يَعقُوب 2
| يَا إِخْوَتِي، نَظَراً لإِيمَانِكُمْ بِرَبِّنَا يَسُوعَ الْمَسِيحِ، رَبِّ الْمَجْدِ، لَا تُعَامِلُوا النَّاسَ بِالانْحِيَازِ وَالتَّمْيِيزِ! | ١ 1 |
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, യൂയമ് അസ്മാകം തേജസ്വിനഃ പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ധർമ്മം മുഖാപേക്ഷയാ ന ധാരയത|
| لِنَفْرِضْ أَنَّ إِنْسَانَيْنِ دَخَلا مَجْمَعَكُمْ، أَحَدُهُمَا غَنِيٌّ يَلْبَسُ ثِيَاباً فَاخِرَةً وَيُزَيِّنُ أَصَابِعَهُ بِخَوَاتِمَ مِنْ ذَهَبٍ، وَالآخَرُ فَقِيرٌ يَلْبَسُ ثِيَاباً رَثَّةً. | ٢ 2 |
യതോ യുഷ്മാകം സഭായാം സ്വർണാങ്ഗുരീയകയുക്തേ ഭ്രാജിഷ്ണുപരിച്ഛദേ പുരുഷേ പ്രവിഷ്ടേ മലിനവസ്ത്രേ കസ്മിംശ്ചിദ് ദരിദ്രേഽപി പ്രവിഷ്ടേ
| فَإِنْ رَحَّبْتُمْ بِالْغَنِيِّ قَائِلِينَ: «تَفَضَّلْ، اجْلِسْ هُنَا فِي الصَّدْرِ!» ثُمَّ قُلْتُمْ لِلْفَقِيرِ: «وَأَنْتَ، قِفْ هُنَاكَ، أَوِ اقْعُدْ عَلَى الأَرْضِ عِنْدَ أَقْدَامِنَا!» | ٣ 3 |
യൂയം യദി തം ഭ്രാജിഷ്ണുപരിച്ഛദവസാനം ജനം നിരീക്ഷ്യ വദേത ഭവാൻ അത്രോത്തമസ്ഥാന ഉപവിശത്വിതി കിഞ്ച തം ദരിദ്രം യദി വദേത ത്വമ് അമുസ്മിൻ സ്ഥാനേ തിഷ്ഠ യദ്വാത്ര മമ പാദപീഠ ഉപവിശേതി,
| فَإِنَّ ذَلِكَ يُؤَكِّدُ أَنَّكُمْ تُمَيِّزُونَ بَيْنَ النَّاسِ بِحَسَبِ طَبَقَاتِهِمْ، جَاعِلِينَ مِنْ أَنْفُسِكُمْ قُضَاةً ذَوِي أَفْكَارٍ سَيِّئَةٍ! | ٤ 4 |
തർഹി മനഃസു വിശേഷ്യ യൂയം കിം കുതർകൈഃ കുവിചാരകാ ന ഭവഥ?
| فَيَا إِخْوَتِي الأَحِبَّاءَ، أَمَا اخْتَارَ اللهُ الْفُقَرَاءَ فِي نَظَرِ النَّاسِ لِيَجْعَلَهُمْ أَغْنِيَاءَ فِي الإِيمَانِ، وَيُعْطِيَهُمْ حَقَّ الإِرْثِ فِي الْمَلَكُوتِ الَّذِي وَعَدَ بِهِ مُحِبِّيهِ؟ | ٥ 5 |
ഹേ മമ പ്രിയഭ്രാതരഃ, ശൃണുത, സംസാരേ യേ ദരിദ്രാസ്താൻ ഈശ്വരോ വിശ്വാസേന ധനിനഃ സ്വപ്രേമകാരിഭ്യശ്ച പ്രതിശ്രുതസ്യ രാജ്യസ്യാധികാരിണഃ കർത്തും കിം ന വരീതവാൻ? കിന്തു ദരിദ്രോ യുഷ്മാഭിരവജ്ഞായതേ|
| وَلكِنَّكُمْ أَنْتُمْ عَامَلْتُمُ الْفَقِيرَ مُعَامَلَةً مُهِينَةً. أَلا تَعْرِفُونَ أَنَّ الأَغْنِيَاءَ هُمُ الَّذِينَ يَتَسَلَّطُونَ عَلَيْكُمْ وَيَجُرُّونَكُمْ إِلَى الْمَحَاكِمِ، | ٦ 6 |
ധനവന്ത ഏവ കിം യുഷ്മാൻ നോപദ്രവന്തി ബലാച്ച വിചാരാസനാനാം സമീപം ന നയന്തി?
| وَهُمُ الَّذِينَ يَسْتَهْزِئُونَ بِالْمَسِيحِ الَّذِي تَحْمِلُونَ اسْمَهُ الْجَمِيلَ؟ | ٧ 7 |
യുഷ്മദുപരി പരികീർത്തിതം പരമം നാമ കിം തൈരേവ ന നിന്ദ്യതേ?
| مَا أَحْسَنَ عَمَلَكُمْ حِينَ تُطَبِّقُونَ تِلْكَ الْقَاعِدَةَ الْمُلُوكِيَّةَ الْوَارِدَةَ فِي الْكِتَابِ: «تُحِبُّ قَرِيبَكَ كَمَا تُحِبُّ نَفْسَكَ!» | ٨ 8 |
കിഞ്ച ത്വം സ്വസമീപവാസിനി സ്വാത്മവത് പ്രീയസ്വ, ഏതച്ഛാസ്ത്രീയവചനാനുസാരതോ യദി യൂയം രാജകീയവ്യവസ്ഥാം പാലയഥ തർഹി ഭദ്രം കുരുഥ|
| وَلكِنْ عِنْدَمَا تُعَامِلُونَ النَّاسَ بِالانْحِيَازِ وَالتَّمْيِيزِ، تَرْتَكِبُونَ خَطِيئَةً وَتَحْكُمُ عَلَيْكُمُ الشَّرِيعَةُ بِاعْتِبَارِكُمْ مُخَالِفِينَ لَهَا. | ٩ 9 |
യദി ച മുഖാപേക്ഷാം കുരുഥ തർഹി പാപമ് ആചരഥ വ്യവസ്ഥയാ ചാജ്ഞാലങ്ഘിന ഇവ ദൂഷ്യധ്വേ|
| فَأَنْتُمْ تَعْرِفُونَ أَنَّ مَنْ يُطِيعُ جَمِيعَ الْوَصَايَا الْوَارِدَةِ فِي شَرِيعَةِ مُوسَى، وَيُخَالِفُ وَاحِدَةً مِنْهَا فَقَطْ، يَصِيرُ مُذْنِباً، تَمَاماً كَالَّذِي يُخَالِفُ الْوَصَايَا كُلَّهَا. | ١٠ 10 |
യതോ യഃ കശ്ചിത് കൃത്സ്നാം വ്യവസ്ഥാം പാലയതി സ യദ്യേകസ്മിൻ വിധൗ സ്ഖലതി തർഹി സർവ്വേഷാമ് അപരാധീ ഭവതി|
| فَإِنَّ اللهَ، مَثَلاً، قَالَ: «لا تَزْنِ» كَمَا قَالَ: «لا تَقْتُلْ!» فَإِنْ لَمْ تَزْنِ، وَلكِنْ قَتَلْتَ، فَقَدْ خَرَقْتَ الشَّرِيعَةَ. | ١١ 11 |
യതോ ഹേതോസ്ത്വം പരദാരാൻ മാ ഗച്ഛേതി യഃ കഥിതവാൻ സ ഏവ നരഹത്യാം മാ കുര്യ്യാ ഇത്യപി കഥിതവാൻ തസ്മാത് ത്വം പരദാരാൻ ന ഗത്വാ യദി നരഹത്യാം കരോഷി തർഹി വ്യവസ്ഥാലങ്ഘീ ഭവസി|
| إِذَنْ، تَصَرَّفُوا فِي الْقَوْلِ وَالْعَمَلِ بِحَسَبِ قَانُونِ الْحُرِّيَّةِ، كَأَنَّكُمْ سَوْفَ تُحَاكَمُونَ وَفْقاً لَهُ. | ١٢ 12 |
മുക്തേ ർവ്യവസ്ഥാതോ യേഷാം വിചാരേണ ഭവിതവ്യം താദൃശാ ലോകാ ഇവ യൂയം കഥാം കഥയത കർമ്മ കുരുത ച|
| فَلابُدَّ أَنْ يَكُونَ الْحُكْمُ عَلَى الَّذِينَ لَا يُمَارِسُونَ الرَّحْمَةَ، حُكْماً خَالِياً مِنَ الرَّحْمَةِ، أَمَّا الرَّحْمَةُ فَهِيَ تَتَفَوَّقُ عَلَى الْحُكْمِ! | ١٣ 13 |
യോ ദയാം നാചരതി തസ്യ വിചാരോ നിർദ്ദയേന കാരിഷ്യതേ, കിന്തു ദയാ വിചാരമ് അഭിഭവിഷ്യതി|
| يَا إِخْوَتِي، هَلْ يَنْفَعُ أَحَداً أَنْ يَدَّعِيَ أَنَّهُ مُؤْمِنٌ، وَلَيْسَ لَهُ أَعْمَالٌ تُثْبِتُ ذَلِكَ، هَلْ يَقْدِرُ إِيمَانٌ مِثْلُ هَذَا أَنْ يُخَلِّصَهُ؟ | ١٤ 14 |
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, മമ പ്രത്യയോഽസ്തീതി യഃ കഥയതി തസ്യ കർമ്മാണി യദി ന വിദ്യന്ത തർഹി തേന കിം ഫലം? തേന പ്രത്യയേന കിം തസ്യ പരിത്രാണം ഭവിതും ശക്നോതി?
| لِنَفْرِضْ أَنَّ أَخاً أَوْ أُخْتاً كَانَا بِحَاجَةٍ شَدِيدَةٍ إِلَى الثِّيَابِ وَالطَّعَامِ الْيَوْمِيِّ، | ١٥ 15 |
കേഷുചിദ് ഭ്രാതൃഷു ഭഗിനീഷു വാ വസനഹീനേഷു പ്രാത്യഹികാഹാരഹീനേഷു ച സത്സു യുഷ്മാകം കോഽപി തേഭ്യഃ ശരീരാർഥം പ്രയോജനീയാനി ദ്രവ്യാണി ന ദത്വാ യദി താൻ വദേത്,
| وَقَالَ لَهُمَا أَحَدُكُمْ: «أَتَمَنَّى لَكُمَا كُلَّ خَيْرٍ. الْبَسَا ثِيَاباً دَافِئَةً، وَكُلا طَعَاماً جَيِّداً!» دُونَ أَنْ يُقَدِّمَ لَهُمَا مَا يَحْتَاجَانِ إِلَيْهِ مِنْ ثِيَابٍ وَطَعَامٍ، فَأَيُّ نَفْعٍ فِي ذَلِكَ؟ | ١٦ 16 |
യൂയം സകുശലം ഗത്വോഷ്ണഗാത്രാ ഭവത തൃപ്യത ചേതി തർഹ്യേതേന കിം ഫലം?
| هكَذَا نَرَى أَنَّ الإِيمَانَ وَحْدَهُ مَيِّتٌ مَا لَمْ تَنْتُجْ عَنْهُ أَعْمَالٌ. | ١٧ 17 |
തദ്വത് പ്രത്യയോ യദി കർമ്മഭി ര്യുക്തോ ന ഭവേത് തർഹ്യേകാകിത്വാത് മൃത ഏവാസ്തേ|
| وَرُبَّمَا قَالَ أَحَدُكُمْ: «أَنْتَ لَكَ إِيمَانٌ وَأَنَا لِي أَعْمَالٌ». أَرِنِي كَيْفَ يَكُونُ إِيمَانُكَ مِنْ غَيْرِ أَعْمَالٍ، وَأَنَا أُرِيكَ كَيْفَ يَكُونُ إِيمَانِي بِأَعْمَالِي. | ١٨ 18 |
കിഞ്ച കശ്ചിദ് ഇദം വദിഷ്യതി തവ പ്രത്യയോ വിദ്യതേ മമ ച കർമ്മാണി വിദ്യന്തേ, ത്വം കർമ്മഹീനം സ്വപ്രത്യയം മാം ദർശയ തർഹ്യഹമപി മത്കർമ്മഭ്യഃ സ്വപ്രത്യയം ത്വാം ദർശയിഷ്യാമി|
| أَنْتَ تُؤْمِنُ أَنَّ اللهَ وَاحِدٌ؟ حَسَناً تَفْعَلُ! وَالشَّيَاطِينُ أَيْضاً تُؤْمِنُ بِهذِهِ الْحَقِيقَةِ، وَلَكِنَّهَا تَرْتَعِدُ خَوْفاً. | ١٩ 19 |
ഏക ഈശ്വരോ ഽസ്തീതി ത്വം പ്രത്യേഷി| ഭദ്രം കരോഷി| ഭൂതാ അപി തത് പ്രതിയന്തി കമ്പന്തേ ച|
| وَهَذَا يُؤَكِّدُ لَكَ، أَيُّهَا الإِنْسَانُ الْغَبِيُّ، أَنَّ الإِيمَانَ الَّذِي لَا تَنْتُجُ عَنْهُ أَعْمَالٌ هُوَ إِيمَانٌ مَيِّتٌ! | ٢٠ 20 |
കിന്തു ഹേ നിർബ്ബോധമാനവ, കർമ്മഹീനഃ പ്രത്യയോ മൃത ഏവാസ്ത്യേതദ് അവഗന്തും കിമ് ഇച്ഛസി?
| لِنَأْخُذْ أَبَانَا إِبْرَاهِيمَ مَثَلاً: كَيْفَ تَبَرَّرَ؟ أَلَيْسَ بِأَعْمَالِهِ، إِذْ أَصْعَدَ ابْنَهُ إِسْحَاقَ عَلَى الْمَذْبَحِ | ٢١ 21 |
അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷോ യ ഇബ്രാഹീമ് സ്വപുത്രമ് ഇസ്ഹാകം യജ്ഞവേദ്യാമ് ഉത്സൃഷ്ടവാൻ സ കിം കർമ്മഭ്യോ ന സപുണ്യീകൃതഃ?
| فَأَنْتَ تَرَى أَنَّ إِيمَانَ إِبْرَاهِيمَ قَدْ رَافَقَتْهُ الأَعْمَالُ. فَبِالأَعْمَالِ قَدِ اكْتَمَلَ الإِيمَانُ. | ٢٢ 22 |
പ്രത്യയേ തസ്യ കർമ്മണാം സഹകാരിണി ജാതേ കർമ്മഭിഃ പ്രത്യയഃ സിദ്ധോ ഽഭവത് തത് കിം പശ്യസി?
| وَهكَذَا، تَمَّ مَا قَالَهُ الْكِتَابُ: «آمَنَ إِبْرَاهِيمُ بِاللهِ، فَحُسِبَ لَهُ ذَلِكَ بِرّاً»، حَتَّى إِنَّهُ دُعِيَ «خَلِيلَ اللهِ». | ٢٣ 23 |
ഇത്ഥഞ്ചേദം ശാസ്ത്രീയവചനം സഫലമ് അഭവത്, ഇബ്രാഹീമ് പരമേശ്വരേ വിശ്വസിതവാൻ തച്ച തസ്യ പുണ്യായാഗണ്യത സ ചേശ്വരസ്യ മിത്ര ഇതി നാമ ലബ്ധവാൻ|
| فَتَرَوْنَ إِذَنْ أَنَّ الإِنْسَانَ لَا يَتَبَرَّرُ بِإِيمَانِهِ فَقَطْ، بَلْ بِأَعْمَالِهِ أَيْضاً. | ٢٤ 24 |
പശ്യത മാനവഃ കർമ്മഭ്യഃ സപുണ്യീക്രിയതേ ന ചൈകാകിനാ പ്രത്യയേന|
| عَلَى هَذَا الأَسَاسِ أَيْضاً، تَبَرَّرَتْ رَاحَابُ الَّتِي كَانَتْ زَانِيَةً: فَقَدِ اسْتَقْبَلَتِ الرَّجُلَيْنِ اللَّذَيْنِ أُرْسِلا إِلَيْهَا، وَصَرَفَتْهُمَا فِي طَرِيقٍ آخَرَ. | ٢٥ 25 |
തദ്വദ് യാ രാഹബ്നാമികാ വാരാങ്ഗനാ ചാരാൻ അനുഗൃഹ്യാപരേണ മാർഗേണ വിസസർജ സാപി കിം കർമ്മഭ്യോ ന സപുണ്യീകൃതാ?
| فَكَمَا أَنَّ جِسْمَ الإِنْسَانِ يَكُونُ مَيْتاً إِذَا فَارَقَتْهُ الرُّوحُ، كَذَلِكَ يَكُونُ الإِيمَانُ مَيْتاً إِذَا لَمْ تُرَافِقْهُ الأَعْمَالُ! | ٢٦ 26 |
അതഏവാത്മഹീനോ ദേഹോ യഥാ മൃതോഽസ്തി തഥൈവ കർമ്മഹീനഃ പ്രത്യയോഽപി മൃതോഽസ്തി|
