أعمال 7
| وَسَأَلَ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ اسْتِفَانُوسَ: «هَلْ هَذِهِ الاتِّهَامَاتُ صَحِيحَةٌ؟» | ١ 1 |
തതഃ പരം മഹായാജകഃ പൃഷ്ടവാൻ, ഏഷാ കഥാം കിം സത്യാ?
| فَأَجَابَ: «أَيُّهَا الإِخْوَةُ وَالآبَاءُ، اسْمَعُوا: ظَهَرَ إِلهُ الْمَجْدِ لأَبِينَا إِبْرَاهِيمَ وَهُوَ فِي بِلادِ مَا بَيْنَ النَّهْرَيْنِ، قَبْلَ أَنْ يَرْحَلَ لِيَسْكُنَ فِي حَارَانَ، | ٢ 2 |
തതഃ സ പ്രത്യവദത്, ഹേ പിതരോ ഹേ ഭ്രാതരഃ സർവ്വേ ലാകാ മനാംസി നിധദ്ധ്വം| അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷ ഇബ്രാഹീമ് ഹാരൺനഗരേ വാസകരണാത് പൂർവ്വം യദാ അരാമ്-നഹരയിമദേശേ ആസീത് തദാ തേജോമയ ഈശ്വരോ ദർശനം ദത്വാ
| وَقَالَ لَهُ: اتْرُكْ أَرْضَكَ وَعَشِيرَتَكَ، وَارْحَلْ إِلَى الأَرْضِ الَّتِي أُرْشِدُكَ إِلَيْهَا. | ٣ 3 |
തമവദത് ത്വം സ്വദേശജ്ഞാതിമിത്രാണി പരിത്യജ്യ യം ദേശമഹം ദർശയിഷ്യാമി തം ദേശം വ്രജ|
| فَأَطَاعَ وَرَحَلَ مِنْ بِلادِ الْكَلْدَانِيِّينَ، وَسَكَنَ فِي حَارَانَ، وَبَقِيَ فِيهَا إِلَى أَنْ مَاتَ أَبُوهُ، فَجَاءَ اللهُ بِهِ إِلَى هَذَا الْبَلَدِ الَّذِي تَسْكُنُونَ فِيهِ الآنَ، | ٤ 4 |
അതഃ സ കസ്ദീയദേശം വിഹായ ഹാരൺനഗരേ ന്യവസത്, തദനന്തരം തസ്യ പിതരി മൃതേ യത്ര ദേശേ യൂയം നിവസഥ സ ഏനം ദേശമാഗച്ഛത്|
| وَلَمْ يُعْطِهِ هُنَا مِلْكاً، وَلا مَوْطِئَ قَدَمٍ. وَمَعَ أَنَّهُ كَانَ وَقْتَئِذٍ بِلا وَلَدٍ، فَإِنَّ اللهَ وَعَدَهُ بِأَنْ يُعْطِيَ هَذَا الْبَلَدَ لَهُ وَلِنَسْلِهِ مِنْ بَعْدِهِ. | ٥ 5 |
കിന്ത്വീശ്വരസ്തസ്മൈ കമപ്യധികാരമ് അർഥാദ് ഏകപദപരിമിതാം ഭൂമിമപി നാദദാത്; തദാ തസ്യ കോപി സന്താനോ നാസീത് തഥാപി സന്താനൈഃ സാർദ്ധമ് ഏതസ്യ ദേശസ്യാധികാരീ ത്വം ഭവിഷ്യസീതി തമ്പ്രത്യങ്ഗീകൃതവാൻ|
| فَقَدْ قَالَ اللهُ: إِنَّ أَحْفَادَهُ سَيُقَاسُونَ الْغُرْبَةَ فِي بِلادٍ لَيْسَتْ لَهُمْ، مُدَّةَ أَرْبَعِ مِئَةِ سَنَةٍ يُلاقُونَ خِلالَهَا الْعُبُودِيَّةَ وَسُوءَ الْمُعَامَلَةِ؛ | ٦ 6 |
ഈശ്വര ഇത്ഥമ് അപരമപി കഥിതവാൻ തവ സന്താനാഃ പരദേശേ നിവത്സ്യന്തി തതസ്തദ്ദേശീയലോകാശ്ചതുഃശതവത്സരാൻ യാവത് താൻ ദാസത്വേ സ്ഥാപയിത്വാ താൻ പ്രതി കുവ്യവഹാരം കരിഷ്യന്തി|
| وَلَكِنِّي أُنْزِلُ الْعِقَابَ بِالشَّعْبِ الَّذِي يَسْتَعْبِدُهُمْ. وَبَعْدَ ذَلِكَ يَخْرُجُونَ وَيَجِيئُونَ لِيَعْبُدُونِي فِي هَذَا الْمَكَانِ. | ٧ 7 |
അപരമ് ഈശ്വര ഏനാം കഥാമപി കഥിതവാൻ, യേ ലോകാസ്താൻ ദാസത്വേ സ്ഥാപയിഷ്യന്തി താല്ലോകാൻ അഹം ദണ്ഡയിഷ്യാമി, തതഃ പരം തേ ബഹിർഗതാഃ സന്തോ മാമ് അത്ര സ്ഥാനേ സേവിഷ്യന്തേ|
| وَطَلَبَ اللهُ إِلَى إِبْرَاهِيمَ أَنْ يَخْتِنَ الذُّكُورَ فِي عَائِلَتِهِ عَلامَةً عَلَى الْعَهْدِ الَّذِي أَبْرَمَهُ لَهُ. فَخَتَنَ إِبْرَاهِيمُ إِسْحَاقَ فِي الْيَوْمِ الثَّامِنِ مِنْ عُمْرِهِ. وَخَتَنَ إِسْحَاقُ ابْنَهُ يَعْقُوبَ، وَخَتَنَ يَعْقُوبُ أَوْلادَهُ الاثْنَيْ عَشَرَ، الَّذِينَ هُمُ الآبَاءُ الأَوَّلُونَ. | ٨ 8 |
പശ്ചാത് സ തസ്മൈ ത്വക്ഛേദസ്യ നിയമം ദത്തവാൻ, അത ഇസ്ഹാകനാമ്നി ഇബ്രാഹീമ ഏകപുത്രേ ജാതേ, അഷ്ടമദിനേ തസ്യ ത്വക്ഛേദമ് അകരോത്| തസ്യ ഇസ്ഹാകഃ പുത്രോ യാകൂബ്, തതസ്തസ്യ യാകൂബോഽസ്മാകം ദ്വാദശ പൂർവ്വപുരുഷാ അജായന്ത|
| وَحَسَدَ الآبَاءُ الأَوَّلُونَ يُوسُفَ وَبَاعُوهُ، فَأَصْبَحَ عَبْداً فِي مِصْرَ. وَلَكِنَّ اللهَ كَانَ مَعَهُ، | ٩ 9 |
തേ പൂർവ്വപുരുഷാ ഈർഷ്യയാ പരിപൂർണാ മിസരദേശം പ്രേഷയിതും യൂഷഫം വ്യക്രീണൻ|
| وَأَنْقَذَهُ مِنْ جَمِيعِ الْمِحَنِ الَّتِي مَرَّ بِها، وَوَهَبَهُ نِعْمَةً وَحِكْمَةً عِنْدَ فِرْعَوْنَ مَلِكِ مِصْرَ، فَوَلّاهُ عَلَى مِصْرَ، وَعَلَى شُؤُونِ بَيْتِهِ. | ١٠ 10 |
കിന്ത്വീശ്വരസ്തസ്യ സഹായോ ഭൂത്വാ സർവ്വസ്യാ ദുർഗതേ രക്ഷിത്വാ തസ്മൈ ബുദ്ധിം ദത്ത്വാ മിസരദേശസ്യ രാജ്ഞഃ ഫിരൗണഃ പ്രിയപാത്രം കൃതവാൻ തതോ രാജാ മിസരദേശസ്യ സ്വീയസർവ്വപരിവാരസ്യ ച ശാസനപദം തസ്മൈ ദത്തവാൻ|
| وَحَدَثَتْ بَعْدَ ذَلِكَ مَجَاعَةٌ فِي مِصْرَ وَكَنْعَانَ، فَقَاسَى آبَاؤُنَا مِنْ ضِيقٍ شَدِيدٍ، إِذْ لَمْ يَجِدُوا الطَّعَامَ. | ١١ 11 |
തസ്മിൻ സമയേ മിസര-കിനാനദേശയോ ർദുർഭിക്ഷഹേതോരതിക്ലിഷ്ടത്വാത് നഃ പൂർവ്വപുരുഷാ ഭക്ഷ്യദ്രവ്യം നാലഭന്ത|
| وَلَمَّا سَمِعَ يَعْقُوبُ أَنَّ فِي مِصْرَ قَمْحاً أَرْسَلَ إِلَيْهَا آبَاءَنَا أَوَّلَ مَرَّةٍ. | ١٢ 12 |
കിന്തു മിസരദേശേ ശസ്യാനി സന്തി, യാകൂബ് ഇമാം വാർത്താം ശ്രുത്വാ പ്രഥമമ് അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാൻ മിസരം പ്രേഷിതവാൻ|
| وَعِنْدَمَا أَرْسَلَهُمْ مَرَّةً ثَانِيَةً عَرَّفَهُمْ يُوسُفُ بِنَفْسِهِ، وَتَبَيَّنَ لِفِرْعَوْنَ أَصْلُ يُوسُفَ. | ١٣ 13 |
തതോ ദ്വിതീയവാരഗമനേ യൂഷഫ് സ്വഭ്രാതൃഭിഃ പരിചിതോഽഭവത്; യൂഷഫോ ഭ്രാതരഃ ഫിരൗൺ രാജേന പരിചിതാ അഭവൻ|
| وَاسْتَدْعَى يُوسُفُ وَالِدَهُ يَعْقُوبَ، وَإِخْوَتَهُ وَعَائِلاتِهِمْ، إِلَى مِصْرَ وَكَانُوا خَمْسَةً وَسَبْعِينَ شَخْصاً. | ١٤ 14 |
അനന്തരം യൂഷഫ് ഭ്രാതൃഗണം പ്രേഷ്യ നിജപിതരം യാകൂബം നിജാൻ പഞ്ചാധികസപ്തതിസംഖ്യകാൻ ജ്ഞാതിജനാംശ്ച സമാഹൂതവാൻ|
| فَجَاءَ يَعْقُوبُ وَآبَاؤُنَا إِلَى مِصْرَ، وَأَقَامُوا فِيهَا إِلَى أَنْ مَاتُوا، | ١٥ 15 |
തസ്മാദ് യാകൂബ് മിസരദേശം ഗത്വാ സ്വയമ് അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാശ്ച തസ്മിൻ സ്ഥാനേഽമ്രിയന്ത|
| فَنُقِلُوا إِلَى شَكِيمَ حَيْثُ دُفِنُوا فِي الْقَبْرِ الَّذِي اشْتَرَاهُ إِبْرَاهِيمُ مِنْ قَبِيلَةِ حَمُورَ أَبِي شَكِيمَ بِبَعْضِ الْفِضَّةِ. | ١٦ 16 |
തതസ്തേ ശിഖിമം നീതാ യത് ശ്മശാനമ് ഇബ്രാഹീമ് മുദ്രാദത്വാ ശിഖിമഃ പിതു ർഹമോരഃ പുത്രേഭ്യഃ ക്രീതവാൻ തത്ശ്മശാനേ സ്ഥാപയാഞ്ചക്രിരേ|
| وَفِيمَا كَانَ يَقْتَرِبُ إِتْمَامُ الْوَعْدِ الَّذِي قَطَعَهُ اللهُ لإِبْرَاهِيمَ، كَانَ الشَّعْبُ فِي مِصْرَ يَتَكَاثَرُونَ وَيَزْدَادُونَ عَدَداً. | ١٧ 17 |
തതഃ പരമ് ഈശ്വര ഇബ്രാഹീമഃ സന്നിധൗ ശപഥം കൃത്വാ യാം പ്രതിജ്ഞാം കൃതവാൻ തസ്യാഃ പ്രതിജ്ഞായാഃ ഫലനസമയേ നികടേ സതി ഇസ്രായേല്ലോകാ സിമരദേശേ വർദ്ധമാനാ ബഹുസംഖ്യാ അഭവൻ|
| ثُمَّ قَامَ عَلَى مِصْرَ مَلِكٌ جَدِيدٌ لَمْ يَكُنْ يَعْرِفُ أَمْرَ يُوسُفَ. | ١٨ 18 |
ശേഷേ യൂഷഫം യോ ന പരിചിനോതി താദൃശ ഏകോ നരപതിരുപസ്ഥായ
| فَغَدَرَ بِشَعْبِنَا، وَأَسَاءَ مُعَامَلَةَ آبَائِنَا، حَتَّى أَجْبَرَهُمْ عَلَى التَّخَلِّي عَنْ أَطْفَالِهِمْ لِيَمُوتُوا. | ١٩ 19 |
അസ്മാകം ജ്ഞാതിഭിഃ സാർദ്ധം ധൂർത്തതാം വിധായ പൂർവ്വപുരുഷാൻ പ്രതി കുവ്യവഹരണപൂർവ്വകം തേഷാം വംശനാശനായ തേഷാം നവജാതാൻ ശിശൂൻ ബഹി ർനിരക്ഷേപയത്|
| فِي تِلْكَ الْفَتْرَةِ وُلِدَ مُوسَى. وَكَانَ جَمِيلاً جِدّاً، فَرَبَّاهُ وَالِدَاهُ فِي بَيْتِهِمَا ثَلاثَةَ أَشْهُرٍ، | ٢٠ 20 |
ഏതസ്മിൻ സമയേ മൂസാ ജജ്ഞേ, സ തു പരമസുന്ദരോഽഭവത് തഥാ പിതൃഗൃഹേ മാസത്രയപര്യ്യന്തം പാലിതോഽഭവത്|
| وَلَكِنَّهُمَا اضْطُرَّا أَخِيراً إِلَى التَّخَلِّي عَنْهُ، فَأَنْقَذَتْهُ ابْنَةُ فِرْعَوْنَ وَتَبَنَّتْهُ وَرَبَّتْهُ. | ٢١ 21 |
കിന്തു തസ്മിൻ ബഹിർനിക്ഷിപ്തേ സതി ഫിരൗണരാജസ്യ കന്യാ തമ് ഉത്തോല്യ നീത്വാ ദത്തകപുത്രം കൃത്വാ പാലിതവതീ|
| فَتَثَقَّفَ مُوسَى بِعُلُومِ مِصْرَ كُلِّهَا، حَتَّى صَارَ مُقْتَدِراً فِي الْقَوْلِ وَالْعَمَلِ. | ٢٢ 22 |
തസ്മാത് സ മൂസാ മിസരദേശീയായാഃ സർവ്വവിദ്യായാഃ പാരദൃഷ്വാ സൻ വാക്യേ ക്രിയായാഞ്ച ശക്തിമാൻ അഭവത്|
| وَلَمَّا بَلَغَ الأَرْبَعِينَ مِنَ الْعُمْرِ خَطَرَ بِقَلْبِهِ أَنْ يَتَفَقَّدَ أَحْوَالَ إِخْوَتِهِ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ، | ٢٣ 23 |
സ സമ്പൂർണചത്വാരിംശദ്വത്സരവയസ്കോ ഭൂത്വാ ഇസ്രായേലീയവംശനിജഭ്രാതൃൻ സാക്ഷാത് കർതും മതിം ചക്രേ|
| فَرَأَى وَاحِداً مِنْهُمْ يَعْتَدِي عَلَيْهِ مِصْرِيٌّ، فَتَدَخَّلَ لِيُدَافِعَ عَنِ الْمَظْلُومِ، وَانْتَقَمَ لَهُ فَقَتَلَ الْمِصْرِيَّ، | ٢٤ 24 |
തേഷാം ജനമേകം ഹിംസിതം ദൃഷ്ട്വാ തസ്യ സപക്ഷഃ സൻ ഹിംസിതജനമ് ഉപകൃത്യ മിസരീയജനം ജഘാന|
| عَلَى أَمَلِ أَنْ يُدْرِكَ إِخْوَتُهُ أَنَّ اللهَ سَيُنْقِذُهُمْ عَلَى يَدِهِ. غَيْرَ أَنَّهُمْ لَمْ يُدْرِكُوا! | ٢٥ 25 |
തസ്യ ഹസ്തേനേശ്വരസ്താൻ ഉദ്ധരിഷ്യതി തസ്യ ഭ്രാതൃഗണ ഇതി ജ്ഞാസ്യതി സ ഇത്യനുമാനം ചകാര, കിന്തു തേ ന ബുബുധിരേ|
| وَفِي الْيَوْمِ التَّالِي وَجَدَ اثْنَيْنِ مِنْ إِخْوَتِهِ يَتَعَارَكَانِ، فَحَاوَلَ أَنْ يُصْلِحَ بَيْنَهُمَا، قَائِلاً: أَنْتُمَا أَخَوَانِ، فَلِمَاذَا يَعْتَدِي أَحَدُكُمَا عَلَى الآخَرِ؟ | ٢٦ 26 |
തത്പരേ ഽഹനി തേഷാമ് ഉഭയോ ർജനയോ ർവാക്കലഹ ഉപസ്ഥിതേ സതി മൂസാഃ സമീപം ഗത്വാ തയോ ർമേലനം കർത്തും മതിം കൃത്വാ കഥയാമാസ, ഹേ മഹാശയൗ യുവാം ഭ്രാതരൗ പരസ്പരമ് അന്യായം കുതഃ കുരുഥഃ?
| فَمَا كَانَ مِنَ الْمُعْتَدِي عَلَى قَرِيبِهِ إِلّا أَنْ دَفَعَهُ بَعِيداً، وَقَالَ: مَنْ أَقَامَكَ رَئِيساً وَقَاضِياً عَلَيْنَا؟ | ٢٧ 27 |
തതഃ സമീപവാസിനം പ്രതി യോ ജനോഽന്യായം ചകാര സ തം ദൂരീകൃത്യ കഥയാമാസ, അസ്മാകമുപരി ശാസ്തൃത്വവിചാരയിതൃത്വപദയോഃ കസ്ത്വാം നിയുക്തവാൻ?
| أَتُرِيدُ أَنْ تَقْتُلَنِي كَمَا قَتَلْتَ الْمِصْرِيَّ أَمْسِ؟ | ٢٨ 28 |
ഹ്യോ യഥാ മിസരീയം ഹതവാൻ തഥാ കിം മാമപി ഹനിഷ്യസി?
| وَهُنَا هَرَبَ مُوسَى مِنْ مِصْرَ إِلَى بِلادِ مَدْيَانَ، وَعَاشَ فِيهَا غَرِيباً. وَهُنَاكَ أَنْجَبَ وَلَدَيْنِ. | ٢٩ 29 |
തദാ മൂസാ ഏതാദൃശീം കഥാം ശ്രുത്വാ പലായനം ചക്രേ, തതോ മിദിയനദേശം ഗത്വാ പ്രവാസീ സൻ തസ്ഥൗ, തതസ്തത്ര ദ്വൗ പുത്രൗ ജജ്ഞാതേ|
| وَبَعْدَمَا مَضَتْ أَرْبَعُونَ سَنَةً كَانَ مُوسَى فِي صَحْرَاءِ جَبَلِ سِينَاءَ، عِنْدَمَا ظَهَرَ لَهُ مَلاكُ الرَّبِّ فِي لَهِيبِ نَارٍ مِنْ عُلَّيقَةٍ تَشْتَعِلُ | ٣٠ 30 |
അനന്തരം ചത്വാരിംശദ്വത്സരേഷു ഗതേഷു സീനയപർവ്വതസ്യ പ്രാന്തരേ പ്രജ്വലിതസ്തമ്ബസ്യ വഹ്നിശിഖായാം പരമേശ്വരദൂതസ്തസ്മൈ ദർശനം ദദൗ|
| وَأَثَارَ الْمَنْظَرُ دَهْشَةَ مُوسَى، فَاقْتَرَبَ لِيَسْتَطْلِعَ الأَمْرَ، وَإذَا صَوْتُ الرَّبِّ يُنَادِيهِ: | ٣١ 31 |
മൂസാസ്തസ്മിൻ ദർശനേ വിസ്മയം മത്വാ വിശേഷം ജ്ഞാതും നികടം ഗച്ഛതി,
| أَنَا إِلَهُ آبَائِكَ، إِلَهُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ! فَارْتَعَدَ مُوسَى وَلَمْ يَعُدْ يَجْرُؤُ عَلَى أَنْ يَنْظُرَ. | ٣٢ 32 |
ഏതസ്മിൻ സമയേ, അഹം തവ പൂർവ്വപുരുഷാണാമ് ഈശ്വരോഽർഥാദ് ഇബ്രാഹീമ ഈശ്വര ഇസ്ഹാക ഈശ്വരോ യാകൂബ ഈശ്വരശ്ച, മൂസാമുദ്ദിശ്യ പരമേശ്വരസ്യൈതാദൃശീ വിഹായസീയാ വാണീ ബഭൂവ, തതഃ സ കമ്പാന്വിതഃ സൻ പുന ർനിരീക്ഷിതും പ്രഗൽഭോ ന ബഭൂവ|
| فَقَالَ لَهُ الرَّبُّ: اخْلَعْ نَعْلَيْكَ لأَنَّ الْمَكَانَ الَّذِي تَقِفُ عَلَيْهِ هُوَ أَرْضٌ مُقَدَّسَةٌ! | ٣٣ 33 |
പരമേശ്വരസ്തം ജഗാദ, തവ പാദയോഃ പാദുകേ മോചയ യത്ര തിഷ്ഠസി സാ പവിത്രഭൂമിഃ|
| إِنِّي رَأَيْتُ الْعَذَابَ الَّذِي يُعَانِيهِ شَعْبِي فِي مِصْرَ، وَسَمِعْتُ أَنِينَهُمْ، فَنَزَلْتُ لأُنْقِذَهُمْ. وَالآنَ، هَيَّا أُرْسِلُكَ إِلَى مِصْرَ! | ٣٤ 34 |
അഹം മിസരദേശസ്ഥാനാം നിജലോകാനാം ദുർദ്ദശാം നിതാന്തമ് അപശ്യം, തേഷാം കാതര്യ്യോക്തിഞ്ച ശ്രുതവാൻ തസ്മാത് താൻ ഉദ്ധർത്തുമ് അവരുഹ്യാഗമമ്; ഇദാനീമ് ആഗച്ഛ മിസരദേശം ത്വാം പ്രേഷയാമി|
| فَمُوسَى الَّذِي رَفَضَهُ شَعْبُهُ قَائِلِينَ: مَنْ أَقَامَكَ رَئِيساً وَقَاضِياً عَلَيْنَا؟ هُوَ نَفْسُهُ أَرْسَلَهُ اللهُ رَئِيساً وَمُحَرِّراً، يُؤَيِّدُهُ الْمَلاكُ الَّذِي ظَهَرَ لَهُ فِي الْعُلَّيْقَةِ! | ٣٥ 35 |
കസ്ത്വാം ശാസ്തൃത്വവിചാരയിതൃത്വപദയോ ർനിയുക്തവാൻ, ഇതി വാക്യമുക്ത്വാ തൈ ര്യോ മൂസാ അവജ്ഞാതസ്തമേവ ഈശ്വരഃ സ്തമ്ബമധ്യേ ദർശനദാത്രാ തേന ദൂതേന ശാസ്താരം മുക്തിദാതാരഞ്ച കൃത്വാ പ്രേഷയാമാസ|
| وَقَدْ أَخْرَجَ الشَّعْبَ مِنْ مِصْرَ وَهُوَ يُجْرِي عَجَائِبَ وَمُعْجِزَاتٍ فِيهَا، وَفِي الْبَحْرِ الأَحْمَرِ، وفِي الصَّحْرَاءِ مُدَّةَ أَرْبَعِينَ سَنَةً. | ٣٦ 36 |
സ ച മിസരദേശേ സൂഫ്നാമ്നി സമുദ്രേ ച പശ്ചാത് ചത്വാരിംശദ്വത്സരാൻ യാവത് മഹാപ്രാന്തരേ നാനാപ്രകാരാണ്യദ്ഭുതാനി കർമ്മാണി ലക്ഷണാനി ച ദർശയിത്വാ താൻ ബഹിഃ കൃത്വാ സമാനിനായ|
| وَمُوسَى هَذَا هُوَ الَّذِي قَالَ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ: سَيَبْعَثُ اللهُ لَكُمْ مِنْ بَيْنِ إِخْوَتِكُمْ نَبِيًّا مِثْلِي. | ٣٧ 37 |
പ്രഭുഃ പരമേശ്വരോ യുഷ്മാകം ഭ്രാതൃഗണസ്യ മധ്യേ മാദൃശമ് ഏകം ഭവിഷ്യദ്വക്താരമ് ഉത്പാദയിഷ്യതി തസ്യ കഥായാം യൂയം മനോ നിധാസ്യഥ, യോ ജന ഇസ്രായേലഃ സന്താനേഭ്യ ഏനാം കഥാം കഥയാമാസ സ ഏഷ മൂസാഃ|
| وَهُوَ الَّذِي كَانَ يَقُودُ جَمَاعَةَ الشَّعْبِ فِي الصَّحْرَاءِ، وَقَدْ قَامَ بِدَوْرِ الْوَسِيطِ بَيْنَ الْمَلاكِ الَّذِي كَلَّمَهُ عَلَى جَبَلِ سِينَاءَ وَآبَائِنَا، فَنَقَلَ إِلَيْكُمْ وَصَايَا اللهِ الْحَيَّةَ. | ٣٨ 38 |
മഹാപ്രാന്തരസ്ഥമണ്ഡലീമധ്യേഽപി സ ഏവ സീനയപർവ്വതോപരി തേന സാർദ്ധം സംലാപിനോ ദൂതസ്യ ചാസ്മത്പിതൃഗണസ്യ മധ്യസ്ഥഃ സൻ അസ്മഭ്യം ദാതവ്യനി ജീവനദായകാനി വാക്യാനി ലേഭേ|
| وَلَكِنَّ آبَاءَنَا رَفَضُوا أَنْ يُطِيعُوا مُوسَى، وَلَمْ يَعْتَرِفُوا بِقِيَادَتِهِ، وَحَنَّتْ قُلُوبُهُمْ لِلرُّجُوعِ إِلَى مِصْرَ، | ٣٩ 39 |
അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാസ്തമ് അമാന്യം കത്വാ സ്വേഭ്യോ ദൂരീകൃത്യ മിസരദേശം പരാവൃത്യ ഗന്തും മനോഭിരഭിലഷ്യ ഹാരോണം ജഗദുഃ,
| وَقَالُوا لِهَرُونَ: اصْنَعْ لَنَا آلِهَةً تَهْدِينَا فِي سَيْرِنَا، فَإِنَّنَا لَا نَعْلَمُ مَاذَا جَرَى لِمُوسَى هَذَا الَّذِي أَخْرَجَنَا مِنْ بِلادِ مِصْرَ! | ٤٠ 40 |
അസ്മാകമ് അഗ്രേഽഗ്രേ ഗന്തുമ് അസ്മദർഥം ദേവഗണം നിർമ്മാഹി യതോ യോ മൂസാ അസ്മാൻ മിസരദേശാദ് ബഹിഃ കൃത്വാനീതവാൻ തസ്യ കിം ജാതം തദസ്മാഭി ർന ജ്ഞായതേ|
| فَصَنَعُوا صَنَماً عَلَى صُورَةِ عِجْلٍ فِي تِلْكَ الأَيَّامِ وَقَدَّمُوا لَهُ ذَبِيحَةً، وَابْتَهَجُوا بِمَا صَنَعَتْ أَيْدِيهِمْ. | ٤١ 41 |
തസ്മിൻ സമയേ തേ ഗോവത്സാകൃതിം പ്രതിമാം നിർമ്മായ താമുദ്ദിശ്യ നൈവേദ്യമുത്മൃജ്യ സ്വഹസ്തകൃതവസ്തുനാ ആനന്ദിതവന്തഃ|
| فَتَحَوَلَّ اللهُ عَنْهُمْ وَتَرَكَهُمْ يَعْبُدُونَ كَوَاكِبَ السَّمَاءِ، كَمَا جَاءَ فِي كِتَابِ الأَنْبِيَاءِ: يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ، هَلْ قَرَّبْتُمْ لِي ذَبَائِحَ وَتَقْدِمَاتٍ طَوَالَ أَرْبَعِينَ سَنَةً فِي الصَّحْرَاءِ؟ | ٤٢ 42 |
തസ്മാദ് ഈശ്വരസ്തേഷാം പ്രതി വിമുഖഃ സൻ ആകാശസ്ഥം ജ്യോതിർഗണം പൂജയിതും തേഭ്യോഽനുമതിം ദദൗ, യാദൃശം ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം ഗ്രന്ഥേഷു ലിഖിതമാസ്തേ, യഥാ, ഇസ്രായേലീയവംശാ രേ ചത്വാരിംശത്സമാൻ പുരാ| മഹതി പ്രാന്തരേ സംസ്ഥാ യൂയന്തു യാനി ച| ബലിഹോമാദികർമ്മാണി കൃതവന്തസ്തു താനി കിം| മാം സമുദ്ദിശ്യ യുഷ്മാഭിഃ പ്രകൃതാനീതി നൈവ ച|
| لا، بَلْ حَمَلْتُمْ خَيْمَةَ الصَّنَمِ مُولُوكَ، وَكَوْكَبَ الإِلَهِ رَمْفَانَ، التِّمْثَالَيْنِ اللَّذَيْنِ صَنَعْتُمَاهُمَا لِتَسْجُدُوا لَهُمَا! لِذلِكَ سَأَنْفِيكُمْ إِلَى أَبْعَدَ مِنْ بَابِلَ! | ٤٣ 43 |
കിന്തു വോ മോലകാഖ്യസ്യ ദേവസ്യ ദൂഷ്യമേവ ച| യുഷ്മാകം രിമ്ഫനാഖ്യായാ ദേവതായാശ്ച താരകാ| ഏതയോരുഭയോ ർമൂർതീ യുഷ്മാഭിഃ പരിപൂജിതേ| അതോ യുഷ്മാംസ്തു ബാബേലഃ പാരം നേഷ്യാമി നിശ്ചിതം|
| وَقَدْ حَمَلَ آبَاؤُنَا مَعَهُمْ فِي الصَّحْرَاءِ خَيْمَةَ الشَّهَادَةِ. وَكَانَ اللهُ قَدْ أَوْصَى مُوسَى أَنْ يُقِيمَهَا عَلَى الْمِثَالِ الَّذِي أَطْلَعَهُ عَلَيْهِ؛ | ٤٤ 44 |
അപരഞ്ച യന്നിദർശനമ് അപശ്യസ്തദനുസാരേണ ദൂഷ്യം നിർമ്മാഹി യസ്മിൻ ഈശ്വരോ മൂസാമ് ഏതദ്വാക്യം ബഭാഷേ തത് തസ്യ നിരൂപിതം സാക്ഷ്യസ്വരൂപം ദൂഷ്യമ് അസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷൈഃ സഹ പ്രാന്തരേ തസ്ഥൗ|
| ثُمَّ دَخَلُوا بِها إِلَى هَذِهِ الْبِلادِ الَّتِي فَتَحُوهَا بِقِيَادَةِ يَشُوعَ، بَعْدَمَا طَرَدَ اللهُ مِنْ أَمَامِهِمِ الشُّعُوبَ السَّاكِنَةَ فِيهَا. وَظَلَّ آبَاؤُنَا يَعْبُدُونَ اللهَ فِي الْخَيْمَةِ حَتَّى أَيَّامِ دَاوُدَ، | ٤٥ 45 |
പശ്ചാത് യിഹോശൂയേന സഹിതൈസ്തേഷാം വംശജാതൈരസ്മത്പൂർവ്വപുരുഷൈഃ സ്വേഷാം സമ്മുഖാദ് ഈശ്വരേണ ദൂരീകൃതാനാമ് അന്യദേശീയാനാം ദേശാധികൃതികാലേ സമാനീതം തദ് ദൂഷ്യം ദായൂദോധികാരം യാവത് തത്ര സ്ഥാന ആസീത്|
| الَّذِي نَالَ قُبُولاً لَدَى اللهِ، فَسَعَى أَنْ يَجِدَ بَيْتاً لإِلَهِ يَعْقُوبَ. | ٤٦ 46 |
സ ദായൂദ് പരമേശ്വരസ്യാനുഗ്രഹം പ്രാപ്യ യാകൂബ് ഈശ്വരാർഥമ് ഏകം ദൂഷ്യം നിർമ്മാതും വവാഞ്ഛ;
| وَتَحَقَّقَتْ هذِهِ الرَّغْبَةُ عَلَى يَدِ سُلَيْمَانَ الَّذِي بَنَى الْهَيْكَلَ. | ٤٧ 47 |
കിന്തു സുലേമാൻ തദർഥം മന്ദിരമ് ഏകം നിർമ്മിതവാൻ|
| إِلّا أَنَّ الْعَلِيَّ لَا يَسْكُنُ فِي هَيَاكِلَ تَصْنَعُهَا أَيْدِي الْبَشَرِ، كَمَا قَالَ النَّبِيُّ: | ٤٨ 48 |
തഥാപി യഃ സർവ്വോപരിസ്ഥഃ സ കസ്മിംശ്ചിദ് ഹസ്തകൃതേ മന്ദിരേ നിവസതീതി നഹി, ഭവിഷ്യദ്വാദീ കഥാമേതാം കഥയതി, യഥാ,
| السَّمَاءُ عَرْشِي، وَالأَرْضُ مَوْطِئُ قَدَمَيَّ. فَأَيَّ بَيْتٍ تَبْنُونُ لِي؟ يَقُولُ الرَّبُّ، وَأَيَّ مَكَانٍ تُعِدُّونَ لِرَاحَتِي؟ | ٤٩ 49 |
പരേശോ വദതി സ്വർഗോ രാജസിംഹാസനം മമ| മദീയം പാദപീഠഞ്ച പൃഥിവീ ഭവതി ധ്രുവം| തർഹി യൂയം കൃതേ മേ കിം പ്രനിർമ്മാസ്യഥ മന്ദിരം| വിശ്രാമായ മദീയം വാ സ്ഥാനം കിം വിദ്യതേ ത്വിഹ|
| أَلَيْسَتْ يَدِي قَدْ صَنَعَتْ هَذِهِ الأَشْيَاءَ كُلَّهَا؟» | ٥٠ 50 |
സർവ്വാണ്യേതാനി വസ്തൂനി കിം മേ ഹസ്തകൃതാനി ന||
| ثُمَّ قَالَ اسْتِفَانُوسُ: «يَا أَصْحَابَ الرِّقَابِ الصُّلْبَةِ وَالْقُلُوبِ وَالآذَانِ غَيْرِ الْمَخْتُونَةِ! إِنَّكُمْ دَائِماً تُقَاوِمُونَ الرُّوحَ الْقُدُسَ. وَكَمَا فَعَلَ آبَاؤُكُمْ تَفْعَلُونَ! | ٥١ 51 |
ഹേ അനാജ്ഞാഗ്രാഹകാ അന്തഃകരണേ ശ്രവണേ ചാപവിത്രലോകാഃ യൂയമ് അനവരതം പവിത്രസ്യാത്മനഃ പ്രാതികൂല്യമ് ആചരഥ, യുഷ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാ യാദൃശാ യൂയമപി താദൃശാഃ|
| فَأَيُّ نَبِيٍّ نَجَا مِنِ اضْطِهَادِهِمْ وَقَدْ قَتَلُوا الَّذِينَ أَنْبَأُوا بِمَجِيءِ البَارِّ الَّذِي سَلَّمْتُمُوهُ أَنْتُمْ وَقَتَلْتُمُوهُ! | ٥٢ 52 |
യുഷ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാഃ കം ഭവിഷ്യദ്വാദിനം നാതാഡയൻ? യേ തസ്യ ധാർമ്മികസ്യ ജനസ്യാഗമനകഥാം കഥിതവന്തസ്താൻ അഘ്നൻ യൂയമ് അധൂനാ വിശ്വാസഘാതിനോ ഭൂത്വാ തം ധാർമ്മികം ജനമ് അഹത|
| فَأَنْتُمْ أَخَذْتُمُ الشَّرِيعَةَ مِنْ أَيْدِي الْمَلائِكَةِ، وَلَكِنَّكُمْ لَمْ تُطِيعُوهَا!» | ٥٣ 53 |
യൂയം സ്വർഗീയദൂതഗണേന വ്യവസ്ഥാം പ്രാപ്യാപി താം നാചരഥ|
| فَلَمَّا سَمِعَ الْمُجْتَمِعُونَ كَلامَ اسْتِفَانُوسَ، مَلأَ الْغَيْظُ قُلُوبَهُمْ، وَأَخَذُوا يَصِرُّونَ بِأَسْنَانِهِمْ تَوَعُّداً. | ٥٤ 54 |
ഇമാം കഥാം ശ്രുത്വാ തേ മനഃസു ബിദ്ധാഃ സന്തസ്തം പ്രതി ദന്തഘർഷണമ് അകുർവ്വൻ|
| فَرَفَعَ اسْتِفَانُوسُ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ، وَهُوَ مُمْتَلِئٌ مِنَ الرُّوحِ الْقُدُسِ، فَرَأَى مَجْدَ اللهِ وَيَسُوعَ وَاقِفاً عَنْ يَمِينِ اللهِ، | ٥٥ 55 |
കിന്തു സ്തിഫാനഃ പവിത്രേണാത്മനാ പൂർണോ ഭൂത്വാ ഗഗണം പ്രതി സ്ഥിരദൃഷ്ടിം കൃത്വാ ഈശ്വരസ്യ ദക്ഷിണേ ദണ്ഡായമാനം യീശുഞ്ച വിലോക്യ കഥിതവാൻ;
| فَقَالَ: «إِنِّي أَرَى السَّمَاءَ مَفْتُوحَةً وَابْنَ الإِنْسَانِ وَاقِفاً عَنْ يَمِينِ اللهِ!» | ٥٦ 56 |
പശ്യ, മേഘദ്വാരം മുക്തമ് ഈശ്വരസ്യ ദക്ഷിണേ സ്ഥിതം മാനവസുതഞ്ച പശ്യാമി|
| فَصَاحُوا صِيَاحاً شَدِيداً، وَسَدُّوا آذَانَهُمْ وَهَجَمُوا عَلَيْهِ هَجْمَةً وَاحِدَةً، | ٥٧ 57 |
തദാ തേ പ്രോച്ചൈഃ ശബ്ദം കൃത്വാ കർണേഷ്വങ്ഗുലീ ർനിധായ ഏകചിത്തീഭൂയ തമ് ആക്രമൻ|
| وَدَفَعُوهُ إِلَى خَارِجِ الْمَدِينَةِ، وَأَخَذُوا يَرْجُمُونَهُ بِالْحِجَارَةِ. وَخَلَعَ الشُّهُودُ ثِيَابَهُمْ عِنْدَ قَدَمَيْ شَابٍّ اسْمُهُ شَاوُلُ لِكَيْ يَحْرُسَهَا. | ٥٨ 58 |
പശ്ചാത് തം നഗരാദ് ബഹിഃ കൃത്വാ പ്രസ്തരൈരാഘ്നൻ സാക്ഷിണോ ലാകാഃ ശൗലനാമ്നോ യൂനശ്ചരണസന്നിധൗ നിജവസ്ത്രാണി സ്ഥാപിതവന്തഃ|
| وَبَيْنَمَا كَانُوا يَرْجُمُونَ اسْتِفَانُوسَ، كَانَ يَدْعُو: «أَيُّهَا الرَّبُّ يَسُوعُ، اقْبَلْ رُوحِي!» | ٥٩ 59 |
അനന്തരം ഹേ പ്രഭോ യീശേ മദീയമാത്മാനം ഗൃഹാണ സ്തിഫാനസ്യേതി പ്രാർഥനവാക്യവദനസമയേ തേ തം പ്രസ്തരൈരാഘ്നൻ|
| ثُمَّ رَكَعَ وَصَرَخَ بِصَوْتٍ عَالٍ: «يَا رَبُّ، لَا تَحْسُبْ عَلَيْهِمْ هَذِهِ الْخَطِيئَةَ!» وَإِذْ قَالَ هَذَا رَقَدَ. | ٦٠ 60 |
തസ്മാത് സ ജാനുനീ പാതയിത്വാ പ്രോച്ചൈഃ ശബ്ദം കൃത്വാ, ഹേ പ്രഭേ പാപമേതദ് ഏതേഷു മാ സ്ഥാപയ, ഇത്യുക്ത്വാ മഹാനിദ്രാം പ്രാപ്നോത്|
