لُوقا 2
| وَفِي ذلِكَ الزَّمَانِ، أَصْدَرَ الْقَيْصَرُ أُغُسْطُسُ مَرْسُوماً يَقْضِي بِإِحْصَاءِ سُكَّانِ الإِمْبِرَاطُورِيَّةِ. | ١ 1 |
അപരഞ്ച തസ്മിൻ കാലേ രാജ്യസ്യ സർവ്വേഷാം ലോകാനാം നാമാനി ലേഖയിതുമ് അഗസ്തകൈസര ആജ്ഞാപയാമാസ|
| وَقَدْ تَمَّ هَذَا الإِحْصَاءُ الأَوَّلُ عِنْدَمَا كَانَ كِيرِينِيُوسُ حَاكِماً لِسُورِيَّةَ. | ٢ 2 |
തദനുസാരേണ കുരീണിയനാമനി സുരിയാദേശസ്യ ശാസകേ സതി നാമലേഖനം പ്രാരേഭേ|
| فَذَهَبَ الْجَمِيعُ لِيُسَجَّلُوا، كُلُّ وَاحِدٍ إِلَى بَلْدَتِهِ. | ٣ 3 |
അതോ ഹേതോ ർനാമ ലേഖിതും സർവ്വേ ജനാഃ സ്വീയം സ്വീയം നഗരം ജഗ്മുഃ|
| وَصَعِدَ يُوسُفُ أَيْضاً مِنْ مَدِينَةِ النَّاصِرَةِ بِمِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ إِلَى مَدِينَةِ دَاوُدَ الْمَدْعُوَّةِ بَيْتَ لَحْمٍ بِمِنْطَقَةِ الْيَهُودِيَّةِ، لأَنَّهُ كَانَ مِنْ بَيْتِ دَاوُدَ وَعَشِيرَتِهِ، | ٤ 4 |
തദാനീം യൂഷഫ് നാമ ലേഖിതും വാഗ്ദത്തയാ സ്വഭാര്യ്യയാ ഗർബ്ഭവത്യാ മരിയമാ സഹ സ്വയം ദായൂദഃ സജാതിവംശ ഇതി കാരണാദ് ഗാലീൽപ്രദേശസ്യ നാസരത്നഗരാദ്
| لِيَتَسَجَّلَ هُنَاكَ مَعَ مَرْيَمَ الْمَخْطُوبَةِ لَهُ، وَهِيَ حُبْلَى. | ٥ 5 |
യിഹൂദാപ്രദേശസ്യ ബൈത്ലേഹമാഖ്യം ദായൂദ്നഗരം ജഗാമ|
| وَبَيْنَمَا كَانَا هُنَاكَ، تَمَّ زَمَانُهَا لِتَلِدَ، | ٦ 6 |
അന്യച്ച തത്ര സ്ഥാനേ തയോസ്തിഷ്ഠതോഃ സതോ ർമരിയമഃ പ്രസൂതികാല ഉപസ്ഥിതേ
| فَوَلَدَتِ ابْنَهَا الْبِكْرَ، وَلَفَّتْهُ بِقِمَاطٍ، وَأَنَامَتْهُ فِي مِذْوَدٍ، إِذْ لَمْ يَكُنْ لَهُمَا مُتَّسَعٌ فِي الْمَنْزِلِ. | ٧ 7 |
സാ തം പ്രഥമസുതം പ്രാസോഷ്ട കിന്തു തസ്മിൻ വാസഗൃഹേ സ്ഥാനാഭാവാദ് ബാലകം വസ്ത്രേണ വേഷ്ടയിത്വാ ഗോശാലായാം സ്ഥാപയാമാസ|
| وَكَانَ فِي تِلْكَ الْمِنْطَقَةِ رُعَاةٌ يَبِيتُونَ فِي الْعَرَاءِ، يَتَنَاوَبُونَ حِرَاسَةَ قَطِيعِهِمْ فِي اللَّيْلِ. | ٨ 8 |
അനന്തരം യേ കിയന്തോ മേഷപാലകാഃ സ്വമേഷവ്രജരക്ഷായൈ തത്പ്രദേശേ സ്ഥിത്വാ രജന്യാം പ്രാന്തരേ പ്രഹരിണഃ കർമ്മ കുർവ്വന്തി,
| وَإذَا مَلاكٌ مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ قَدْ ظَهَرَ لَهُمْ، وَمَجْدُ الرَّبِّ أَضَاءَ حَوْلَهُمْ، فَخَافُوا أَشَدَّ الْخَوْفِ. | ٩ 9 |
തേഷാം സമീപം പരമേശ്വരസ്യ ദൂത ആഗത്യോപതസ്ഥൗ; തദാ ചതുഷ്പാർശ്വേ പരമേശ്വരസ്യ തേജസഃ പ്രകാശിതത്വാത് തേഽതിശശങ്കിരേ|
| فَقَالَ لَهُمُ الْمَلاكُ: «لا تَخَافُوا! فَهَا أَنَا أُبَشِّرُكُمْ بِفَرَحٍ عَظِيمٍ يَعُمُّ الشَّعْبَ كُلَّهُ: | ١٠ 10 |
തദാ സ ദൂത ഉവാച മാ ഭൈഷ്ട പശ്യതാദ്യ ദായൂദഃ പുരേ യുഷ്മന്നിമിത്തം ത്രാതാ പ്രഭുഃ ഖ്രീഷ്ടോഽജനിഷ്ട,
| فَقَدْ وُلِدَ لَكُمُ الْيَوْمَ فِي مَدِينَةِ دَاوُدَ مُخَلِّصٌ هُوَ الْمَسِيحُ الرَّبُّ. | ١١ 11 |
സർവ്വേഷാം ലോകാനാം മഹാനന്ദജനകമ് ഇമം മങ്ഗലവൃത്താന്തം യുഷ്മാൻ ജ്ഞാപയാമി|
| وَهذِهِ هِيَ الْعَلامَةُ لَكُمْ. تَجِدُونَ طِفْلاً مَلْفُوفاً بِقِمَاطٍ وَنَائِماً فِي مِذْوَدٍ». | ١٢ 12 |
യൂയം (തത്സ്ഥാനം ഗത്വാ) വസ്ത്രവേഷ്ടിതം തം ബാലകം ഗോശാലായാം ശയനം ദ്രക്ഷ്യഥ യുഷ്മാൻ പ്രതീദം ചിഹ്നം ഭവിഷ്യതി|
| وَفَجْأَةً ظَهَرَ مَعَ الْمَلاكِ جُمْهُورٌ مِنَ الْجُنْدِ السَّمَاوِيِّ، يُسَبِّحُونَ اللهَ قَائِلِينَ: | ١٣ 13 |
ദൂത ഇമാം കഥാം കഥിതവതി തത്രാകസ്മാത് സ്വർഗീയാഃ പൃതനാ ആഗത്യ കഥാമ് ഇമാം കഥയിത്വേശ്വരസ്യ ഗുണാനന്വവാദിഷുഃ, യഥാ,
| «الْمَجْدُ لِلهِ فِي الأَعَالِي، وَعَلَى الأَرْضِ السَّلامُ؛ وَبِالنَّاسِ الْمَسَرَّةُ!» | ١٤ 14 |
സർവ്വോർദ്വ്വസ്ഥൈരീശ്വരസ്യ മഹിമാ സമ്പ്രകാശ്യതാം| ശാന്തിർഭൂയാത് പൃഥിവ്യാസ്തു സന്തോഷശ്ച നരാൻ പ്രതി||
| وَلَمَّا انْصَرَفَ الْمَلائِكَةُ عَنِ الرُّعَاةِ إِلَى السَّمَاءِ، قَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ: «لِنَذْهَبْ إِذَنْ إِلَى بَيْتِ لَحْمٍ، وَنَنْظُرْ هَذَا الأَمْرَ الَّذِي حَدَثَ وَقَدْ أَعْلَمَنَا بِهِ الرَّبُّ!» | ١٥ 15 |
തതഃ പരം തേഷാം സന്നിധേ ർദൂതഗണേ സ്വർഗം ഗതേ മേഷപാലകാഃ പരസ്പരമ് അവേചൻ ആഗച്ഛത പ്രഭുഃ പരമേശ്വരോ യാം ഘടനാം ജ്ഞാപിതവാൻ തസ്യാ യാഥര്യം ജ്ഞാതും വയമധുനാ ബൈത്ലേഹമ്പുരം യാമഃ|
| وَجَاءُوا مُسْرِعِينَ، فَوَجَدُوا مَرْيَمَ وَيُوسُفَ، وَالطِّفْلَ نَائِماً فِي الْمِذْوَدِ. | ١٦ 16 |
പശ്ചാത് തേ തൂർണം വ്രജിത്വാ മരിയമം യൂഷഫം ഗോശാലായാം ശയനം ബാലകഞ്ച ദദൃശുഃ|
| فَلَمَّا رَأَوْا ذلِكَ، أَخَذُوا يُخْبِرُونَ بِمَا قِيلَ لَهُمْ بِخُصُوصِ هَذَا الطِّفْلِ. | ١٧ 17 |
ഇത്ഥം ദൃഷ്ട്വാ ബാലകസ്യാർഥേ പ്രോക്താം സർവ്വകഥാം തേ പ്രാചാരയാഞ്ചക്രുഃ|
| وَجَمِيعُ الَّذِينَ سَمِعُوا بِذلِكَ دُهِشُوا مِمَّا قَالَهُ لَهُمُ الرُّعَاةُ. | ١٨ 18 |
തതോ യേ ലോകാ മേഷരക്ഷകാണാം വദനേഭ്യസ്താം വാർത്താം ശുശ്രുവുസ്തേ മഹാശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
| وَأَمَّا مَرْيَمُ، فَكَانَتْ تَحْفَظُ هذِهِ الأُمُورَ جَمِيعاً، وَتَتَأَمَّلُهَا فِي قَلْبِهَا. | ١٩ 19 |
കിന്തു മരിയമ് ഏതത്സർവ്വഘടനാനാം താത്പര്യ്യം വിവിച്യ മനസി സ്ഥാപയാമാസ|
| ثُمَّ رَجَعَ الرُّعَاةُ يُمَجِّدُونَ اللهَ وَيُسَبِّحُونَهُ عَلَى كُلِّ مَا سَمِعُوهُ وَرَأَوْهُ كَمَا قِيلَ لَهُمْ. | ٢٠ 20 |
തത്പശ്ചാദ് ദൂതവിജ്ഞപ്താനുരൂപം ശ്രുത്വാ ദൃഷ്ട്വാ ച മേഷപാലകാ ഈശ്വരസ്യ ഗുണാനുവാദം ധന്യവാദഞ്ച കുർവ്വാണാഃ പരാവൃത്യ യയുഃ|
| وَلَمَّا تَمَّتْ ثَمَانِيَةُ أَيَّامٍ لِيُخْتَنَ الطِّفْلُ، سُمِّيَ يَسُوعَ، كَمَا كَانَ قَدْ سُمِّيَ بِلِسَانِ الْمَلاكِ قَبْلَ أَنْ يُحْبَلَ بِهِ فِي الْبَطْنِ. | ٢١ 21 |
അഥ ബാലകസ്യ ത്വക്ഛേദനകാലേഽഷ്ടമദിവസേ സമുപസ്ഥിതേ തസ്യ ഗർബ്ഭസ്ഥിതേഃ പുർവ്വം സ്വർഗീയദൂതോ യഥാജ്ഞാപയത് തദനുരൂപം തേ തന്നാമധേയം യീശുരിതി ചക്രിരേ|
| ثُمَّ لَمَّا تَمَّتِ الأَيَّامُ لِتَطْهِيرِهَا حَسَبَ شَرِيعَةِ مُوسَى، صَعِدَا بِهِ إِلَى أُورُشَلِيمَ لِيُقَدِّمَاهُ إِلَى الرَّبِّ، | ٢٢ 22 |
തതഃ പരം മൂസാലിഖിതവ്യവസ്ഥായാ അനുസാരേണ മരിയമഃ ശുചിത്വകാല ഉപസ്ഥിതേ,
| كَمَا كُتِبَ فِي شَرِيعَةِ الرَّبِّ: «كُلُّ بِكْرٍ مِنَ الذُّكُورِ يُدْعَى قُدْساً لِلرَّبِّ»، | ٢٣ 23 |
"പ്രഥമജഃ സർവ്വഃ പുരുഷസന്താനഃ പരമേശ്വരേ സമർപ്യതാം," ഇതി പരമേശ്വരസ്യ വ്യവസ്ഥയാ
| وَلِيُقَدِّمَا ذَبِيحَةً كَمَا يُوصَى فِي شَرِيعَةِ الرَّبِّ: «زَوْجَيْ يَمَامٍ، أَوْ فَرْخَيْ حَمَامٍ». | ٢٤ 24 |
യീശും പരമേശ്വരേ സമർപയിതുമ് ശാസ്ത്രീയവിധ്യുക്തം കപോതദ്വയം പാരാവതശാവകദ്വയം വാ ബലിം ദാതും തേ തം ഗൃഹീത്വാ യിരൂശാലമമ് ആയയുഃ|
| وَكَانَ فِي أُورُشَلِيمَ رَجُلٌ اسْمُهُ سِمْعَانُ، وَهُوَ رَجُلٌ بَارٌّ تَقِيٌّ يَنْتَظِرُ الْعَزَاءَ لإِسْرَائِيلَ وَكَانَ الرُّوحُ الْقُدُسُ عَلَيْهِ. | ٢٥ 25 |
യിരൂശാലമ്പുരനിവാസീ ശിമിയോന്നാമാ ധാർമ്മിക ഏക ആസീത് സ ഇസ്രായേലഃ സാന്ത്വനാമപേക്ഷ്യ തസ്ഥൗ കിഞ്ച പവിത്ര ആത്മാ തസ്മിന്നാവിർഭൂതഃ|
| وَكَانَ الرُّوحُ الْقُدُسُ قَدْ أَوْحَى إِلَيْهِ أَنَّهُ لَا يَرَى الْمَوْتَ قَبْلَ أَنْ يَرَى مَسِيحَ الرَّبِّ، | ٢٦ 26 |
അപരം പ്രഭുണാ പരമേശ്വരേണാഭിഷിക്തേ ത്രാതരി ത്വയാ ന ദൃഷ്ടേ ത്വം ന മരിഷ്യസീതി വാക്യം പവിത്രേണ ആത്മനാ തസ്മ പ്രാകഥ്യത|
| وَقَدْ جَاءَ إِلَى الْهَيْكَلِ بِدَافِعٍ مِنَ الرُّوحِ. فَلَمَّا أَحْضَرَ الأَبَوَانِ الطِّفْلَ يَسُوعَ لِيُقَدِّمَا عَنْهُ مَا سُنَّ فِي الشَّرِيعَةِ، | ٢٧ 27 |
അപരഞ്ച യദാ യീശോഃ പിതാ മാതാ ച തദർഥം വ്യവസ്ഥാനുരൂപം കർമ്മ കർത്തും തം മന്ദിരമ് ആനിന്യതുസ്തദാ
| حَمَلَهُ عَلَى ذِرَاعَيْهِ وَبَارَكَ اللهَ، وَقَالَ: | ٢٨ 28 |
ശിമിയോൻ ആത്മന ആകർഷണേന മന്ദിരമാഗത്യ തം ക്രോഡേ നിധായ ഈശ്വരസ്യ ധന്യവാദം കൃത്വാ കഥയാമാസ, യഥാ,
| «أَيُّهَا السَّيِّدُ، الآنَ تُطْلِقُ عَبْدَكَ بِسَلامٍ حَسَبَ وَعْدِكَ! | ٢٩ 29 |
ഹേ പ്രഭോ തവ ദാസോയം നിജവാക്യാനുസാരതഃ| ഇദാനീന്തു സകല്യാണോ ഭവതാ സംവിസൃജ്യതാമ്|
| فَإِنَّ عَيْنَيَّ قَدْ أَبْصَرَتَا خَلاصَكَ | ٣٠ 30 |
യതഃ സകലദേശസ്യ ദീപ്തയേ ദീപ്തിരൂപകം|
| الَّذِي هَيَّأْتَهُ لِتُقَدِّمَهُ إِلَى الشُّعُوبِ كُلِّهَا، | ٣١ 31 |
ഇസ്രായേലീയലോകസ്യ മഹാഗൗരവരൂപകം|
| نُورَ هِدَايَةٍ لِلأُمَمِ وَمَجْداً لِشَعْبِكَ إِسْرَائِيلَ». | ٣٢ 32 |
യം ത്രായകം ജനാനാന്തു സമ്മുഖേ ത്വമജീജനഃ| സഏവ വിദ്യതേഽസ്മാകം ധ്രവം നയനനഗോചരേ||
| وَكَانَ أَبُوهُ وَأُمُّهُ يَتَعَجَّبَانِ مِنْ هَذَا الْكَلامِ الَّذِي قِيلَ فِيهِ. | ٣٣ 33 |
തദാനീം തേനോക്താ ഏതാഃ സകലാഃ കഥാഃ ശ്രുത്വാ തസ്യ മാതാ യൂഷഫ് ച വിസ്മയം മേനാതേ|
| فَبَارَكَهُمَا سِمْعَانُ، وَقَالَ لِمَرْيَمَ أُمِّ الطِّفْلِ: «هَا إِنَّ هَذَا الطِّفْلَ قَدْ جُعِلَ لِسُقُوطِ كَثِيرِينَ وَقِيَامِ كَثِيرِينَ فِي إِسْرَائِيلَ، وَعَلامَةً تُقَاوَمُ | ٣٤ 34 |
തതഃ പരം ശിമിയോൻ തേഭ്യ ആശിഷം ദത്ത്വാ തന്മാതരം മരിയമമ് ഉവാച, പശ്യ ഇസ്രായേലോ വംശമധ്യേ ബഹൂനാം പാതനായോത്ഥാപനായ ച തഥാ വിരോധപാത്രം ഭവിതും, ബഹൂനാം ഗുപ്തമനോഗതാനാം പ്രകടീകരണായ ബാലകോയം നിയുക്തോസ്തി|
| حَتَّى أَنْتِ سَيَخْتَرِقُ نَفْسَكِ سَيْفٌ لِكَيْ تَنْكَشِفَ نِيَّاتُ قُلُوبٍ كَثِيرَةٍ!» | ٣٥ 35 |
തസ്മാത് തവാപി പ്രാണാഃ ശൂലേന വ്യത്സ്യന്തേ|
| وَكَانَتْ هُنَاكَ نَبِيَّةٌ، هِيَ حَنَّةُ بِنْتُ فَنُوئِيلَ مِنْ سِبْطِ أَشِيرَ، وَهِيَ مُتَقَدِّمَةٌ فِي السِّنِّ، وَكَانَتْ قَدْ عَاشَتْ مَعَ زَوْجِهَا سَبْعَ سِنِينَ بَعْدَ عَذْرَاوِيَّتِهَا، | ٣٦ 36 |
അപരഞ്ച ആശേരസ്യ വംശീയഫിനൂയേലോ ദുഹിതാ ഹന്നാഖ്യാ അതിജരതീ ഭവിഷ്യദ്വാദിന്യേകാ യാ വിവാഹാത് പരം സപ്ത വത്സരാൻ പത്യാ സഹ ന്യവസത് തതോ വിധവാ ഭൂത്വാ ചതുരശീതിവർഷവയഃപര്യ്യനതം
| وَهِيَ أَرْمَلَةٌ نَحْوَ أَرْبَعٍ وَثَمَانِينَ سَنَةً. لَمْ تَكُنْ تُفَارِقُ الْهَيْكَلَ وَكَانَتْ تَتَعَبَّدُ لَيْلاً وَنَهَاراً بِالصَّوْمِ وَالدُّعَاءِ. | ٣٧ 37 |
മന്ദിരേ സ്ഥിത്വാ പ്രാർഥനോപവാസൈർദിവാനിശമ് ഈശ്വരമ് അസേവത സാപി സ്ത്രീ തസ്മിൻ സമയേ മന്ദിരമാഗത്യ
| فَإِذْ حَضَرَتْ فِي تِلْكَ السَّاعَةِ، أَخَذَتْ تُسَبِّحُ الرَّبَّ وَتَتَحَدَّثُ عَنْ يَسُوعَ مَعَ جَمِيعِ الَّذِينَ كَانُوا يَنْتَظِرُونَ فِدَاءً فِي أُورُشَلِيمَ. | ٣٨ 38 |
പരമേശ്വരസ്യ ധന്യവാദം ചകാര, യിരൂശാലമ്പുരവാസിനോ യാവന്തോ ലോകാ മുക്തിമപേക്ഷ്യ സ്ഥിതാസ്താൻ യീശോർവൃത്താന്തം ജ്ഞാപയാമാസ|
| وَبَعْدَ إِتْمَامِ كُلِّ مَا تَقْتَضِيهِ شَرِيعَةُ الرَّبِّ، رَجَعُوا إِلَى مَدِينَتِهِمِ النَّاصِرَةِ بِالْجَلِيلِ. | ٣٩ 39 |
ഇത്ഥം പരമേശ്വരസ്യ വ്യവസ്ഥാനുസാരേണ സർവ്വേഷു കർമ്മസു കൃതേഷു തൗ പുനശ്ച ഗാലീലോ നാസരത്നാമകം നിജനഗരം പ്രതസ്ഥാതേ|
| وَكَانَ الطِّفْلُ يَنْمُو وَيَتَقَوَّى، مُمْتَلِئاً حِكْمَةً، وَكَانَتْ نِعْمَةُ اللهِ عَلَيْهِ. | ٤٠ 40 |
തത്പശ്ചാദ് ബാലകഃ ശരീരേണ വൃദ്ധിമേത്യ ജ്ഞാനേന പരിപൂർണ ആത്മനാ ശക്തിമാംശ്ച ഭവിതുമാരേഭേ തഥാ തസ്മിൻ ഈശ്വരാനുഗ്രഹോ ബഭൂവ|
| وَكَانَ أَبَوَاهُ يَذْهَبَانِ كُلَّ سَنَةٍ إِلَى أُورُشَلِيمَ فِي عِيدِ الْفِصْحِ. | ٤١ 41 |
തസ്യ പിതാ മാതാ ച പ്രതിവർഷം നിസ്താരോത്സവസമയേ യിരൂശാലമമ് അഗച്ഛതാമ്|
| فَلَمَّا بَلَغَ سِنَّ الثَّانِيَةَ عَشْرَةَ، صَعِدُوا إِلَى أُورُشَلِيمَ كَالْعَادَةِ فِي الْعِيدِ. | ٤٢ 42 |
അപരഞ്ച യീശൗ ദ്വാദശവർഷവയസ്കേ സതി തൗ പർവ്വസമയസ്യ രീത്യനുസാരേണ യിരൂശാലമം ഗത്വാ
| وَبَعْدَ انْتِهَاءِ أَيَّامِ الْعِيدِ، رَجَعَا، وَبَقِيَ الصَّبِيُّ يَسُوعُ فِي أُورُشَلِيمَ، وَهُمَا لَا يَعْلَمَانِ. | ٤٣ 43 |
പാർവ്വണം സമ്പാദ്യ പുനരപി വ്യാഘുയ്യ യാതഃ കിന്തു യീശുർബാലകോ യിരൂശാലമി തിഷ്ഠതി| യൂഷഫ് തന്മാതാ ച തദ് അവിദിത്വാ
| وَلكِنَّهُمَا إِذْ ظَنَّاهُ بَيْنَ الرِّفَاقِ، سَارَا مَسِيرَةَ يَوْمٍ وَاحِدٍ ثُمَّ أَخَذَا يَبْحَثَانِ عَنْهُ بَيْنَ الأَقَارِبِ وَالْمَعَارِفِ. | ٤٤ 44 |
സ സങ്ഗിഭിഃ സഹ വിദ്യത ഏതച്ച ബുദ്വ്വാ ദിനൈകഗമ്യമാർഗം ജഗ്മതുഃ| കിന്തു ശേഷേ ജ്ഞാതിബന്ധൂനാം സമീപേ മൃഗയിത്വാ തദുദ്ദേശമപ്രാപ്യ
| وَلَمَّا لَمْ يَجِدَاهُ، رَجَعَا إِلَى أُورُشَلِيمَ يَبْحَثَانِ عَنْهُ. | ٤٥ 45 |
തൗ പുനരപി യിരൂശാലമമ് പരാവൃത്യാഗത്യ തം മൃഗയാഞ്ചക്രതുഃ|
| وَبَعْدَ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ وَجَدَاهُ فِي الْهَيْكَلِ، جَالِساً وَسْطَ الْمُعَلِّمِينَ يَسْتَمِعُ إِلَيْهِمْ وَيَطْرَحُ عَلَيْهِمِ الأَسْئِلَةَ. | ٤٦ 46 |
അഥ ദിനത്രയാത് പരം പണ്ഡിതാനാം മധ്യേ തേഷാം കഥാഃ ശൃണ്വൻ തത്ത്വം പൃച്ഛംശ്ച മന്ദിരേ സമുപവിഷ്ടഃ സ താഭ്യാം ദൃഷ്ടഃ|
| وَجَمِيعُ الَّذِينَ سَمِعُوهُ ذُهِلُوا مِنْ فَهْمِهِ وَأَجْوِبَتِهِ. | ٤٧ 47 |
തദാ തസ്യ ബുദ്ധ്യാ പ്രത്യുത്തരൈശ്ച സർവ്വേ ശ്രോതാരോ വിസ്മയമാപദ്യന്തേ|
| فَلَمَّا رَأَيَاهُ دُهِشَا، وَقَالَتْ لَهُ أُمُّهُ: «يَا بُنَيَّ، لِمَاذَا عَمِلْتَ بِنَا هكَذَا؟ فَقَدْ كُنَّا، أَبُوكَ وَأَنَا، نَبْحَثُ عَنْكَ مُتَضَايِقَيْنِ!» | ٤٨ 48 |
താദൃശം ദൃഷ്ട്വാ തസ്യ ജനകോ ജനനീ ച ചമച്ചക്രതുഃ കിഞ്ച തസ്യ മാതാ തമവദത്, ഹേ പുത്ര, കഥമാവാം പ്രതീത്ഥം സമാചരസ്ത്വമ്? പശ്യ തവ പിതാഹഞ്ച ശോകാകുലൗ സന്തൗ ത്വാമന്വിച്ഛാവഃ സ്മ|
| فَأَجَابَهُمَا: «لِمَاذَا كُنْتُمَا تَبْحَثَانِ عَنِّي؟ أَلَمْ تَعْلَمَا أَنَّ عَلَيَّ أَنْ أَكُونَ فِي مَا يَخُصُّ أَبِي؟» | ٤٩ 49 |
തതഃ സോവദത് കുതോ മാമ് അന്വൈച്ഛതം? പിതുർഗൃഹേ മയാ സ്ഥാതവ്യമ് ഏതത് കിം യുവാഭ്യാം ന ജ്ഞായതേ?
| فَلَمْ يَفْهَمَا مَا قَالَهُ لَهُمَا. | ٥٠ 50 |
കിന്തു തൗ തസ്യൈതദ്വാക്യസ്യ താത്പര്യ്യം ബോദ്ധും നാശക്നുതാം|
| ثُمَّ نَزَلَ مَعَهُمَا وَرَجَعَ إِلَى النَّاصِرَةِ، وَكَانَ خَاضِعاً لَهُمَا. وَكَانَتْ أُمُّهُ تَحْفَظُ هذِهِ الأُمُورَ كُلَّهَا فِي قَلْبِهَا. | ٥١ 51 |
തതഃ പരം സ താഭ്യാം സഹ നാസരതം ഗത്വാ തയോർവശീഭൂതസ്തസ്ഥൗ കിന്തു സർവ്വാ ഏതാഃ കഥാസ്തസ്യ മാതാ മനസി സ്ഥാപയാമാസ|
| أَمَّا يَسُوعُ، فَكَانَ يَتَقَدَّمُ فِي الْحِكْمَةِ وَالْقَامَةِ، وَفِي النِّعْمَةِ عِنْدَ اللهِ وَالنَّاسِ. | ٥٢ 52 |
അഥ യീശോ ർബുദ്ധിഃ ശരീരഞ്ച തഥാ തസ്മിൻ ഈശ്വരസ്യ മാനവാനാഞ്ചാനുഗ്രഹോ വർദ്ധിതുമ് ആരേഭേ|
