مَرْقُس 16
| وَلَمَّا انْتَهَى السَّبْتُ، اشْتَرَتْ مَرْيَمُ الْمَجْدَلِيَّةُ وَمَرْيَمُ أُمُّ يَعْقُوبَ وَسَالُومَةُ طُيُوباً عِطْرِيَّةً لِيَأْتِينَ وَيَدْهُنَّهُ. | ١ 1 |
അഥ വിശ്രാമവാരേ ഗതേ മഗ്ദലീനീ മരിയമ് യാകൂബമാതാ മരിയമ് ശാലോമീ ചേമാസ്തം മർദ്ദയിതും സുഗന്ധിദ്രവ്യാണി ക്രീത്വാ
| وَفِي الْيَوْمِ الأَوَّلِ مِنَ الأُسْبُوعِ، أَتَيْنَ إِلَى الْقَبْرِ بَاكِراً جِدّاً مَعَ طُلُوعِ الشَّمْسِ. | ٢ 2 |
സപ്താഹപ്രഥമദിനേഽതിപ്രത്യൂഷേ സൂര്യ്യോദയകാലേ ശ്മശാനമുപഗതാഃ|
| وَكُنَّ يَقُلْنَ بَعْضُهُنَّ لِبَعْضٍ: «مَنْ يُدَحْرِجُ لَنَا الْحَجَرَ مِنْ عَلَى بَابِ الْقَبْرِ؟» | ٣ 3 |
കിന്തു ശ്മശാനദ്വാരപാഷാണോഽതിബൃഹൻ തം കോഽപസാരയിഷ്യതീതി താഃ പരസ്പരം ഗദന്തി!
| لكِنَّهُنَّ تَطَلَّعْنَ فَرَأَيْنَ أَنَّ الْحَجَرَ قَدْ دُحْرِجَ، مَعَ أَنَّهُ كَانَ كَبِيراً جِدّاً. | ٤ 4 |
ഏതർഹി നിരീക്ഷ്യ പാഷാണോ ദ്വാരോ ഽപസാരിത ഇതി ദദൃശുഃ|
| وَإِذْ دَخَلْنَ الْقَبْرَ، رَأَيْنَ فِي الْجِهَةِ الْيُمْنَى شَابّاً جَالِساً، لابِساً ثَوْباً أَبْيَضَ، فَتَمَلَّكَهُنَّ الْخَوْفُ. | ٥ 5 |
പശ്ചാത്താഃ ശ്മശാനം പ്രവിശ്യ ശുക്ലവർണദീർഘപരിച്ഛദാവൃതമേകം യുവാനം ശ്മശാനദക്ഷിണപാർശ്വ ഉപവിഷ്ടം ദൃഷ്ട്വാ ചമച്ചക്രുഃ|
| فَقَالَ لَهُنَّ: «لا تَخَفْنَ. أَنْتُنَّ تَبْحَثْنَ عَنْ يَسُوعَ النَّاصِرِيِّ الَّذِي صُلِبَ. إِنَّهُ قَامَ! لَيْسَ هُوَ هُنَا. هَا هُوَ الْمَكَانُ الَّذِي كَانَ مَوْضُوعاً فِيهِ. | ٦ 6 |
സോഽവദത്, മാഭൈഷ്ട യൂയം ക്രുശേ ഹതം നാസരതീയയീശും ഗവേഷയഥ സോത്ര നാസ്തി ശ്മശാനാദുദസ്ഥാത്; തൈ ര്യത്ര സ സ്ഥാപിതഃ സ്ഥാനം തദിദം പശ്യത|
| لكِنِ اذْهَبْنَ وَقُلْنَ لِتَلامِيذِهِ، وَلِبُطْرُسَ، إِنَّهُ سَيَسْبِقُكُمْ إِلَى الْجَلِيلِ؛ هُنَاكَ تَرَوْنَهُ كَمَا قَالَ لَكُمْ». | ٧ 7 |
കിന്തു തേന യഥോക്തം തഥാ യുഷ്മാകമഗ്രേ ഗാലീലം യാസ്യതേ തത്ര സ യുഷ്മാൻ സാക്ഷാത് കരിഷ്യതേ യൂയം ഗത്വാ തസ്യ ശിഷ്യേഭ്യഃ പിതരായ ച വാർത്താമിമാം കഥയത|
| فَخَرَجْنَ هَارِبَاتٍ مِنَ الْقَبْرِ، وَقَدِ اسْتَوْلَتْ عَلَيْهِنَّ الرِّعْدَةُ وَالدَّهْشَةُ الشَّدِيدَةُ. وَلَمْ يَقُلْنَ شَيْئاً لأَحَدٍ، لأَنَّهُنَّ كُنَّ خَائِفَاتٍ. | ٨ 8 |
താഃ കമ്പിതാ വിസ്തിതാശ്ച തൂർണം ശ്മശാനാദ് ബഹിർഗത്വാ പലായന്ത ഭയാത് കമപി കിമപി നാവദംശ്ച|
| (note: The most reliable and earliest manuscripts do not include Mark 16:9-20.) وَبَعْدَمَا قَامَ يَسُوعُ بَاكِراً فِي الْيَوْمِ الأَوَّلِ مِنَ الأُسْبُوعِ، ظَهَرَ أَوَّلاً لِمَرْيَمَ الْمَجْدَلِيَّةِ الَّتِي كَانَ قَدْ طَرَدَ مِنْهَا سَبْعَةَ شَيَاطِينَ. | ٩ 9 |
(note: The most reliable and earliest manuscripts do not include Mark 16:9-20.) അപരം യീശുഃ സപ്താഹപ്രഥമദിനേ പ്രത്യൂഷേ ശ്മശാനാദുത്ഥായ യസ്യാഃ സപ്തഭൂതാസ്ത്യാജിതാസ്തസ്യൈ മഗ്ദലീനീമരിയമേ പ്രഥമം ദർശനം ദദൗ|
| فَذَهَبَتْ وَبَشَّرَتِ الَّذِينَ كَانُوا مَعَهُ، وَقَدْ كَانُوا يَنُوحُونَ وَيَبْكُونَ. | ١٠ 10 |
തതഃ സാ ഗത്വാ ശോകരോദനകൃദ്ഭ്യോഽനുഗതലോകേഭ്യസ്താം വാർത്താം കഥയാമാസ|
| فَلَمَّا سَمِعَ هؤُلاءِ أَنَّهُ حَيٌّ وَأَنَّهَا قَدْ شَاهَدَتْهُ، لَمْ يُصَدِّقُوا. | ١١ 11 |
കിന്തു യീശുഃ പുനർജീവൻ തസ്യൈ ദർശനം ദത്തവാനിതി ശ്രുത്വാ തേ ന പ്രത്യയൻ|
| وَبَعْدَ ذلِكَ ظَهَرَ بِهَيْئَةٍ أُخْرَى لاثْنَيْنِ مِنْهُمْ وَهُمَا سَائِرَانِ مُنْطَلِقَيْنِ إِلَى إِحْدَى الْقُرَى. | ١٢ 12 |
പശ്ചാത് തേഷാം ദ്വായോ ർഗ്രാമയാനകാലേ യീശുരന്യവേശം ധൃത്വാ താഭ്യാം ദർശന ദദൗ!
| فَذَهَبَا وَبَشَّرَا الْبَاقِينَ، فَلَمْ يُصَدِّقُوهُمَا أَيْضاً. | ١٣ 13 |
താവപി ഗത്വാന്യശിഷ്യേഭ്യസ്താം കഥാം കഥയാഞ്ചക്രതുഃ കിന്തു തയോഃ കഥാമപി തേ ന പ്രത്യയൻ|
| أَخِيراً ظَهَرَ لِلأَحَدَ عَشَرَ تِلْمِيذاً فِيمَا كَانُوا مُتَّكِئِينَ، وَوَبَّخَهُمْ عَلَى عَدَمِ إِيمَانِهِمْ وَقَسَاوَةِ قُلُوبِهِمْ، لأَنَّهُمْ لَمْ يُصَدِّقُوا الَّذِينَ شَاهَدُوهُ بَعْدَ قِيَامَتِهِ. | ١٤ 14 |
ശേഷത ഏകാദശശിഷ്യേഷു ഭോജനോപവിഷ്ടേഷു യീശുസ്തേഭ്യോ ദർശനം ദദൗ തഥോത്ഥാനാത് പരം തദ്ദർശനപ്രാപ്തലോകാനാം കഥായാമവിശ്വാസകരണാത് തേഷാമവിശ്വാസമനഃകാഠിന്യാഭ്യാം ഹേതുഭ്യാം സ താംസ്തർജിതവാൻ|
| وَقَالَ لَهُمْ: «اذْهَبُوا إِلَى الْعَالَمِ أَجْمَعَ، وَبَشِّرُوا الْخَلِيقَةَ كُلَّهَا بِالإِنْجِيلِ: | ١٥ 15 |
അഥ താനാചഖ്യൗ യൂയം സർവ്വജഗദ് ഗത്വാ സർവ്വജനാൻ പ്രതി സുസംവാദം പ്രചാരയത|
| مَنْ آمَنَ وَتَعَمَّدَ، خَلَصَ، وَمَنْ لَمْ يُؤْمِنْ فَسَوْفَ يُدَانُ. | ١٦ 16 |
തത്ര യഃ കശ്ചിദ് വിശ്വസ്യ മജ്ജിതോ ഭവേത് സ പരിത്രാസ്യതേ കിന്തു യോ ന വിശ്വസിഷ്യതി സ ദണ്ഡയിഷ്യതേ|
| وَأُولئِكَ الَّذِينَ آمَنُوا، تُلازِمُهُمْ هذِهِ الآيَاتُ: بِاسْمِي يَطْرُدُونَ الشَّيَاطِينَ وَيَتَكَلَّمُونَ بِلُغَاتٍ جَدِيدَةٍ عَلَيْهِمْ، | ١٧ 17 |
കിഞ്ച യേ പ്രത്യേഷ്യന്തി തൈരീദൃഗ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ പ്രകാശയിഷ്യതേ തേ മന്നാമ്നാ ഭൂതാൻ ത്യാജയിഷ്യന്തി ഭാഷാ അന്യാശ്ച വദിഷ്യന്തി|
| وَيَقْبِضُونَ عَلَى الْحَيَّاتِ، وَإِنْ شَرِبُوا شَرَاباً قَاتِلاً لَا يَتَأَذَّوْنَ الْبَتَّةَ، وَيَضَعُونَ أَيْدِيَهُمْ عَلَى الْمَرْضَى فَيَتَعَافَوْنَ». | ١٨ 18 |
അപരം തൈഃ സർപേഷു ധൃതേഷു പ്രാണനാശകവസ്തുനി പീതേ ച തേഷാം കാപി ക്ഷതി ർന ഭവിഷ്യതി; രോഗിണാം ഗാത്രേഷു കരാർപിതേ തേഽരോഗാ ഭവിഷ്യന്തി ച|
| ثُمَّ إِنَّ الرَّبَّ، بَعْدَمَا كَلَّمَهُمْ، رُفِعَ إِلَى السَّمَاءِ، وَجَلَسَ عَنْ يَمِينِ اللهِ. | ١٩ 19 |
അഥ പ്രഭുസ്താനിത്യാദിശ്യ സ്വർഗം നീതഃ സൻ പരമേശ്വരസ്യ ദക്ഷിണ ഉപവിവേശ|
| وَأَمَّا هُمْ، فَانْطَلَقُوا يُبَشِّرُونَ فِي كُلِّ مَكَانٍ، وَالرَّبُّ يَعْمَلُ مَعَهُمْ وَيُؤَيِّدُ الْكَلِمَةَ بِالآيَاتِ الْمُلازِمَةِ لَهَا. | ٢٠ 20 |
തതസ്തേ പ്രസ്ഥായ സർവ്വത്ര സുസംവാദീയകഥാം പ്രചാരയിതുമാരേഭിരേ പ്രഭുസ്തു തേഷാം സഹായഃ സൻ പ്രകാശിതാശ്ചര്യ്യക്രിയാഭിസ്താം കഥാം പ്രമാണവതീം ചകാര| ഇതി|
