يوحنَّا 9

١ 1 وَفِيمَا كَانَ يَسُوعُ مَارّاً، رَأَى رَجُلاً أَعْمَى مُنْذُ وِلادَتِهِ،

തതഃ പരം യീശുർഗച്ഛൻ മാർഗമധ്യേ ജന്മാന്ധം നരമ് അപശ്യത്|

٢ 2 فَسَأَلَهُ تَلامِيذُهُ: «يَا مُعَلِّمُ، مَنْ أَخْطَأَ: هَذَا أَمْ وَالِدَاهُ، حَتَّى وُلِدَ أَعْمَى؟»

തതഃ ശിഷ്യാസ്തമ് അപൃച്ഛൻ ഹേ ഗുരോ നരോയം സ്വപാപേന വാ സ്വപിത്രാഃ പാപേനാന്ധോഽജായത?

٣ 3 فَأَجَابَهُمْ يَسُوعُ: «لا هُوَ أَخْطَأَ وَلا وَالِدَاهُ، وَلكِنْ حَتَّى تَظْهَرَ فِيهِ أَعْمَالُ اللهِ.

തതഃ സ പ്രത്യുദിതവാൻ ഏതസ്യ വാസ്യ പിത്രോഃ പാപാദ് ഏതാദൃശോഭൂദ ഇതി നഹി കിന്ത്വനേന യഥേശ്വരസ്യ കർമ്മ പ്രകാശ്യതേ തദ്ധേതോരേവ|

٤ 4 فَعَلَيَّ أَنْ أَعْمَلَ أَعْمَالَ الَّذِي أَرْسَلَنِي مَادَامَ الْوَقْتُ نَهَاراً. فَسَيَأْتِي اللَّيْلُ، وَلا أَحَدَ يَقْدِرُ أَنْ يَعْمَلَ فِيهِ.

ദിനേ തിഷ്ഠതി മത്പ്രേരയിതുഃ കർമ്മ മയാ കർത്തവ്യം യദാ കിമപി കർമ്മ ന ക്രിയതേ താദൃശീ നിശാഗച്ഛതി|

٥ 5 وَمَادُمْتُ فِي الْعَالَمِ، فَأَنَا نُورُ الْعَالَمِ».

അഹം യാവത്കാലം ജഗതി തിഷ്ഠാമി താവത്കാലം ജഗതോ ജ്യോതിഃസ്വരൂപോസ്മി|

٦ 6 قَالَ هَذَا، وَتَفَلَ فِي التُّرَابِ، وَجَبَلَ مِنَ التُّفْلِ طِيناً، ثُمَّ وَضَعَهُ عَلَى عَيْنَيِ الأَعْمَى،

ഇത്യുക്ത്താ ഭൂമൗ നിഷ്ഠീവം നിക്ഷിപ്യ തേന പങ്കം കൃതവാൻ

٧ 7 وَقَالَ لَهُ: «اذْهَبِ اغْتَسِلْ فِي بِرْكَةِ سِلْوَامَ»، أَيِ الْمُرسَلِ. فَذَهَبَ وَاغْتَسَلَ وَعَادَ بَصِيراً.

പശ്ചാത് തത്പങ്കേന തസ്യാന്ധസ്യ നേത്രേ പ്രലിപ്യ തമിത്യാദിശത് ഗത്വാ ശിലോഹേ ഽർഥാത് പ്രേരിതനാമ്നി സരസി സ്നാഹി| തതോന്ധോ ഗത്വാ തത്രാസ്നാത് തതഃ പ്രന്നചക്ഷു ർഭൂത്വാ വ്യാഘുട്യാഗാത്|

٨ 8 فَتَسَاءَلَ الْجِيرَانُ وَالَّذِينَ كَانُوا يَرَوْنَهُ مِنْ قَبْلُ يَسْتَعْطِي: «أَلَيْسَ هَذَا هُوَ نَفْسَهُ الَّذِي كَانَ يَجْلِسُ لِيَسْتَعْطِيَ؟»

അപരഞ്ച സമീപവാസിനോ ലോകാ യേ ച തം പൂർവ്വമന്ധമ് അപശ്യൻ തേ ബക്ത്തുമ് ആരഭന്ത യോന്ധലോകോ വർത്മന്യുപവിശ്യാഭിക്ഷത സ ഏവായം ജനഃ കിം ന ഭവതി?

٩ 9 قَالَ بَعْضُهُمْ: «هَذَا هُوَ». وَآخَرُونَ: «لا، وَلكِنَّهُ يُشْبِهُهُ!» أَمَّا هُوَ فَرَدَّ قَائِلاً: «بَلْ أَنَا هُوَ!»

കേചിദവദൻ സ ഏവ കേചിദവോചൻ താദൃശോ ഭവതി കിന്തു സ സ്വയമബ്രവീത് സ ഏവാഹം ഭവാമി|

١٠ 10 فَقَالُوا لَهُ: «وَكَيْفَ انْفَتَحَتْ عَيْنَاكَ؟»

അതഏവ തേ ഽപൃച്ഛൻ ത്വം കഥം ദൃഷ്ടിം പാപ്തവാൻ?

١١ 11 أَجَابَ: «الرَّجُلُ الَّذِي اسْمُهُ يَسُوعُ جَبَلَ طِيناً دَهَنَ بِهِ عَيْنَيَّ، وَقَالَ لِيَ: اذْهَبْ إِلَى بِرْكَةِ سِلْوَامَ وَاغْتَسِلْ فِيهَا. فَذَهَبْتُ وَاغْتَسَلْتُ فَأَبْصَرْتُ!»

തതഃ സോവദദ് യീശനാമക ഏകോ ജനോ മമ നയനേ പങ്കേന പ്രലിപ്യ ഇത്യാജ്ഞാപയത് ശിലോഹകാസാരം ഗത്വാ തത്ര സ്നാഹി| തതസ്തത്ര ഗത്വാ മയി സ്നാതേ ദൃഷ്ടിമഹം ലബ്ധവാൻ|

١٢ 12 فَسَأَلُوهُ: «وَأَيْنَ هُوَ الآنَ؟» فَقَالَ: «لا أَعْرِفُ!»

തദാ തേ ഽവദൻ സ പുമാൻ കുത്ര? തേനോക്ത്തം നാഹം ജാനാമി|

١٣ 13 فَذَهَبُوا بِالرَّجُلِ الَّذِي كَانَ أَعْمَى إِلَى الْفَرِّيسِيِّينَ.

അപരം തസ്മിൻ പൂർവ്വാന്ധേ ജനേ ഫിരൂശിനാം നികടമ് ആനീതേ സതി ഫിരൂശിനോപി തമപൃച്ഛൻ കഥം ദൃഷ്ടിം പ്രാപ്തോസി?

١٤ 14 وَكَانَ الْيَوْمُ الَّذِي جَبَلَ فِيهِ يَسُوعُ الطِّينَ وَفَتَحَ عَيْنَيِ الأَعْمَى، يَوْمَ سَبْتٍ.

തതഃ സ കഥിതവാൻ സ പങ്കേന മമ നേത്രേ ഽലിമ്പത് പശ്ചാദ് സ്നാത്വാ ദൃഷ്ടിമലഭേ|

١٥ 15 فَسَأَلَهُ الْفَرِّيسِيُّونَ أَيْضاً كَيْفَ أَبْصَرَ. فَأَجَابَ: «وضَعَ طِيناً عَلَى عَيْنَيَّ، وَاغْتَسَلْتُ، وَهَا أَنَا أُبْصِرُ!»

കിന്തു യീശു ർവിശ്രാമവാരേ കർദ്ദമം കൃത്വാ തസ്യ നയനേ പ്രസന്നേഽകരോദ് ഇതികാരണാത് കതിപയഫിരൂശിനോഽവദൻ

١٦ 16 فَقَالَ بَعْضُ الْفَرِّيسِيِّينَ: «لا يُمْكِنُ أَنْ يَكُونَ هَذَا الرَّجُلُ مِنَ اللهِ، لأَنَّهُ يُخَالِفُ سُنَّةَ السَّبْتِ». وَلكِنَّ بَعْضَهُمْ قَالُوا: «كَيْفَ يَقْدِرُ رَجُلٌ خَاطِئٌ أَنْ يَعْمَلَ مِثْلَ هذِهِ الآيَاتِ؟» فَوَقَعَ الْخِلافُ بَيْنَهُمْ.

സ പുമാൻ ഈശ്വരാന്ന യതഃ സ വിശ്രാമവാരം ന മന്യതേ| തതോന്യേ കേചിത് പ്രത്യവദൻ പാപീ പുമാൻ കിമ് ഏതാദൃശമ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ കർത്തും ശക്നോതി?

١٧ 17 وَعَادُوا يَسْأَلُونَ الَّذِي كَانَ أَعْمَى: «وَمَا رَأْيُكَ أَنْتَ فِيهِ مَادَامَ قَدْ فَتَحَ عَيْنَيْكَ؟» فَأَجَابَهُمْ: «إِنَّهُ نَبِيٌّ!»

ഇത്ഥം തേഷാം പരസ്പരം ഭിന്നവാക്യത്വമ് അഭവത്| പശ്ചാത് തേ പുനരപി തം പൂർവ്വാന്ധം മാനുഷമ് അപ്രാക്ഷുഃ യോ ജനസ്തവ ചക്ഷുഷീ പ്രസന്നേ കൃതവാൻ തസ്മിൻ ത്വം കിം വദസി? സ ഉക്ത്തവാൻ സ ഭവിശദ്വാദീ|

١٨ 18 وَرَفَضَ الْيَهُودُ أَنْ يُصَدِّقُوا أَنَّهُ كَانَ أَعْمَى فَأَبْصَرَ، فَاسْتَدْعَوْا وَالِدَيْهِ

സ ദൃഷ്ടിമ് ആപ്തവാൻ ഇതി യിഹൂദീയാസ്തസ്യ ദൃഷ്ടിം പ്രാപ്തസ്യ ജനസ്യ പിത്രോ ർമുഖാദ് അശ്രുത്വാ ന പ്രത്യയൻ|

١٩ 19 وَسَأَلُوهُمَا: «أَهَذَا ابْنُكُمَا الْمَوْلُودُ أَعْمَى كَمَا تَقُولانِ؟ فَكَيْفَ يُبْصِرُ الآنَ؟»

അതഏവ തേ താവപൃച്ഛൻ യുവയോ ര്യം പുത്രം ജന്മാന്ധം വദഥഃ സ കിമയം? തർഹീദാനീം കഥം ദ്രഷ്ടും ശക്നോതി?

٢٠ 20 أَجَابَهُمُ الْوَالِدَانِ: «نَعْلَمُ أَنَّ هَذَا ابْنُنَا وَأَنَّهُ وُلِدَ أَعْمَى.

തതസ്തസ്യ പിതരൗ പ്രത്യവോചതാമ് അയമ് ആവയോഃ പുത്ര ആ ജനേരന്ധശ്ച തദപ്യാവാം ജാനീവഃ

٢١ 21 وَلكِنَّنَا لَا نَعْلَمُ كَيْفَ يُبْصِرُ الآنَ، وَلا مَنْ فَتَحَ عَيْنَيْهِ. إِنَّهُ كَامِلُ السِّنِّ، يُجِيبُكُمْ عَنْ نَفْسِهِ، فَاسْأَلُوهُ!»

കിന്ത്വധുനാ കഥം ദൃഷ്ടിം പ്രാപ്തവാൻ തദാവാം ൻ ജാനീവഃ കോസ്യ ചക്ഷുഷീ പ്രസന്നേ കൃതവാൻ തദപി ന ജാനീവ ഏഷ വയഃപ്രാപ്ത ഏനം പൃച്ഛത സ്വകഥാം സ്വയം വക്ഷ്യതി|

٢٢ 22 وَقَدْ قَالَ وَالِدَاهُ هَذَا لِخَوْفِهِمَا مِنَ الْيَهُودِ، لأَنَّ الْيَهُودَ كَانُوا قَدِ اتَّفَقُوا أَنْ يَطْرُدُوا مِنَ الْمَجْمَعِ كُلَّ مَنْ يَعْتَرِفُ أَنَّ يَسُوعَ هُوَ الْمَسِيحُ.

യിഹൂദീയാനാം ഭയാത് തസ്യ പിതരൗ വാക്യമിദമ് അവദതാം യതഃ കോപി മനുഷ്യോ യദി യീശുമ് അഭിഷിക്തം വദതി തർഹി സ ഭജനഗൃഹാദ് ദൂരീകാരിഷ്യതേ യിഹൂദീയാ ഇതി മന്ത്രണാമ് അകുർവ്വൻ

٢٣ 23 لِذلِكَ قَالا: «إِنَّهُ كَامِلُ السِّنِّ فَاسْأَلُوهُ».

അതസ്തസ്യ പിതരൗ വ്യാഹരതാമ് ഏഷ വയഃപ്രാപ്ത ഏനം പൃച്ഛത|

٢٤ 24 ثُمَّ اسْتَدْعَى الْفَرِّيسِيُّونَ، الرَّجُلَ الَّذِي كَانَ أَعْمَى مَرَّةً ثَانِيَةً، وَقَالُوا لَهُ: «مَجِّدِ اللهَ! نَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الرَّجُلَ خَاطِئٌ».

തദാ തേ പുനശ്ച തം പൂർവ്വാന്ധമ് ആഹൂയ വ്യാഹരൻ ഈശ്വരസ്യ ഗുണാൻ വദ ഏഷ മനുഷ്യഃ പാപീതി വയം ജാനീമഃ|

٢٥ 25 فَأَجَابَ: «أَخَاطِئٌ هُوَ، لَسْتُ أَعْلَمُ! إِنَّمَا أَعْلَمُ شَيْئاً وَاحِداً: أَنِّي كُنْتُ أَعْمَى وَالآنَ أُبْصِرُ!»

തദാ സ ഉക്ത്തവാൻ സ പാപീ ന വേതി നാഹം ജാനേ പൂർവാമന്ധ ആസമഹമ് അധുനാ പശ്യാമീതി മാത്രം ജാനാമി|

٢٦ 26 فَسَأَلُوهُ ثَانِيَةً: «مَاذَا فَعَلَ بِكَ؟ كَيْفَ فَتَحَ عَيْنَيْكَ؟»

തേ പുനരപൃച്ഛൻ സ ത്വാം പ്രതി കിമകരോത്? കഥം നേത്രേ പ്രസന്നേ ഽകരോത്?

٢٧ 27 أَجَابَهُمْ: «قَدْ قُلْتُ لَكُمْ وَلَمْ تَسْمَعُوا لِي، فَلِمَاذَا تُرِيدُونَ أَنْ تَسْمَعُوا مَرَّةً ثَانِيَةً؟ أَلَعَلَّكُمْ تُرِيدُونَ أَنْتُمْ أَيْضاً أَنْ تَصِيرُوا تَلامِيذَ لَهُ؟»

തതഃ സോവാദീദ് ഏകകൃത്വോകഥയം യൂയം ന ശൃണുഥ തർഹി കുതഃ പുനഃ ശ്രോതുമ് ഇച്ഛഥ? യൂയമപി കിം തസ്യ ശിഷ്യാ ഭവിതുമ് ഇച്ഛഥ?

٢٨ 28 فَشَتَمُوهُ وَقَالُوا لَهُ: «بَلْ أَنْتَ تِلْمِيذُهُ! أَمَّا نَحْنُ فَتَلامِيذُ مُوسَى.

തദാ തേ തം തിരസ്കൃത്യ വ്യാഹരൻ ത്വം തസ്യ ശിഷ്യോ വയം മൂസാഃ ശിഷ്യാഃ|

٢٩ 29 نَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّ مُوسَى كَلَّمَهُ اللهُ؛ أَمَّا هَذَا، فَلا نَعْلَمُ لَهُ أَصْلاً!»

മൂസാവക്ത്രേണേശ്വരോ ജഗാദ തജ്ജാനീമഃ കിന്ത്വേഷ കുത്രത്യലോക ഇതി ന ജാനീമഃ|

٣٠ 30 فَأَجَابَهُمُ الرَّجُلُ: «إِنَّ فِي ذلِكَ عَجَباً! إِنَّهُ فَتَحَ عَيْنَيَّ، وَتَقُولُونَ إِنَّكُمْ لَا تَعْلَمُونَ لَهُ أَصْلاً!

സോവദദ് ഏഷ മമ ലോചനേ പ്രസന്നേ ഽകരോത് തഥാപി കുത്രത്യലോക ഇതി യൂയം ന ജാനീഥ ഏതദ് ആശ്ചര്യ്യം ഭവതി|

٣١ 31 نَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّ اللهَ لَا يَسْتَجِيبُ لِلْخَاطِئِينَ، وَلكِنَّهُ يَسْتَمِعُ لِمَنْ يَتَّقِيهِ وَيَعْمَلُ بِإِرَادَتِهِ،

ഈശ്വരഃ പാപിനാം കഥാം ന ശൃണോതി കിന്തു യോ ജനസ്തസ്മിൻ ഭക്തിം കൃത്വാ തദിഷ്ടക്രിയാം കരോതി തസ്യൈവ കഥാം ശൃണോതി ഏതദ് വയം ജാനീമഃ|

٣٢ 32 وَلَمْ يُسْمَعْ عَلَى مَدَى الأَجْيَالِ أَنَّ أَحَداً فَتَحَ عَيْنَيْ مَوْلُودٍ أَعْمَى! (aiōn g165)

കോപി മനുഷ്യോ ജന്മാന്ധായ ചക്ഷുഷീ അദദാത് ജഗദാരമ്ഭാദ് ഏതാദൃശീം കഥാം കോപി കദാപി നാശൃണോത്| (aiōn g165)

٣٣ 33 فَلَوْ لَمْ يَكُنْ هُوَ مِنَ اللهِ، لَمَا اسْتَطَاعَ أَنْ يَعْمَلَ شَيْئاً».

അസ്മാദ് ഏഷ മനുഷ്യോ യദീശ്വരാന്നാജായത തർഹി കിഞ്ചിദപീദൃശം കർമ്മ കർത്തും നാശക്നോത്|

٣٤ 34 فَصَاحُوا بِهِ: «أَنْتَ بِكَامِلِكَ وُلِدْتَ فِي الْخَطِيئَةِ وَتُعَلِّمُنَا!» ثُمَّ طَرَدُوهُ خَارِجَ الْمَجْمَعِ.

തേ വ്യാഹരൻ ത്വം പാപാദ് അജായഥാഃ കിമസ്മാൻ ത്വം ശിക്ഷയസി? പശ്ചാത്തേ തം ബഹിരകുർവ്വൻ|

٣٥ 35 وَعَرَفَ يَسُوعُ بِطَرْدِهِ خَارِجاً، فَقَصَدَ إِلَيْهِ وَسَأَلَهُ: «أَتُؤْمِنُ بِابْنِ اللهِ؟»

തദനന്തരം യിഹൂദീയൈഃ സ ബഹിരക്രിയത യീശുരിതി വാർത്താം ശ്രുത്വാ തം സാക്ഷാത് പ്രാപ്യ പൃഷ്ടവാൻ ഈശ്വരസ്യ പുത്രേ ത്വം വിശ്വസിഷി?

٣٦ 36 أَجَابَ: «مَنْ هُوَ يَا سَيِّدُ حَتَّى أُومِنَ بِهِ؟»

തദാ സ പ്രത്യവോചത് ഹേ പ്രഭോ സ കോ യത് തസ്മിന്നഹം വിശ്വസിമി?

٣٧ 37 فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «الَّذِي قَدْ رَأَيْتَهُ، وَالَّذِي يُكَلِّمُكَ، هُوَ نَفْسُهُ!»

തതോ യീശുഃ കഥിതവാൻ ത്വം തം ദൃഷ്ടവാൻ ത്വയാ സാകം യഃ കഥം കഥയതി സഏവ സഃ|

٣٨ 38 فَقَالَ: «أُومِنُ يَا سَيِّدُ!» وَسَجَدَ لَهُ.

തദാ ഹേ പ്രഭോ വിശ്വസിമീത്യുക്ത്വാ സ തം പ്രണാമത്|

٣٩ 39 فَقَالَ يَسُوعُ: «لِدَيْنُونَةٍ أَتَيْتُ إِلَى هَذَا الْعَالَمِ: لِيُبْصِرَ الْعُمْيَانُ، وَيَعْمَى الْمُبْصِرُونَ!»

പശ്ചാദ് യീശുഃ കഥിതവാൻ നയനഹീനാ നയനാനി പ്രാപ്നുവന്തി നയനവന്തശ്ചാന്ധാ ഭവന്തീത്യഭിപ്രായേണ ജഗദാഹമ് ആഗച്ഛമ്|

٤٠ 40 فَسَمِعَ ذَلِكَ بَعْضُ الْفَرِّيسِيِّينَ الَّذِينَ كَانُوا مَعَهُ فَسَأَلُوهُ: «وَهَلْ نَحْنُ أَيْضاً عُمْيَانٌ؟»

ഏതത് ശ്രുത്വാ നികടസ്ഥാഃ കതിപയാഃ ഫിരൂശിനോ വ്യാഹരൻ വയമപി കിമന്ധാഃ?

٤١ 41 فَأَجَابَهُمْ يَسُوعُ: «لَوْ كُنْتُمْ عُمْيَاناً بِالْفِعْلِ، لَمَا كَانَتْ عَلَيْكُمْ خَطِيئَةٌ. وَلَكِنَّكُمْ تَدَّعُونَ أَنَّكُمْ تُبْصِرُونَ، وَلِذلِكَ فَإِنَّ خَطِيئَتَكُمْ بَاقِيَةٌ».

തദാ യീശുരവാദീദ് യദ്യന്ധാ അഭവത തർഹി പാപാനി നാതിഷ്ഠൻ കിന്തു പശ്യാമീതി വാക്യവദനാദ് യുഷ്മാകം പാപാനി തിഷ്ഠന്തി|