غَلاطِيَّة 5

١ 1 إِنَّ الْمَسِيحَ قَدْ حَرَّرَنَا وَأَطْلَقَنَا فِي سَبِيلِ الْحُرِّيَّةِ. فَاثْبُتُوا إِذَنْ، وَلا تَعُودُوا إِلَى الارْتِبَاكِ بِنِيرِ الْعُبُودِيَّةِ.

ഖ്രീഷ്ടോഽസ്മഭ്യം യത് സ്വാതന്ത്ര്യം ദത്തവാൻ യൂയം തത്ര സ്ഥിരാസ്തിഷ്ഠത ദാസത്വയുഗേന പുന ർന നിബധ്യധ്വം|

٢ 2 هَا أَنَا بُولُسُ أَقُولُ لَكُمْ: إِنْ خُتِنْتُمْ، لَا يَنْفَعُكُمُ الْمَسِيحُ شَيْئاً.

പശ്യതാഹം പൗലോ യുഷ്മാൻ വദാമി യദി ഛിന്നത്വചോ ഭവഥ തർഹി ഖ്രീഷ്ടേന കിമപി നോപകാരിഷ്യധ്വേ|

٣ 3 وَأَشْهَدُ مَرَّةً أُخْرَى لِكُلِّ مَخْتُونٍ بِأَنَّهُ مُلْتَزِمٌ أَنْ يَعْمَلَ بِالشَّرِيعَةِ كُلِّهَا.

അപരം യഃ കശ്ചിത് ഛിന്നത്വഗ് ഭവതി സ കൃത്സ്നവ്യവസ്ഥായാഃ പാലനമ് ഈശ്വരായ ധാരയതീതി പ്രമാണം ദദാമി|

٤ 4 يَا مَنْ تُرِيدُونَ التَّبْرِيرَ عَنْ طَرِيقِ الشَّرِيعَةِ، قَدْ حُرِمْتُمُ الْمَسِيحَ وَسَقَطْتُمْ مِنَ النِّعْمَةِ!

യുഷ്മാകം യാവന്തോ ലോകാ വ്യവസ്ഥയാ സപുണ്യീഭവിതും ചേഷ്ടന്തേ തേ സർവ്വേ ഖ്രീഷ്ടാദ് ഭ്രഷ്ടാ അനുഗ്രഹാത് പതിതാശ്ച|

٥ 5 فَإِنَّنَا، بِالرُّوحِ وَعَلَى أَسَاسِ الإِيمَانِ، نَنْتَظِرُ الرَّجَاءَ الَّذِي يُنْتِجُهُ الْبِرُّ.

യതോ വയമ് ആത്മനാ വിശ്വാസാത് പുണ്യലാഭാശാസിദ്ധം പ്രതീക്ഷാമഹേ|

٦ 6 فَفِي الْمَسِيحِ يَسُوعَ، لَا نَفْعَ لِلْخِتَانِ وَلا لِعَدَمِ الْخِتَانِ، بَلْ لِلإِيمَانِ الْعَامِلِ بِالْمَحَبَّةِ.

ഖ്രീഷ്ടേ യീശൗ ത്വക്ഛേദാത്വക്ഛേദയോഃ കിമപി ഗുണം നാസ്തി കിന്തു പ്രേമ്നാ സഫലോ വിശ്വാസ ഏവ ഗുണയുക്തഃ|

٧ 7 كُنْتُمْ تَجْرُونَ جَرْياً جَيِّداً، فَمَنْ أَعَاقَكُمْ حَتَّى لَا تُذْعِنُوا لِلْحَقِّ؟

പൂർവ്വം യൂയം സുന്ദരമ് അധാവത കിന്ത്വിദാനീം കേന ബാധാം പ്രാപ്യ സത്യതാം ന ഗൃഹ്ലീഥ?

٨ 8 هَذَا التَّضْلِيلُ لَيْسَ مِنَ الَّذِي دَعَاكُمْ!

യുഷ്മാകം സാ മതി ര്യുഷ്മദാഹ്വാനകാരിണ ഈശ്വരാന്ന ജാതാ|

٩ 9 إِنَّ خَمِيرَةً صَغِيرَةً تُخَمِّرُ الْعَجِينَ كُلَّهُ.

വികാരഃ കൃത്സ്നശക്തൂനാം സ്വൽപകിണ്വേന ജസയതേ|

١٠ 10 وَلَكِنَّ لِي ثِقَةً بِكُمْ فِي الرَّبِّ أَنَّكُمْ لَنْ تَعْتَنِقُوا رَأْياً آخَرَ. وَكُلُّ مَنْ يُثِيرُ الْبَلْبَلَةَ بَيْنَكُمْ سَيَلْقَى عِقَابَ ذَلِكَ، كَائِناً مَنْ كَانَ.

യുഷ്മാകം മതി ർവികാരം ന ഗമിഷ്യതീത്യഹം യുഷ്മാനധി പ്രഭുനാശംസേ; കിന്തു യോ യുഷ്മാൻ വിചാരലയതി സ യഃ കശ്ചിദ് ഭവേത് സമുചിതം ദണ്ഡം പ്രാപ്സ്യതി|

١١ 11 وَأَمَّا أَنَا، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، فَلَوْ صَحَّ أَنَّنِي مَازِلْتُ أَدْعُو إِلَى الْخِتَانِ، فَلِمَاذَا مَازِلْتُ أَلْقَى الاضْطِهَادَ؟ إِذَنْ لَكَانَتِ الْعَثْرَةُ الَّتِي فِي الصَّلِيبِ قَدْ زَالَتْ!

പരന്തു ഹേ ഭ്രാതരഃ, യദ്യഹമ് ഇദാനീമ് അപി ത്വക്ഛേദം പ്രചാരയേയം തർഹി കുത ഉപദ്രവം ഭുഞ്ജിയ? തത്കൃതേ ക്രുശം നിർബ്ബാധമ് അഭവിഷ്യത്|

١٢ 12 لَيْتَ الَّذِينَ يُثِيرُونَ الْبَلْبَلَةَ بَيْنَكُمْ يَبْتُرُونَ أَنْفُسَهُمْ!

യേ ജനാ യുഷ്മാകം ചാഞ്ചല്യം ജനയന്തി തേഷാം ഛേദനമേവ മയാഭിലഷ്യതേ|

١٣ 13 فَإِنَّمَا إِلَى الْحُرِّيَّةِ قَدْ دُعِيتُمْ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ؛ وَلَكِنْ لَا تَتَّخِذُوا مِنَ الْحُرِّيَّةِ ذَرِيعَةً لإِرْضَاءِ الْجَسَدِ، بَلْ بِالْمَحَبَّةِ كُونُوا عَبِيداً فِي خِدْمَةِ أَحَدِكُمُ الآخَرَ.

ഹേ ഭ്രാതരഃ, യൂയം സ്വാതന്ത്ര്യാർഥമ് ആഹൂതാ ആധ്വേ കിന്തു തത്സ്വാതന്ത്ര്യദ്വാരേണ ശാരീരികഭാവോ യുഷ്മാൻ ന പ്രവിശതു| യൂയം പ്രേമ്നാ പരസ്പരം പരിചര്യ്യാം കുരുധ്വം|

١٤ 14 فَإِنَّ الشَّرِيعَةَ كُلَّهَا تَتِمُّ فِي وَصِيَّةٍ وَاحِدَةٍ: «أَنْ تُحِبَّ قَرِيبَكَ كَنَفْسِكَ».

യസ്മാത് ത്വം സമീപവാസിനി സ്വവത് പ്രേമ കുര്യ്യാ ഇത്യേകാജ്ഞാ കൃത്സ്നായാ വ്യവസ്ഥായാഃ സാരസംഗ്രഹഃ|

١٥ 15 فَإِذَا كُنْتُمْ تَنْهَشُونَ وَتَفْتَرِسُونَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً، فَاحْذَرُوا أَنْ يُفْنِيَ أَحَدُكُمُ الآخَرَ!

കിന്തു യൂയം യദി പരസ്പരം ദംദശ്യധ്വേ ഽശാശ്യധ്വേ ച തർഹി യുഷ്മാകമ് ഏകോഽന്യേന യന്ന ഗ്രസ്യതേ തത്ര യുഷ്മാഭിഃ സാവധാനൈ ർഭവിതവ്യം|

١٦ 16 إِنَّمَا أَقُولُ: اسْلُكُوا فِي الرُّوحِ. وَعِنْدَئِذٍ لَا تُتَمِّمُونَ شَهْوَةَ الْجَسَدِ أَبَداً.

അഹം ബ്രവീമി യൂയമ് ആത്മികാചാരം കുരുത ശാരീരികാഭിലാഷം മാ പൂരയത|

١٧ 17 فَإِنَّ الْجَسَدَ يَشْتَهِي بِعَكْسِ الرُّوحِ، وَالرُّوحُ بِعَكْسِ الْجَسَدِ؛ وَهَذَانِ يُقَاوِمُ أَحَدُهُمَا الآخَرَ حَتَّى إِنَّكُمْ لَا تَفْعَلُونَ مَا تَرْغَبُونَ فِيهِ.

യതഃ ശാരീരികാഭിലാഷ ആത്മനോ വിപരീതഃ, ആത്മികാഭിലാഷശ്ച ശരീരസ്യ വിപരീതഃ, അനയോരുഭയോഃ പരസ്പരം വിരോധോ വിദ്യതേ തേന യുഷ്മാഭി ര്യദ് അഭിലഷ്യതേ തന്ന കർത്തവ്യം|

١٨ 18 وَلَكِنْ إِذَا كُنْتُمْ خَاضِعِينَ لِقِيَادَةِ الرُّوحِ، فَلَسْتُمْ فِي حَالِ الْعُبُودِيَّةِ لِلشَّرِيعَةِ.

യൂയം യദ്യാത്മനാ വിനീയധ്വേ തർഹി വ്യവസ്ഥായാ അധീനാ ന ഭവഥ|

١٩ 19 أَمَّا أَعْمَالُ الْجَسَدِ فَظَاهِرَةٌ، وَهِيَ: الزِّنَى وَالنَّجَاسَةُ وَالدَّعَارَةُ،

അപരം പരദാരഗമനം വേശ്യാഗമനമ് അശുചിതാ കാമുകതാ പ്രതിമാപൂജനമ്

٢٠ 20 وَعِبَادَةُ الأَصْنَامِ وَالسِّحْرُ، وَالْعَدَاوَةُ وَالنِّزَاعُ وَالْغَيْرَةُ وَالْغَضَبُ، وَالتَّحَزُّبُ وَالانْقِسَامُ وَالتَّعَصُّبُ،

ഇന്ദ്രജാലം ശത്രുത്വം വിവാദോഽന്തർജ്വലനം ക്രോധഃ കലഹോഽനൈക്യം

٢١ 21 وَالْحَسَدُ وَالسُّكْرُ وَالْعَرْبَدَةُ، وَمَا يُشْبِهُ هذِهِ. وَبِالنَّظَرِ إِلَيْهَا، أَقُولُ لَكُمْ الآنَ، كَمَا سَبَقَ أَنْ قُلْتُ أَيْضاً، إِنَّ الَّذِينَ يَفْعَلُونَ مِثْلَ هذِهِ لَنْ يَرِثُوا مَلَكُوتَ اللهِ!

പാർഥക്യമ് ഈർഷ്യാ വധോ മത്തത്വം ലമ്പടത്വമിത്യാദീനി സ്പഷ്ടത്വേന ശാരീരികഭാവസ്യ കർമ്മാണി സന്തി| പൂർവ്വം യദ്വത് മയാ കഥിതം തദ്വത് പുനരപി കഥ്യതേ യേ ജനാ ഏതാദൃശാനി കർമ്മാണ്യാചരന്തി തൈരീശ്വരസ്യ രാജ്യേഽധികാരഃ കദാച ന ലപ്സ്യതേ|

٢٢ 22 وَأَمَّا ثَمَرُ الرُّوحِ فَهُوَ: الْمَحَبَّةُ وَالْفَرَحُ وَالسَّلامُ، وَطُولُ الْبَالِ وَاللُّطْفُ وَالصَّلاحُ، وَالأَمَانَةُ

കിഞ്ച പ്രേമാനന്ദഃ ശാന്തിശ്ചിരസഹിഷ്ണുതാ ഹിതൈഷിതാ ഭദ്രത്വം വിശ്വാസ്യതാ തിതിക്ഷാ

٢٣ 23 وَالْوَدَاعَةُ وَضَبْطُ النَّفْسِ. وَلَيْسَ مِنْ قَانُونٍ يَمْنَعُ مِثْلَ هذِهِ الْفَضَائِلِ.

പരിമിതഭോജിത്വമിത്യാദീന്യാത്മനഃ ഫലാനി സന്തി തേഷാം വിരുദ്ധാ കാപി വ്യവസ്ഥാ നഹി|

٢٤ 24 وَلَكِنَّ الَّذِينَ صَارُوا خَاصَّةً لِلْمَسِيحِ، قَدْ صَلَبُوا الْجَسَدَ مَعَ الأَهْوَاءِ وَالشَّهَوَاتِ.

യേ തു ഖ്രീഷ്ടസ്യ ലോകാസ്തേ രിപുഭിരഭിലാഷൈശ്ച സഹിതം ശാരീരികഭാവം ക്രുശേ നിഹതവന്തഃ|

٢٥ 25 إِذَا كُنَّا نَحْيَا بِالرُّوحِ، فَلْنَسْلُكْ أَيْضاً بِالرُّوحِ.

യദി വയമ് ആത്മനാ ജീവാമസ്തർഹ്യാത്മികാചാരോഽസ്മാഭിഃ കർത്തവ്യഃ,

٢٦ 26 لَا نَكُنْ طَامِحِينَ إِلَى الْمَجْدِ الْبَاطِلِ، يَسْتَفِزُّ بَعْضُنَا بَعْضاً، وَيَحْسُدُ أَحَدُنَا الآخَرَ!

ദർപഃ പരസ്പരം നിർഭർത്സനം ദ്വേഷശ്ചാസ്മാഭി ർന കർത്തവ്യാനി|