2 بطرس 2

١ 1 وَلَكِنْ، كَمَا كَانَ فِي الشَّعْبِ قَدِيماً أَنْبِيَاءُ دَجَّالُونَ، كَذَلِكَ سَيَكُونُ بَيْنَكُمْ أَنْتُمْ أَيْضاً مُعَلِّمُونَ دَجَّالُونَ. هَؤُلاءِ سَيَدُسُّونَ بِدَعاً مُهْلِكَةً، وَيُنْكِرُونَ السَّيِّدَ الَّذِي اشْتَرَاهُمْ لِنَفْسِهِ. وَبِذَلِكَ يَجْلِبُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ دَمَاراً سَرِيعاً.

അപരം പൂർവ്വകാലേ യഥാ ലോകാനാം മധ്യേ മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വാദിന ഉപാതിഷ്ഠൻ തഥാ യുഷ്മാകം മധ്യേഽപി മിഥ്യാശിക്ഷകാ ഉപസ്ഥാസ്യന്തി, തേ സ്വേഷാം ക്രേതാരം പ്രഭുമ് അനങ്ഗീകൃത്യ സത്വരം വിനാശം സ്വേഷു വർത്തയന്തി വിനാശകവൈധർമ്മ്യം ഗുപ്തം യുഷ്മന്മധ്യമ് ആനേഷ്യന്തി|

٢ 2 وَكَثِيرُونَ سَيَسِيرُونَ وَرَاءَهُمْ فِي طُرُقِ الإِبَاحِيَّةِ. وَبِسَبَبِهِمْ تُوَجَّهُ الإِهَانَةُ إِلَى طَرِيقِ الْحَقِّ.

തതോ ഽനേകേഷു തേഷാം വിനാശകമാർഗം ഗതേഷു തേഭ്യഃ സത്യമാർഗസ്യ നിന്ദാ സമ്ഭവിഷ്യതി|

٣ 3 وَبِدَافِعِ الطَّمَعِ، يُتَاجِرُونَ بِكُمْ بِالأَقْوَالِ الْمُحَرَّفَةِ الْمُصْطَنَعَةِ. إِلّا أَنَّ الدَّيْنُونَةَ تَتَعَقَّبُ هَؤُلاءِ مُنْذُ الْقَدِيمِ، وَهَلاكَهُمْ لَا يَتَوَانَى.

അപരഞ്ച തേ ലോഭാത് കാപട്യവാക്യൈ ര്യുഷ്മത്തോ ലാഭം കരിഷ്യന്തേ കിന്തു തേഷാം പുരാതനദണ്ഡാജ്ഞാ ന വിലമ്ബതേ തേഷാം വിനാശശ്ച ന നിദ്രാതി|

٤ 4 فَإِنَّ اللهَ لَمْ يُشْفِقْ عَلَى الْمَلائِكَةِ الَّذِينَ أَخْطَأُوا، بَلْ طَرَحَهُمْ فِي أَعْمَاقِ هَاوِيَةِ الظَّلامِ مُقَيَّدِينَ بِالسَّلاسِلِ، حَيْثُ يَظَلُّونَ مَحْبُوسِينَ إِلَى يَوْمِ الْحِسَابِ. (Tartaroō g5020)

ഈശ്വരഃ കൃതപാപാൻ ദൂതാൻ ന ക്ഷമിത്വാ തിമിരശൃങ്ഖലൈഃ പാതാലേ രുദ്ധ്വാ വിചാരാർഥം സമർപിതവാൻ| (Tartaroō g5020)

٥ 5 كَذَلِكَ لَمْ يُشْفِقْ عَلَى الْعَالَمِ الْقَدِيمِ عِنْدَمَا أَحْدَثَ الطُّوفَانَ عَلَى عَالَمِ الْفَاجِرِينَ، إِلّا أَنَّهُ حَفِظَ نُوحاً الْمُنَادِيَ بِبِرِّ اللهِ وَعَدْلِهِ. وَكَانَ نُوحٌ وَاحِداً مِنْ ثَمَانِيَةِ أَشْخَاصٍ نَجَوْا مِنَ الطُّوفَانِ.

പുരാതനം സംസാരമപി ന ക്ഷമിത്വാ തം ദുഷ്ടാനാം സംസാരം ജലാപ്ലാവനേന മജ്ജയിത്വാ സപ്തജനൈഃ സഹിതം ധർമ്മപ്രചാരകം നോഹം രക്ഷിതവാൻ|

٦ 6 وَإِذْ حَكَمَ اللهُ عَلَى مَدِينَتَيْ سَدُومَ وَعَمُورَةَ بِالْخَرَابِ، حَوَّلَهُمَا إِلَى رَمَادٍ، جَاعِلاً مِنْهُمَا عِبْرَةً لِلَّذِينَ يَعِيشُونَ حَيَاةً فَاجِرَةً.

സിദോമമ് അമോരാ ചേതിനാമകേ നഗരേ ഭവിഷ്യതാം ദുഷ്ടാനാം ദൃഷ്ടാന്തം വിധായ ഭസ്മീകൃത്യ വിനാശേന ദണ്ഡിതവാൻ;

٧ 7 وَلَكِنَّهُ أَنْقَذَ لُوطاً الْبَارَّ، الَّذِي كَانَ مُتَضَايِقاً جِدّاً مِنْ سُلُوكِ أَشْرَارِ زَمَانِهِ فِي الدَّعَارَةِ.

കിന്തു തൈഃ കുത്സിതവ്യഭിചാരിഭി ർദുഷ്ടാത്മഭിഃ ക്ലിഷ്ടം ധാർമ്മികം ലോടം രക്ഷിതവാൻ|

٨ 8 فَإِذْ كَانَ سَاكِناً بَيْنَهُمْ، وَهُوَ رَجُلٌ بَارٌّ، كَانَتْ نَفْسُهُ الزَّكِيَّةُ تَتَأَلَّمُ يَوْمِيًّا مِنْ جَرَائِمِهِمِ الَّتِي كَانَ يَرَاهَا أَوْ يَسْمَعُ بِها.

സ ധാർമ്മികോ ജനസ്തേഷാം മധ്യേ നിവസൻ സ്വീയദൃഷ്ടിശ്രോത്രഗോചരേഭ്യസ്തേഷാമ് അധർമ്മാചാരേഭ്യഃ സ്വകീയധാർമ്മികമനസി ദിനേ ദിനേ തപ്തവാൻ|

٩ 9 وَهَكَذَا نَرَى أَنَّ الرَّبَّ يَعْرِفُ أَنْ يُنْقِذَ الأَتْقِيَاءَ مِنَ الْمِحْنَةِ، وَيَحْفَظَ الأَشْرَارَ مَحْبُوسِينَ لِيَحْكُمَ عَلَيْهِمْ بِالْعِقَابِ فِي يَوْمِ الدَّيْنُونَةِ.

പ്രഭു ർഭക്താൻ പരീക്ഷാദ് ഉദ്ധർത്തും വിചാരദിനഞ്ച യാവദ് ദണ്ഡ്യാമാനാൻ അധാർമ്മികാൻ രോദ്ധും പാരയതി,

١٠ 10 وَمَا أَشَدَّ الْعِقَابَ، وَبِخَاصَّةٍ عَلَى الَّذِينَ يَنْجَرِفُونَ وَرَاءَ الْمُيُولِ الجَسَدِيَّةِ، مُسْتَجِيبِينَ لِشَهْوَةِ النَّجَاسَةِ، وَمُحْتَقِرِينَ سِيَادَةَ اللهِ! ثُمَّ إِنَّهُمْ وَقِحُونَ، مُعْجِبُونَ بِأَنْفُسِهِمْ، لَا يَخَافُونَ أَنْ يَتَكَلَّمُوا بِالشَّتْمِ وَالإِهَانَةِ عَلَى أَصْحَابِ الأَمْجَادِ.

വിശേഷതോ യേ ഽമേധ്യാഭിലാഷാത് ശാരീരികസുഖമ് അനുഗച്ഛന്തി കർതൃത്വപദാനി ചാവജാനന്തി താനേവ (രോദ്ധും പാരയതി| ) തേ ദുഃസാഹസിനഃ പ്രഗൽഭാശ്ച|

١١ 11 وَمَعَ ذَلِكَ، فَحَتَّى الْمَلائِكَةُ، وَهُمْ يَتَفَوَّقُونَ عَلَيْهِمْ فِي الْقُوَّةِ وَالْقُدْرَةِ، لَا يُقَدِّمُونَ عَلَيْهِمْ أَمَامَ الرَّبِّ أَيَّةَ تُهْمَةٍ مُهِينَةٍ.

അപരം ബലഗൗരവാഭ്യാം ശ്രേഷ്ഠാ ദിവ്യദൂതാഃ പ്രഭോഃ സന്നിധൗ യേഷാം വൈപരീത്യേന നിന്ദാസൂചകം വിചാരം ന കുർവ്വന്തി തേഷാമ് ഉച്ചപദസ്ഥാനാം നിന്ദനാദ് ഇമേ ന ഭീതാഃ|

١٢ 12 حَقّاً إِنَّ هَؤُلاءِ الْمُعَلِّمِينَ الدَّجَّالِينَ الَّذِينَ يَتَكَلَّمُونَ كَلاماً مُهِيناً فِي أُمُورٍ يَجْهَلُونَهَا، يُشْبِهُونَ الْحَيَوَانَاتِ الْمُفْتَرِسَةَ غَيْرَ الْعَاقِلَةِ، الْمَوْلُودَةَ لِيَصْطَادَهَا النَّاسُ وَيَقْتُلُوهَا. فَلابُدَّ أَنْ يَهْلِكُوا مِثْلَهَا.

കിന്തു യേ ബുദ്ധിഹീനാഃ പ്രകൃതാ ജന്തവോ ധർത്തവ്യതായൈ വിനാശ്യതായൈ ച ജായന്തേ തത്സദൃശാ ഇമേ യന്ന ബുധ്യന്തേ തത് നിന്ദന്തഃ സ്വകീയവിനാശ്യതയാ വിനംക്ഷ്യന്തി സ്വീയാധർമ്മസ്യ ഫലം പ്രാപ്സ്യന്തി ച|

١٣ 13 وَبِذَلِكَ يَنَالُونَ أُجْرَةَ إِثْمِهِمْ! إِنَّهُمْ يَحْسَبُونَ الانْغِمَاسَ فِي اللَّذَّاتِ طُولَ النَّهَارِ بَهْجَةً عَظِيمَةً. فَهُمْ أَدْنَاسٌ وَعُيُوبٌ: يَتَلَذَّذُونَ بِالنَّجَاسَةِ وَيُحَاوِلُونَ خِدَاعَكُمْ، فَيَشْتَرِكُونَ مَعَكُمْ فِي الْوَلائِمِ.

തേ ദിവാ പ്രകൃഷ്ടഭോജനം സുഖം മന്യന്തേ നിജഛലൈഃ സുഖഭോഗിനഃ സന്തോ യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം ഭോജനം കുർവ്വന്തഃ കലങ്കിനോ ദോഷിണശ്ച ഭവന്തി|

١٤ 14 عُيُونُهُمْ لَا تَنْظُرُ إِلّا نَظَرَاتِ الزِّنَى، وَلا تَشْبَعُ مِنَ الْخَطِيئَةِ. وَكَمْ مِنْ نُفُوسٍ ضَعِيفَةٍ تَقَعُ فِي فِخَاخِهِمْ! أَمَّا قُلُوبُهُمْ، فَقَدْ تَدَرَّبَتْ عَلَى الشَّهْوَةِ وَالطَّمَعِ. إِنَّهُمْ حَقّاً أَبْنَاءُ اللَّعْنَةِ!

തേഷാം ലോചനാനി പരദാരാകാങ്ക്ഷീണി പാപേ ചാശ്രാന്താനി തേ ചഞ്ചലാനി മനാംസി മോഹയന്തി ലോഭേ തത്പരമനസഃ സന്തി ച|

١٥ 15 وَإِذْ خَرَجُوا عَنِ الطَّرِيقِ الْمُسْتَقِيمِ، ضَلُّوا. فَهُمْ سَائِرُونَ فِي طَرِيقِ بَلْعَامَ بْنِ بَعُورَ، الَّذِي أَحَبَّ الْحُصُولَ عَلَى الْمَالِ أُجْرَةً لإِثْمِهِ.

തേ ശാപഗ്രസ്താ വംശാഃ സരലമാർഗം വിഹായ ബിയോരപുത്രസ്യ ബിലിയമസ്യ വിപഥേന വ്രജന്തോ ഭ്രാന്താ അഭവൻ| സ ബിലിയമോ ഽപ്യധർമ്മാത് പ്രാപ്യേ പാരിതോഷികേഽപ്രീയത,

١٦ 16 وَلَكِنَّهُ تَوَبَّخَ عَلَى هذِهِ الْمُخَالَفَةِ الَّتِي ارْتَكَبَهَا. إِذْ إِنَّ الْحِمَارَ الأَبْكَمَ نَطَقَ بِصَوْتٍ بَشَرِيٍّ، فَوَضَعَ حَدّاً لِحَمَاقَةِ ذَلِكَ النَّبِيِّ!

കിന്തു നിജാപരാധാദ് ഭർത്സനാമ് അലഭത യതോ വചനശക്തിഹീനം വാഹനം മാനുഷികഗിരമ് ഉച്ചാര്യ്യ ഭവിഷ്യദ്വാദിന ഉന്മത്തതാമ് അബാധത|

١٧ 17 فَلَيْسَ هَؤُلاءِ إِلّا آبَاراً لَا مَاءَ فِيهَا، وَغُيُوماً تَسُوقُهَا الرِّيحُ الْعَاصِفَةُ. وَيَا لَهُ مِنْ مَصِيرٍ مُرْعِبٍ مَحْجُوزٍ لَهُمْ فِي الظَّلامِ الأَبَدِيِّ الْقَاتِمِ! (questioned)

ഇമേ നിർജലാനി പ്രസ്രവണാനി പ്രചണ്ഡവായുനാ ചാലിതാ മേഘാശ്ച തേഷാം കൃതേ നിത്യസ്ഥായീ ഘോരതരാന്ധകാരഃ സഞ്ചിതോ ഽസ്തി| (questioned)

١٨ 18 يَنْطِقُونَ بِأَقْوَالٍ طَنَّانَةٍ فَارِغَةٍ، مُشَجِّعِينَ عَلَى الانْغِمَاسِ فِي الشَّهَوَاتِ الْجَسَدِيَّةِ بِمُمَارَسَةِ الدَّعَارَةِ، فَيَصْطَادُونَ مَنْ كَانُوا قَدْ بَدَأُوا يَنْفَصِلُونَ عَنْ رِفَاقِ السُّوءِ الَّذِينَ يَسْلُكُونَ فِي الضَّلالِ.

യേ ച ജനാ ഭ്രാന്ത്യാചാരിഗണാത് കൃച്ഛ്രേണോദ്ധൃതാസ്താൻ ഇമേ ഽപരിമിതദർപകഥാ ഭാഷമാണാഃ ശാരീരികസുഖാഭിലാഷൈഃ കാമക്രീഡാഭിശ്ച മോഹയന്തി|

١٩ 19 يَعِدُونَ هَؤُلاءِ بِالْحُرِّيَّةِ، وَهُمْ أَنْفُسُهُمْ عَبِيدٌ لِلْفَسَادِ! لأَنَّ الإِنْسَانَ يَصِيرُ عَبْداً لِكُلِّ مَا يَتَسَلَّطُ عَلَيْهِ وَيَغْلِبُهُ.

തേഭ്യഃ സ്വാധീനതാം പ്രതിജ്ഞായ സ്വയം വിനാശ്യതായാ ദാസാ ഭവന്തി, യതഃ, യോ യേനൈവ പരാജിഗ്യേ സ ജാതസ്തസ്യ കിങ്കരഃ|

٢٠ 20 فَإِنَّ الَّذِينَ يَبْتَعِدُونَ عَنْ نَجَاسَاتِ الْعَالَمِ بَعْدَ أَنْ يَتَعَرَّفُوا بِالرَّبِّ وَالْمُخَلِّصِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ، ثُمَّ يَعُودُونَ وَيَتَوَرَّطُونَ بِها، تَتَسَلَّطُ عَلَيْهِمْ تِلْكَ النَّجَاسَاتُ، فَتَصِيرُ نِهَايَتُهُمْ أَشَرَّ مِنْ بِدَايَتِهِمْ.

ത്രാതുഃ പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ജ്ഞാനേന സംസാരസ്യ മലേഭ്യ ഉദ്ധൃതാ യേ പുനസ്തേഷു നിമജ്ജ്യ പരാജീയന്തേ തേഷാം പ്രഥമദശാതഃ ശേഷദശാ കുത്സിതാ ഭവതി|

٢١ 21 وَبِالْحَقِيقَةِ، كَانَ أَفْضَلَ لَهُمْ لَوْ أَنَّهُمْ لَمْ يَتَعَرَّفُوا بِطَرِيقِ الْبِرِّ، مِنْ أَنْ يَتَعَرَّفُوا بِهِ ثُمَّ يَرْتَدُّوا عَنِ الْوَصِيَّةِ الْمُقَدَّسَةِ الَّتِي تَسَلَّمُوهَا.

തേഷാം പക്ഷേ ധർമ്മപഥസ്യ ജ്ഞാനാപ്രാപ്തി ർവരം ന ച നിർദ്ദിഷ്ടാത് പവിത്രവിധിമാർഗാത് ജ്ഞാനപ്രാപ്താനാം പരാവർത്തനം|

٢٢ 22 وَيَنْطَبِقُ عَلَى هَؤُلاءِ مَا يَقُولُهُ الْمَثَلُ الصَّادِقُ: «عَادَ الْكَلْبُ إِلَى تَنَاوُلِ مَا تَقَيَّأَهُ، وَالْخِنْزِيرَةُ الْمُغْتَسِلَةُ إِلَى التَّمَرُّغِ فِي الْوَحْلِ!»

കിന്തു യേയം സത്യാ ദൃഷ്ടാന്തകഥാ സൈവ തേഷു ഫലിതവതീ, യഥാ, കുക്കുരഃ സ്വീയവാന്തായ വ്യാവർത്തതേ പുനഃ പുനഃ| ലുഠിതും കർദ്ദമേ തദ്വത് ക്ഷാലിതശ്ചൈവ ശൂകരഃ||

An Angel Appears to Balaam