عِبرانِيّين 2

١ 1 لِذَلِكَ، يَجِبُ عَلَيْنَا أَنْ نَهْتَمَّ أَشَدَّ الاهْتِمَامِ بِالْكَلامِ الَّذِي سَمِعْنَاهُ، مُتَنَبِّهِينَ أَلّا نَنْحَرِفَ عَنْهُ.

അതോ വയം യദ് ഭ്രമസ്രോതസാ നാപനീയാമഹേ തദർഥമസ്മാഭി ര്യദ്യദ് അശ്രാവി തസ്മിൻ മനാംസി നിധാതവ്യാനി|

٢ 2 فَإِنَّنَا نَعْلَمُ أَنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ نَقَلَتْهَا الْمَلائِكَةُ، قَدْ تَبَيَّنَ أَنَّهَا ثَابِتَةٌ، وَقَدْ نَالَ كُلُّ مُتَعَدٍّ أَوْ مُخَالِفٍ لَهَا عِقَاباً عَادِلاً.

യതോ ഹേതോ ദൂതൈഃ കഥിതം വാക്യം യദ്യമോഘമ് അഭവദ് യദി ച തല്ലങ്ഘനകാരിണേ തസ്യാഗ്രാഹകായ ച സർവ്വസ്മൈ സമുചിതം ദണ്ഡമ് അദീയത,

٣ 3 فَكَيْفَ نُفْلِتُ نَحْنُ إِنْ أَهْمَلْنَا هَذَا الْخَلاصَ الْعَظِيمَ جِدّاً؟ فَإِنَّ الرَّبَّ (يَسُوعَ) نَفْسَهُ قَدْ أَعْلَنَهُ أَوَّلاً، ثُمَّ تَثَبَّتَ لَنَا مِنَ الَّذِينَ سَمِعُوهُ مُبَاشَرَةً.

തർഹ്യസ്മാഭിസ്താദൃശം മഹാപരിത്രാണമ് അവജ്ഞായ കഥം രക്ഷാ പ്രാപ്സ്യതേ, യത് പ്രഥമതഃ പ്രഭുനാ പ്രോക്തം തതോഽസ്മാൻ യാവത് തസ്യ ശ്രോതൃഭിഃ സ്ഥിരീകൃതം,

٤ 4 وَقَدْ أَيَّدَ اللهُ شَهَادَتَهُمْ بِعَلامَاتٍ وَعَجَائِبَ وَمُعْجِزَاتٍ مُخْتَلِفَةٍ، وَبِالْمَوَاهِبِ الَّتِي وَزَّعَهَا الرُّوحُ الْقُدُسُ وَفْقاً لإِرَادَتِهِ!

അപരം ലക്ഷണൈരദ്ഭുതകർമ്മഭി ർവിവിധശക്തിപ്രകാശേന നിജേച്ഛാതഃ പവിത്രസ്യാത്മനോ വിഭാഗേന ച യദ് ഈശ്വരേണ പ്രമാണീകൃതമ് അഭൂത്|

٥ 5 ثُمَّ إِنَّ «الْعَالَمَ الآتِيَ» الَّذِي نَتَحَدَّثُ عَنْهُ كَثِيراً، لَنْ يَكُونَ خَاضِعاً لِسَيْطَرَةِ الْمَلائِكَةِ.

വയം തു യസ്യ ഭാവിരാജ്യസ്യ കഥാം കഥയാമഃ, തത് തേൻ ദിവ്യദൂതാനാമ് അധീനീകൃതമിതി നഹി|

٦ 6 فَقَدْ شَهِدَ أَحَدُهُمْ فِي مَوْضِعٍ مِنَ الْكِتَابِ، قَائِلاً: «مَا هُوَ الإِنْسَانُ حَتَّى تَهْتَمَّ بِهِ؟ أَوِ ابْنُ الإِنْسَانِ حَتَّى تُكْرِمَهُ هَذَا الإِكْرَامَ؟

കിന്തു കുത്രാപി കശ്ചിത് പ്രമാണമ് ഈദൃശം ദത്തവാൻ, യഥാ, "കിം വസ്തു മാനവോ യത് സ നിത്യം സംസ്മര്യ്യതേ ത്വയാ| കിം വാ മാനവസന്താനോ യത് സ ആലോച്യതേ ത്വയാ|

٧ 7 جَعَلْتَهُ أَدْنَى مِنَ الْمَلائِكَةِ إِلَى حِينٍ، ثُمَّ كَلَّلْتَهُ بِالْمَجْدِ وَالْكَرَامَةِ، وَأَعْطَيْتَهُ السُّلْطَةَ عَلَى كُلِّ مَا صَنَعَتْهُ يَدَاكَ.

ദിവ്യദതഗണേഭ്യഃ സ കിഞ്ചിൻ ന്യൂനഃ കൃതസ്ത്വയാ| തേജോഗൗരവരൂപേണ കിരീടേന വിഭൂഷിതഃ| സൃഷ്ടം യത് തേ കരാഭ്യാം സ തത്പ്രഭുത്വേ നിയോജിതഃ|

٨ 8 أَخْضَعْتَ كُلَّ شَيْءٍ تَحْتَ قَدَمَيْهِ!» فَمَادَامَ اللهُ قَدْ أَخْضَعَ لَهُ كُلَّ شَيْءٍ، فَإِنَّهُ لَمْ يَتْرُكْ شَيْئاً غَيْرَ خَاضِعٍ لَهُ. وَلَكِنَّنَا الآنَ لَا نَرَى كُلَّ شَيْءٍ تَحْتَ سُلْطَتِهِ بَعْدُ.

ചരണാധശ്ച തസ്യൈവ ത്വയാ സർവ്വം വശീകൃതം|| " തേന സർവ്വം യസ്യ വശീകൃതം തസ്യാവശീഭൂതം കിമപി നാവശേഷിതം കിന്ത്വധുനാപി വയം സർവ്വാണി തസ്യ വശീഭൂതാനി ന പശ്യാമഃ|

٩ 9 إِلّا أَنَّنَا نَرَى يَسُوعَ الآنَ مُكَلَّلاً بِالْمَجْدِ وَالْكَرَامَةِ، لأَنَّهُ قَاسَى الْمَوْتَ. وَذَلِكَ بَعْدَمَا صَارَ أَدْنَى مِنَ الْمَلائِكَةِ إِلَى حِينٍ، لِيَذُوقَ بِنِعْمَةِ اللهِ الْمَوْتَ عِوَضاً عَنْ كُلِّ وَاحِدٍ.

തഥാപി ദിവ്യദൂതഗണേഭ്യോ യഃ കിഞ്ചിൻ ന്യൂനീകൃതോഽഭവത് തം യീശും മൃത്യുഭോഗഹേതോസ്തേജോഗൗരവരൂപേണ കിരീടേന വിഭൂഷിതം പശ്യാമഃ, യത ഈശ്വരസ്യാനുഗ്രഹാത് സ സർവ്വേഷാം കൃതേ മൃത്യുമ് അസ്വദത|

١٠ 10 فَلَمَّا قَصَدَ اللهُ، الَّذِي مِنْ أَجْلِهِ كُلُّ شَيْءٍ وَبِهِ كُلُّ شَيْءٍ، أَنْ يُحْضِرَ إِلَى الْمَجْدِ أَبْنَاءً كَثِيرِينَ، كَانَ مِنَ اللّائِقِ أَنْ يَجْعَلَ قَائِدَهُمْ إِلَى الْخَلاصِ مُؤَهَّلاً عَنْ طَرِيقِ الآلامِ.

അപരഞ്ച യസ്മൈ യേന ച കൃത്സ്നം വസ്തു സൃഷ്ടം വിദ്യതേ ബഹുസന്താനാനാം വിഭവായാനയനകാലേ തേഷാം പരിത്രാണാഗ്രസരസ്യ ദുഃഖഭോഗേന സിദ്ധീകരണമപി തസ്യോപയുക്തമ് അഭവത്|

١١ 11 فَإِنَّ لِلْمَسِيحِ الَّذِي يُقَدِّسُ الْمُؤْمِنِينَ بِهِ، وَلِلْمُقَدَّسِينَ أَنْفُسِهِمْ، أَباً وَاحِداً. لِهَذَا، لَا يَسْتَحِي الْمَسِيحُ أَنْ يَدْعُوَ الْمُؤْمِنِينَ بِهِ إِخْوَةً لَهُ.

യതഃ പാവകഃ പൂയമാനാശ്ച സർവ്വേ ഏകസ്മാദേവോത്പന്നാ ഭവന്തി, ഇതി ഹേതോഃ സ താൻ ഭ്രാതൃൻ വദിതും ന ലജ്ജതേ|

١٢ 12 وَيَقُولُ: «أُعْلِنُ اسْمَكَ لإِخْوَتِي. وَأُسَبِّحُكَ فِي وَسَطِ الْجَمَاعَةِ!»

തേന സ ഉക്തവാൻ, യഥാ, "ദ്യോതയിഷ്യാമി തേ നാമ ഭ്രാതൃണാം മധ്യതോ മമ| പരന്തു സമിതേ ർമധ്യേ കരിഷ്യേ തേ പ്രശംസനം|| "

١٣ 13 وَيَقُولُ أَيْضاً: «وَأَنَا أَكُونُ مُتَوَكِّلاً عَلَيْهِ!» وَأَيْضاً: «هَا أَنَا مَعَ الأَوْلادِ الَّذِينَ وَهَبَهُمُ اللهُ لِي!»

പുനരപി, യഥാ, "തസ്മിൻ വിശ്വസ്യ സ്ഥാതാഹം| " പുനരപി, യഥാ, "പശ്യാഹമ് അപത്യാനി ച ദത്താനി മഹ്യമ് ഈശ്വരാത്| "

١٤ 14 إِذَنْ، بِمَا أَنَّ هَؤُلاءِ الأَوْلادَ مُتَشَارِكُونَ فِي أَجْسَامٍ بَشَرِيَّةٍ مِنْ لَحْمٍ وَدَمٍ، اشْتَرَكَ الْمَسِيحُ أَيْضاً فِي اللَّحْمِ وَالدَّمِ بِاتِّخَاذِهِ جِسْماً بَشَرِيًّا. وَهَكَذَا تَمَكَّنَ أَنْ يَمُوتَ، لِيَقْضِيَ عَلَى مَنْ لَهُ سُلْطَةُ الْمَوْتِ، أَيْ إِبْلِيسَ،

തേഷാമ് അപത്യാനാം രുധിരപലലവിശിഷ്ടത്വാത് സോഽപി തദ്വത് തദ്വിശിഷ്ടോഽഭൂത് തസ്യാഭിപ്രായോഽയം യത് സ മൃത്യുബലാധികാരിണം ശയതാനം മൃത്യുനാ ബലഹീനം കുര്യ്യാത്

١٥ 15 وَيُحَرِّرَ مَنْ كَانَ الْخَوْفُ مِنَ الْمَوْتِ يَسْتَعْبِدُهُمْ طَوَالَ حَيَاتِهِمْ.

യേ ച മൃത്യുഭയാദ് യാവജ്ജീവനം ദാസത്വസ്യ നിഘ്നാ ആസൻ താൻ ഉദ്ധാരയേത്|

١٦ 16 نَعَمْ، كَانَتْ غَايَتُهُ أَنْ يُنْقِذَ، لَا الْمَلائِكَةَ، بَلْ نَسْلَ إِبْرَاهِيمَ.

സ ദൂതാനാമ് ഉപകാരീ ന ഭവതി കിന്ത്വിബ്രാഹീമോ വംശസ്യൈവോപകാരീ ഭവതീ|

١٧ 17 وَلِذَلِكَ كَانَ لابُدَّ أَنْ يُشْبِهَ إِخْوَتَهُ مِنْ جَمِيعِ النَّوَاحِي، لِيَكُونَ هُوَ رَئِيسَ الْكَهَنَةِ، الرَّحِيمَ وَالأَمِينَ، الَّذِي يَقُومُ بِعَمَلِهِ أَمَامَ اللهِ نِيَابَةً عَنِ الشَّعْبِ، فَيُكَفِّرَ عَنْ خَطَايَاهُمْ.

അതോ ഹേതോഃ സ യഥാ കൃപാവാൻ പ്രജാനാം പാപശോധനാർഥമ് ഈശ്വരോദ്ദേശ്യവിഷയേ വിശ്വാസ്യോ മഹായാജകോ ഭവേത് തദർഥം സർവ്വവിഷയേ സ്വഭ്രാതൃണാം സദൃശീഭവനം തസ്യോചിതമ് ആസീത്|

١٨ 18 وَبِمَا أَنَّهُ هُوَ نَفْسَهُ، قَدْ تَأَلَّمَ وَتَعَرَّضَ لِلتَّجَارِبِ، فَهُوَ قَادِرٌ أَنْ يُعِينَ الَّذِينَ يَتَعَرَّضُونَ لِلتَّجَارِبِ.

യതഃ സ സ്വയം പരീക്ഷാം ഗത്വാ യം ദുഃഖഭോഗമ് അവഗതസ്തേന പരീക്ഷാക്രാന്താൻ ഉപകർത്തും ശക്നോതി|