവാരേ യത് കർമ്മാകർത്തവ്യം തദേവ തവ ശിഷ്യാഃ കുർവ്വന്തി|
| فَأَجَابَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ مَا فَعَلَهُ دَاوُدُ وَمُرَافِقُوهُ عِنْدَمَا جَاعُوا؟ | ٣ 3 |
സ താൻ പ്രത്യാവദത, ദായൂദ് തത്സങ്ഗിനശ്ച ബുഭുക്ഷിതാഃ സന്തോ യത് കർമ്മാകുർവ്വൻ തത് കിം യുഷ്മാഭി ർനാപാഠി?
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ اللهِ وَأَكَلَ خُبْزَ التَّقْدِمَةِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ أَكْلُهُ يَحِلُّ لَهُ وَلا لِمُرَافِقِيهِ بَلْ لِلْكَهَنَةِ فَقَطْ! | ٤ 4 |
യേ ദർശനീയാഃ പൂപാഃ യാജകാൻ വിനാ തസ്യ തത്സങ്ഗിമനുജാനാഞ്ചാഭോജനീയാസ്ത ഈശ്വരാവാസം പ്രവിഷ്ടേന തേന ഭുക്താഃ|
| أَوَ لَمْ تَقْرَأُوا فِي الشَّرِيعَةِ أَنَّ الْكَهَنَةَ يُخَالِفُونَ شَرِيعَةَ السَّبْتِ (بِالْعَمَلِ) فِي الْهَيْكَلِ أَيَّامَ السَّبْتِ وَلا يُحْسَبُونَ مُذْنِبِينَ؟ | ٥ 5 |
അന്യച്ച വിശ്രാമവാരേ മധ്യേമന്ദിരം വിശ്രാമവാരീയം നിയമം ലങ്വന്തോപി യാജകാ നിർദോഷാ ഭവന്തി, ശാസ്ത്രമധ്യേ കിമിദമപി യുഷ്മാഭി ർന പഠിതം?
| وَلكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: هَا هُنَا أَعْظَمُ مِنَ الْهَيْكَلِ! | ٦ 6 |
യുഷ്മാനഹം വദാമി, അത്ര സ്ഥാനേ മന്ദിരാദപി ഗരീയാൻ ഏക ആസ്തേ|
| وَلَوْ فَهِمْتُمْ مَعْنَى الْقَوْلِ: إِنِّي أَطْلُبُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً، لَمَا حَكَمْتُمْ عَلَى مَنْ لَا ذَنْبَ عَلَيْهِمْ! | ٧ 7 |
കിന്തു ദയായാം മേ യഥാ പ്രീതി ർന തഥാ യജ്ഞകർമ്മണി| ഏതദ്വചനസ്യാർഥം യദി യുയമ് അജ്ഞാസിഷ്ട തർഹി നിർദോഷാൻ ദോഷിണോ നാകാർഷ്ട|
| فَإِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ السَّبْتِ!» | ٨ 8 |
അന്യച്ച മനുജസുതോ വിശ്രാമവാരസ്യാപി പതിരാസ്തേ|
| ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْ هُنَاكَ وَدَخَلَ مَجْمَعَهُمْ، | ٩ 9 |
അനന്തരം സ തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ തേഷാം ഭജനഭവനം പ്രവിഷ്ടവാൻ, തദാനീമ് ഏകഃ ശുഷ്കകരാമയവാൻ ഉപസ്ഥിതവാൻ|
| وَإذَا هُنَاكَ رَجُلٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ. وَإِذْ أَرَادَ الْفَرِّيسِيُّونَ أَنْ يَشْتَكُوا عَلَيْهِ بِتُهْمَةٍ مَا، سَأَلُوهُ: «أَيَحِلُّ شِفَاءُ الْمَرْضَى فِي يَوْمِ السَّبْتِ؟» | ١٠ 10 |
തതോ യീശുമ് അപവദിതും മാനുഷാഃ പപ്രച്ഛുഃ, വിശ്രാമവാരേ നിരാമയത്വം കരണീയം ന വാ?
| فَأَجَابَهُمْ: «أَيُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ يَكُونُ عِنْدَهُ خَرُوفٌ وَاحِدٌ، فَإِذَا وَقَعَ فِي حُفْرَةٍ يَوْمَ سَبْتٍ، أَفَلا يُمْسِكُهُ وَيُخْرِجُهُ؟ | ١١ 11 |
തേന സ പ്രത്യുവാച, വിശ്രാമവാരേ യദി കസ്യചിദ് അവി ർഗർത്തേ പതതി, തർഹി യസ്തം ഘൃത്വാ ന തോലയതി, ഏതാദൃശോ മനുജോ യുഷ്മാകം മധ്യേ ക ആസ്തേ?
| فَكَمْ هُوَ الإِنْسَانُ أَفْضَلُ كَثِيراً مِنَ الْخَرُوفِ! إِذَنْ يَحِلُّ فِعْلُ الْخَيْرِ يَوْمَ السَّبْتِ». | ١٢ 12 |
അവേ ർമാനവഃ കിം നഹി ശ്രേയാൻ? അതോ വിശ്രാമവാരേ ഹിതകർമ്മ കർത്തവ്യം|
| ثُمَّ قَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ!» فَمَدَّهَا، فَعَادَتْ سَلِيمَةً كَالْيَدِ الأُخْرَى. | ١٣ 13 |
അനന്തരം സ തം മാനവം ഗദിതവാൻ, കരം പ്രസാരയ; തേന കരേ പ്രസാരിതേ സോന്യകരവത് സ്വസ്ഥോഽഭവത്|
| وَلكِنَّ الْفَرِّيسِيِّينَ خَرَجُوا وَتَآمَرُوا عَلَى يَسُوعَ لِيَقْتُلُوهُ. | ١٤ 14 |
തദാ ഫിരൂശിനോ ബഹിർഭൂയ കഥം തം ഹനിഷ്യാമ ഇതി കുമന്ത്രണാം തത്പ്രാതികൂല്യേന ചക്രുഃ|
| فَعَلِمَ بِذَلِكَ وَانْسَحَبَ مِنْ هُنَاكَ. وَتَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ، فَشَفَاهُمْ جَمِيعاً، | ١٥ 15 |
തതോ യീശുസ്തദ് വിദിത്വാ സ്ഥനാന്തരം ഗതവാൻ; അന്യേഷു ബഹുനരേഷു തത്പശ്ചാദ് ഗതേഷു താൻ സ നിരാമയാൻ കൃത്വാ ഇത്യാജ്ഞാപയത്,
| وَحَذَّرَهُمْ مِنْ أَنْ يُذِيعُوا أَمْرَهُ، | ١٦ 16 |
യൂയം മാം ന പരിചായയത|
| لِيَتِمَّ مَا قِيلَ بِلِسَانِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ الْقَائِلِ: | ١٧ 17 |
തസ്മാത് മമ പ്രീയോ മനോനീതോ മനസസ്തുഷ്ടികാരകഃ| മദീയഃ സേവകോ യസ്തു വിദ്യതേ തം സമീക്ഷതാം| തസ്യോപരി സ്വകീയാത്മാ മയാ സംസ്ഥാപയിഷ്യതേ| തേനാന്യദേശജാതേഷു വ്യവസ്ഥാ സംപ്രകാശ്യതേ|
| «هَا هُوَ فَتَايَ الَّذِي اخْتَرْتُهُ، حَبِيبِي الَّذِي سُرَّتْ بِهِ نَفْسِي! سَأَضَعُ رُوحِي عَلَيْهِ، فَيُعْلِنُ الْحَقَّ لِلأُمَمِ. | ١٨ 18 |
കേനാപി ന വിരോധം സ വിവാദഞ്ച കരിഷ്യതി| ന ച രാജപഥേ തേന വചനം ശ്രാവയിഷ്യതേ|
| لَا يُخَاصِمُ وَلا يَصْرُخُ، وَلا يَسْمَعُ أَحَدٌ صَوْتَهُ فِي الشَّوَارِعِ. | ١٩ 19 |
വ്യവസ്ഥാ ചലിതാ യാവത് നഹി തേന കരിഷ്യതേ| താവത് നലോ വിദീർണോഽപി ഭംക്ഷ്യതേ നഹി തേന ച| തഥാ സധൂമവർത്തിഞ്ച ന സ നിർവ്വാപയിഷ്യതേ|
| قَصَبَةً مَرْضُوضَةً لَا يَكْسِرُ، وَفَتِيلَةً مُدَخِّنَةً لَا يُطْفِئُ، حَتَّى يَقُودَ الْعَدْلَ إِلى النَّصْرِ، | ٢٠ 20 |
പ്രത്യാശാഞ്ച കരിഷ്യന്തി തന്നാമ്നി ഭിന്നദേശജാഃ|
| وَعَلَى اسْمِهِ تُعَلِّقُ الأُمَمُ رَجَاءَهَا!» | ٢١ 21 |
യാന്യേതാനി വചനാനി യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദിനാ പ്രോക്താന്യാസൻ, താനി സഫലാന്യഭവൻ|
| ثُمَّ أُحْضِرَ إِلَيْهِ رَجُلٌ أَعْمَى وَأَخْرَسُ يَسْكُنُهُ شَيْطَانٌ، فَشَفَاهُ حَتَّى أَبْصَرَ وَتَكَلَّمَ. | ٢٢ 22 |
അനന്തരം ലോകൈ സ്തത്സമീപമ് ആനീതോ ഭൂതഗ്രസ്താന്ധമൂകൈകമനുജസ്തേന സ്വസ്ഥീകൃതഃ, തതഃ സോഽന്ധോ മൂകോ ദ്രഷ്ടും വക്തുഞ്ചാരബ്ധവാൻ|
| فَدُهِشَ الْجُمُوعُ كُلُّهُمْ، وَقَالُوا: «لَعَلَّ هَذَا هُوَ ابْنُ دَاوُدَ!» | ٢٣ 23 |
അനേന സർവ്വേ വിസ്മിതാഃ കഥയാഞ്ചക്രുഃ, ഏഷഃ കിം ദായൂദഃ സന്താനോ നഹി?
| أَمَّا الْفَرِّيسِيُّونَ، فَلَمَّا سَمِعُوا بِهَذَا قَالُوا: «إِنَّهُ لَا يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ إِلّا بِبَعْلَزَبُولَ رَئِيسِ الشَّيَاطِينِ!» | ٢٤ 24 |
കിന്തു ഫിരൂശിനസ്തത് ശ്രുത്വാ ഗദിതവന്തഃ, ബാൽസിബൂബ്നാമ്നോ ഭൂതരാജസ്യ സാഹായ്യം വിനാ നായം ഭൂതാൻ ത്യാജയതി|
| وَعَلِمَ يَسُوعُ أَفْكَارَهُمْ، فَقَالَ لَهُمْ: «كُلُّ مَمْلَكَةٍ تَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهَا تَخْرَبُ. وَكُلُّ مَدِينَةٍ أَوْ بَيْتٍ يَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهِ، لَا يَصْمُدُ. | ٢٥ 25 |
തദാനീം യീശുസ്തേഷാമ് ഇതി മാനസം വിജ്ഞായ താൻ അവദത് കിഞ്ചന രാജ്യം യദി സ്വവിപക്ഷാദ് ഭിദ്യതേ, തർഹി തത് ഉച്ഛിദ്യതേ; യച്ച കിഞ്ചന നഗരം വാ ഗൃഹം സ്വവിപക്ഷാദ് വിഭിദ്യതേ, തത് സ്ഥാതും ന ശക്നോതി|
| فَإِنْ كَانَ الشَّيْطَانُ يَطْرُدُ الشَّيْطَانَ، يَكُونُ قَدِ انْقَسَمَ عَلَى ذَاتِهِ، فَكَيْفَ تَصْمُدُ مَمْلَكَتُهُ؟ | ٢٦ 26 |
തദ്വത് ശയതാനോ യദി ശയതാനം ബഹിഃ കൃത്വാ സ്വവിപക്ഷാത് പൃഥക് പൃഥക് ഭവതി, തർഹി തസ്യ രാജ്യം കേന പ്രകാരേണ സ്ഥാസ്യതി?
| وَإِنْ كُنْتُ أَنَا أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ، فَأَبْنَاؤُكُمْ بِمَنْ يَطْرُدُونَهُمْ؟ لِذَلِكَ هُمْ يَحْكُمُونَ عَلَيْكُمْ؟ | ٢٧ 27 |
അഹഞ്ച യദി ബാൽസിബൂബാ ഭൂതാൻ ത്യാജയാമി, തർഹി യുഷ്മാകം സന്താനാഃ കേന ഭൂതാൻ ത്യാജയന്തി? തസ്മാദ് യുഷ്മാകമ് ഏതദ്വിചാരയിതാരസ്ത ഏവ ഭവിഷ്യന്തി|
| وَلَكِنْ إِنْ كُنْتُ بِرُوحِ اللهِ أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ، فَقَدْ أَقْبَلَ عَلَيْكُمْ مَلَكُوتُ اللهِ! | ٢٨ 28 |
കിന്തവഹം യദീശ്വരാത്മനാ ഭൂതാൻ ത്യാജയാമി, തർഹീശ്വരസ്യ രാജ്യം യുഷ്മാകം സന്നിധിമാഗതവത്|
| وَإلَّا، فَكَيْفَ يَقْدِرُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ الْقَوِيِّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ إِذَا لَمْ يَرْبِطِ الْقَوِيَّ أَوَّلاً؛ وَبَعْدَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ؟ | ٢٩ 29 |
അന്യഞ്ച കോപി ബലവന്ത ജനം പ്രഥമതോ ന ബദ്വ്വാ കേന പ്രകാരേണ തസ്യ ഗൃഹം പ്രവിശ്യ തദ്ദ്രവ്യാദി ലോഠയിതും ശക്നോതി? കിന്തു തത് കൃത്വാ തദീയഗൃസ്യ ദ്രവ്യാദി ലോഠയിതും ശക്നോതി|
| مَنْ لَيْسَ مَعِي، فَهُوَ ضِدِّي؛ وَمَنْ لَا يَجْمَعُ مَعِي، فَهُوَ يُفَرِّقُ. | ٣٠ 30 |
യഃ കശ്ചിത് മമ സ്വപക്ഷീയോ നഹി സ വിപക്ഷീയ ആസ്തേ, യശ്ച മയാ സാകം ന സംഗൃഹ്ലാതി, സ വികിരതി|
| لِذَلِكَ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ خَطِيئَةٍ وَازْدِرَاءَ يُغْفَرُ لِلنَّاسِ. | ٣١ 31 |
അതഏവ യുഷ്മാനഹം വദാമി, മനുജാനാം സർവ്വപ്രകാരപാപാനാം നിന്ദായാശ്ച മർഷണം ഭവിതും ശക്നോതി, കിന്തു പവിത്രസ്യാത്മനോ വിരുദ്ധനിന്ദായാ മർഷണം ഭവിതും ന ശക്നോതി|
| وَأَمَّا الازْدِرَاءَ بِالرُّوحِ (الْقُدُسِ)، فَلَنْ يُغْفَرَ. وَمَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ ابْنِ الإِنْسَانِ، يُغْفَرُ لَهُ. وَأَمَّا مَنْ قَالَ كَلِمَةً ضِدَّ الرُّوحِ الْقُدُسِ، فَلَنْ يُغْفَرَ لَهُ، لَا فِي هَذَا الزَّمَانِ، وَلا فِي الزَّمَانِ الآتِي. (aiōn g165) | ٣٢ 32 |
യോ മനുജസുതസ്യ വിരുദ്ധാം കഥാം കഥയതി, തസ്യാപരാധസ്യ ക്ഷമാ ഭവിതും ശക്നോതി, കിന്തു യഃ കശ്ചിത് പവിത്രസ്യാത്മനോ വിരുദ്ധാം കഥാം കഥയതി നേഹലോകേ ന പ്രേത്യ തസ്യാപരാധസ്യ ക്ഷമാ ഭവിതും ശക്നോതി| (aiōn g165)
| لِتَكُنِ الشَّجَرَةُ جَيِّدَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً جَيِّداً؛ وَلْتَكُنِ الشَّجَرَةُ رَدِيئَةً، فَتُنْتِجَ ثَمَراً رَدِيئاً! فَمِنَ الثَّمَرِ، تُعْرَفُ الشَّجَرَةُ. | ٣٣ 33 |
പാദപം യദി ഭദ്രം വദഥ, തർഹി തസ്യ ഫലമപി സാധു വക്തവ്യം, യദി ച പാദപം അസാധും വദഥ, തർഹി തസ്യ ഫലമപ്യസാധു വക്തവ്യം; യതഃ സ്വീയസ്വീയഫലേന പാദപഃ പരിചീയതേ|
| يَا أَوْلادَ الأَفَاعِي، كَيْفَ تَقْدِرُونَ، وَأَنْتُمْ أَشْرَارٌ، أَنْ تَتَكَلَّمُوا كَلاماً صَالِحاً؟ لأَنَّ الْفَمَ يَتَكَلَّمُ بِمَا يَفِيضُ بِهِ الْقَلْبُ. | ٣٤ 34 |
രേ ഭുജഗവംശാ യൂയമസാധവഃ സന്തഃ കഥം സാധു വാക്യം വക്തും ശക്ഷ്യഥ? യസ്മാദ് അന്തഃകരണസ്യ പൂർണഭാവാനുസാരാദ് വദനാദ് വചോ നിർഗച്ഛതി|
| فَالإِنْسَانُ الصَّالِحُ، مِنَ الْكَنْزِ الصَّالِحِ فِي قَلْبِهِ، يُصْدِرُ مَا هُوَ صَالِحٌ. وَالإِنْسَانُ الشِّرِّيرُ، يُصْدِرُ مَا هُوَ شِرِّيرٌ. | ٣٥ 35 |
തേന സാധുർമാനവോഽന്തഃകരണരൂപാത് സാധുഭാണ്ഡാഗാരാത് സാധു ദ്രവ്യം നിർഗമയതി, അസാധുർമാനുഷസ്ത്വസാധുഭാണ്ഡാഗാരാദ് അസാധുവസ്തൂനി നിർഗമയതി|
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ بَاطِلَةٍ يَتَكَلَّمُ بِها النَّاسُ، سَوْفَ يُؤَدُّونَ عَنْهَا الْحِسَابَ فِي يَوْمِ الدَّيْنُونَةِ. | ٣٦ 36 |
കിന്ത്വഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, മനുജാ യാവന്ത്യാലസ്യവചാംസി വദന്തി, വിചാരദിനേ തദുത്തരമവശ്യം ദാതവ്യം,
| فَإِنَّكَ بِكَلامِكَ تَتَبَرَّرُ، وَبِكَلامِكَ تُدَانُ!» | ٣٧ 37 |
യതസ്ത്വം സ്വീയവചോഭി ർനിരപരാധഃ സ്വീയവചോഭിശ്ച സാപരാധോ ഗണിഷ്യസേ|
| عِنْدَئِذٍ أَجَابَهُ بَعْضُ الْكَتَبَةِ وَالْفَرِّيسِيِّينَ، قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، نَرْغَبُ فِي أَنْ نُشَاهِدَ آيَةً تُجْرِيهَا!» | ٣٨ 38 |
തദാനീം കതിപയാ ഉപാധ്യായാഃ ഫിരൂശിനശ്ച ജഗദുഃ, ഹേ ഗുരോ വയം ഭവത്തഃ കിഞ്ചന ലക്ഷ്മ ദിദൃക്ഷാമഃ|
| فَأَجَابَهُمْ: «جِيلٌ شِرِّيرٌ فَاسِقٌ يَطْلُبُ آيَةً؛ وَلَنْ يُعْطَى آيَةً إِلّا آيَةَ يُونَانَ النَّبِيِّ. | ٣٩ 39 |
തദാ സ പ്രത്യുക്തവാൻ, ദുഷ്ടോ വ്യഭിചാരീ ച വംശോ ലക്ഷ്മ മൃഗയതേ, കിന്തു ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ യൂനസോ ലക്ഷ്മ വിഹായാന്യത് കിമപി ലക്ഷ്മ തേ ന പ്രദർശയിഷ്യന്തേ|
| فَكَمَا بَقِيَ يُونَانُ فِي جَوْفِ الْحُوتِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ، هكَذَا سَيَبْقَى ابْنُ الإِنْسَانِ فِي جَوْفِ الأَرْضِ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلاثَ لَيَالٍ. | ٤٠ 40 |
യതോ യൂനമ് യഥാ ത്ര്യഹോരാത്രം ബൃഹന്മീനസ്യ കുക്ഷാവാസീത്, തഥാ മനുജപുത്രോപി ത്ര്യഹോരാത്രം മേദിന്യാ മധ്യേ സ്ഥാസ്യതി|
| سَيَقِفُ أَهْلُ نِينَوَى يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَيَحْكُمُونَ عَلَيْهِ؛ لأَنَّهُمْ تَابُوا لَمَّا أَنْذَرَهُمْ يُونَانُ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَانَ! | ٤١ 41 |
അപരം നീനിവീയാ മാനവാ വിചാരദിന ഏതദ്വംശീയാനാം പ്രതികൂലമ് ഉത്ഥായ താൻ ദോഷിണഃ കരിഷ്യന്തി, യസ്മാത്തേ യൂനസ ഉപദേശാത് മനാംസി പരാവർത്തയാഞ്ചക്രിരേ, കിന്ത്വത്ര യൂനസോപി ഗുരുതര ഏക ആസ്തേ|
| وَسَتَقُومُ مَلِكَةُ الْجَنُوبِ يَوْمَ الْحِسَابِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَتَحْكُمُ عَلَيْهِ، لأَنَّهَا جَاءَتْ مِنْ أَقْصَى الأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَانَ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَانَ! | ٤٢ 42 |
പുനശ്ച ദക്ഷിണദേശീയാ രാജ്ഞീ വിചാരദിന ഏതദ്വംശീയാനാം പ്രതികൂലമുത്ഥായ താൻ ദോഷിണഃ കരിഷ്യതി യതഃ സാ രാജ്ഞീ സുലേമനോ വിദ്യായാഃ കഥാം ശ്രോതും മേദിന്യാഃ സീമ്ന ആഗച്ഛത്, കിന്തു സുലേമനോപി ഗുരുതര ഏകോ ജനോഽത്ര ആസ്തേ|
| وَلكِنْ مَتَى خَرَجَ الرُّوحُ النَّجِسُ مِنْ إِنْسَانٍ يَسْكُنُهُ، فَإِنَّهُ يَهِيمُ فِي الأَمَاكِنِ الْخَرِبَةِ طَالِباً الرَّاحَةَ، فَلا يَجِدُ. | ٤٣ 43 |
അപരം മനുജാദ് ബഹിർഗതോ ഽപവിത്രഭൂതഃ ശുഷ്കസ്ഥാനേന ഗത്വാ വിശ്രാമം ഗവേഷയതി, കിന്തു തദലഭമാനഃ സ വക്തി, യസ്മാ; നികേതനാദ് ആഗമം, തദേവ വേശ്മ പകാവൃത്യ യാമി|
| فَيَقُولُ: أَرْجِعُ إِلَى مَسْكَنِي الَّذِي فَارَقْتُهُ! وَيَرْجِعُ، فَيَجِدُهُ فَارِغاً مَكْنُوساً مُزَيَّناً. | ٤٤ 44 |
പശ്ചാത് സ തത് സ്ഥാനമ് ഉപസ്ഥായ തത് ശൂന്യം മാർജ്ജിതം ശോഭിതഞ്ച വിലോക്യ വ്രജൻ സ്വതോപി ദുഷ്ടതരാൻ അന്യസപ്തഭൂതാൻ സങ്ഗിനഃ കരോതി|
| فَيَذْهَبُ، وَيُحْضِرُ مَعَهُ سَبْعَةَ أَرْوَاحٍ أُخْرَى أَكْثَرَ مِنْهُ شَرّاً، فَتَدْخُلُ جَمِيعاً وَتَسْكُنُ ذَلِكَ الإِنْسَانَ، فَتَكُونُ آخِرَتُهُ أَسْوَأَ مِنْ حَالَتِهِ الأُولَى. هكَذَا تَكُونُ حَالُ هَذَا الْجِيلِ الشِّرِّيرِ!» | ٤٥ 45 |
തതസ്തേ തത് സ്ഥാനം പ്രവിശ്യ നിവസന്തി, തേന തസ്യ മനുജസ്യ ശേഷദശാ പൂർവ്വദശാതോതീവാശുഭാ ഭവതി, ഏതേഷാം ദുഷ്ടവംശ്യാനാമപി തഥൈവ ഘടിഷ്യതേ|
| وَبَيْنَمَا كَانَ يُكَلِّمُ الْجُمُوعَ، إِذَا أُمُّهُ وَإخْوَتُهُ قَدْ وَقَفُوا خَارِجاً، يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوهُ. | ٤٦ 46 |
മാനവേഭ്യ ഏതാസാം കഥനാം കഥനകാലേ തസ്യ മാതാ സഹജാശ്ച തേന സാകം കാഞ്ചിത് കഥാം കഥയിതും വാഞ്ഛന്തോ ബഹിരേവ സ്ഥിതവന്തഃ|
| فَقَالَ لَهُ وَاحِدٌ مِنَ الْحَاضِرِينَ: «هَا إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ وَاقِفُونَ خَارِجاً يَطْلُبُونَ أَنْ يُكَلِّمُوكَ!» | ٤٧ 47 |
തതഃ കശ്ചിത് തസ്മൈ കഥിതവാൻ, പശ്യ തവ ജനനീ സഹജാശ്ച ത്വയാ സാകം കാഞ്ചന കഥാം കഥയിതും കാമയമാനാ ബഹിസ്തിഷ്ഠന്തി|
| فَأَجَابَ قَائِلاً لِلَّذِي أَخْبَرَهُ: «مَنْ هِيَ أُمِّي؟ وَمَنْ هُمْ إِخْوَتِي؟» | ٤٨ 48 |
കിന്തു സ തം പ്രത്യവദത്, മമ കാ ജനനീ? കേ വാ മമ സഹജാഃ?
| ثُمَّ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى تَلامِيذِهِ، وَقَالَ: «هَؤُلاءِ هُمْ أُمِّي وَإِخْوَتِي: | ٤٩ 49 |
പശ്ചാത് ശിഷ്യാൻ പ്രതി കരം പ്രസാര്യ്യ കഥിതവാൻ, പശ്യ മമ ജനനീ മമ സഹജാശ്ചൈതേ;
| لأَنَّ كُلَّ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ أَبِي الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي!» | ٥٠ 50 |
യഃ കശ്ചിത് മമ സ്വർഗസ്ഥസ്യ പിതുരിഷ്ടം കർമ്മ കുരുതേ, സഏവ മമ ഭ്രാതാ ഭഗിനീ ജനനീ ച|
