2 كورنثوس 4
| فَمَادَامَتْ لَنَا إِذَنْ هَذِهِ الْخِدْمَةُ بِرَحْمَةٍ مِنَ اللهِ، فَلا تَخُورُ عَزِيمَتُنَا. | ١ 1 |
അപരഞ്ച വയം കരുണാഭാജോ ഭൂത്വാ യദ് ഏതത് പരിചാരകപദമ് അലഭാമഹി നാത്ര ക്ലാമ്യാമഃ,
| وَلَكِنَّنَا قَدْ رَفَضْنَا الأَسَالِيبَ الْخَفِيَّةَ الْمُخْجِلَةَ، إِذْ لَا نَسْلُكُ فِي الْمَكْرِ، وَلا نُزَوِّرُ كَلِمَةَ اللهِ، بَلْ بِإِعْلانِنَا لِلْحَقِّ نَمْدَحُ أَنْفُسَنَا لَدَى ضَمِيرِ كُلِّ إِنْسَانٍ، أَمَامَ اللهِ. | ٢ 2 |
കിന്തു ത്രപായുക്താനി പ്രച്ഛന്നകർമ്മാണി വിഹായ കുടിലതാചരണമകുർവ്വന്ത ഈശ്വരീയവാക്യം മിഥ്യാവാക്യൈരമിശ്രയന്തഃ സത്യധർമ്മസ്യ പ്രകാശനേനേശ്വരസ്യ സാക്ഷാത് സർവ്വമാനവാനാം സംവേദഗോചരേ സ്വാൻ പ്രശംസനീയാൻ ദർശയാമഃ|
| وَلَكِنْ إِنْ كَانَ إِنْجِيلُنَا مَحْجُوباً، فَإِنَّمَا هُوَ مَحْجُوبٌ لَدَى الْهَالِكِينَ، | ٣ 3 |
അസ്മാഭി ർഘോഷിതഃ സുസംവാദോ യദി പ്രച്ഛന്നഃ; സ്യാത് തർഹി യേ വിനംക്ഷ്യന്തി തേഷാമേവ ദൃഷ്ടിതഃ സ പ്രച്ഛന്നഃ;
| لَدَى غَيْرِ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ أَعْمَى إِلَهُ هَذَا الْعَالَمِ أَذْهَانَهُمْ حَتَّى لَا يُضِيءَ لَهُمْ نُورُ الإِنْجِيلِ الْمُخْتَصِّ بِمَجْدِ الْمَسِيحِ الَّذِي هُوَ صُورَةُ اللهِ. (aiōn g165) | ٤ 4 |
യത ഈശ്വരസ്യ പ്രതിമൂർത്തി ര്യഃ ഖ്രീഷ്ടസ്തസ്യ തേജസഃ സുസംവാദസ്യ പ്രഭാ യത് താൻ ന ദീപയേത് തദർഥമ് ഇഹ ലോകസ്യ ദേവോഽവിശ്വാസിനാം ജ്ഞാനനയനമ് അന്ധീകൃതവാൻ ഏതസ്യോദാഹരണം തേ ഭവന്തി| (aiōn g165)
| فَإِنَّنَا لَا نُبَشِّرُ بِأَنْفُسِنَا، بَلْ بِالْمَسِيحِ يَسُوعَ رَبّاً، وَمَا نَحْنُ إِلّا عَبِيدٌ لَكُمْ مِنْ أَجْلِ يَسُوعَ. | ٥ 5 |
വയം സ്വാൻ ഘോഷയാമ ഇതി നഹി കിന്തു ഖ്രീഷ്ടം യീശും പ്രഭുമേവാസ്മാംശ്ച യീശോഃ കൃതേ യുഷ്മാകം പരിചാരകാൻ ഘോഷയാമഃ|
| فَإِنَّ اللهَ، الَّذِي أَمَرَ أَنْ يُشْرِقَ نُورٌ مِنَ الظَّلامِ، هُوَ الَّذِي جَعَلَ النُّورَ يُشْرِقُ فِي قُلُوبِنَا، لإِشْعَاعِ مَعْرِفَةِ مَجْدِ اللهِ الْمُتَجَلِّي فِي وَجْهِ الْمَسِيحِ. | ٦ 6 |
യ ഈശ്വരോ മധ്യേതിമിരം പ്രഭാം ദീപനായാദിശത് സ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യാസ്യ ഈശ്വരീയതേജസോ ജ്ഞാനപ്രഭായാ ഉദയാർഥമ് അസ്മാകമ് അന്തഃകരണേഷു ദീപിതവാൻ|
| وَلَكِنَّ هَذَا الْكَنْزَ نَحْمِلُهُ نَحْنُ فِي أَوْعِيَةٍ مِنْ فَخَّارٍ، لِيَتَبَيَّنَ أَنَّ الْقُدْرَةَ الْفَائِقَةَ آتِيَةٌ مِنَ اللهِ لَا صَادِرَةٌ مِنَّا. | ٧ 7 |
അപരം തദ് ധനമ് അസ്മാഭി ർമൃണ്മയേഷു ഭാജനേഷു ധാര്യ്യതേ യതഃ സാദ്ഭുതാ ശക്തി ർനാസ്മാകം കിന്ത്വീശ്വരസ്യൈവേതി ജ്ഞാതവ്യം|
| فَالصُّعُوبَاتُ تُضَيِّقُ عَلَيْنَا مِنْ كُلِّ جِهَةٍ، وَلكِنْ لَا نَنْهَارُ. لَا نَجِدُ حَلاً مُنَاسِباً، وَلَكِنْ لَا نَيْأَسُ. | ٨ 8 |
വയം പദേ പദേ പീഡ്യാമഹേ കിന്തു നാവസീദാമഃ, വയം വ്യാകുലാഃ സന്തോഽപി നിരുപായാ ന ഭവാമഃ;
| يُطَارِدُنَا الاضْطِهَادُ، وَلَكِنْ لَا يَتَخَلَّى اللهُ عَنَّا. نُطْرَحُ أَرْضاً، وَلَكِنْ لَا نَمُوتُ. | ٩ 9 |
വയം പ്രദ്രാവ്യമാനാ അപി ന ക്ലാമ്യാമഃ, നിപാതിതാ അപി ന വിനശ്യാമഃ|
| وَحَيْثُمَا ذَهَبْنَا، نَحْمِلُ مَوْتَ يَسُوعَ دَائِماً فِي أَجْسَادِنَا لِتَظْهَرَ فِيهَا أَيْضاً حَيَاةُ يَسُوعَ. | ١٠ 10 |
അസ്മാകം ശരീരേ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ജീവനം യത് പ്രകാശേത തദർഥം തസ്മിൻ ശരീരേ യീശോ ർമരണമപി ധാരയാമഃ|
| فَمَعَ أَنَّنَا مَازِلْنَا أَحْيَاءَ، فَإِنَّنَا نُسَلَّمُ دَائِماً إِلَى الْمَوْتِ مِنْ أَجْلِ يَسُوعَ، لِتَظْهَرَ فِي أَجْسَادِنَا الْفَانِيَةِ حَيَاةُ يَسُوعَ أَيْضاً. | ١١ 11 |
യീശോ ർജീവനം യദ് അസ്മാകം മർത്ത്യദേഹേ പ്രകാശേത തദർഥം ജീവന്തോ വയം യീശോഃ കൃതേ നിത്യം മൃത്യൗ സമർപ്യാമഹേ|
| وَهكَذَا، فَإِنَّ الْمَوْتَ فَعَّالٌ فِينَا؛ وَالْحَيَاةَ فَعَّالَةٌ فِيكُمْ. | ١٢ 12 |
ഇത്ഥം വയം മൃത്യാക്രാന്താ യൂയഞ്ച ജീവനാക്രാന്താഃ|
| وَبِمَا أَنَّ لَنَا رُوحَ الإِيمَانِ عَيْنِهِ، هَذَا الَّذِي كُتِبَ بِخُصُوصِهِ: «آمَنْتُ، لِذلِكَ تَكَلَّمْتُ»، فَنَحْنُ أَيْضاً نُؤْمِنُ، وَلِذَلِكَ نَتَكَلَّمُ، | ١٣ 13 |
വിശ്വാസകാരണാദേവ സമഭാഷി മയാ വചഃ| ഇതി യഥാ ശാസ്ത്രേ ലിഖിതം തഥൈവാസ്മാഭിരപി വിശ്വാസജനകമ് ആത്മാനം പ്രാപ്യ വിശ്വാസഃ ക്രിയതേ തസ്മാച്ച വചാംസി ഭാഷ്യന്തേ|
| وَنَحْنُ عَالِمُونَ أَنَّ الَّذِي أَقَامَ الرَّبَّ يَسُوعَ مِنَ الْمَوْتِ سَوْفَ يُقِيمُنَا نَحْنُ أَيْضاً مَعَ يَسُوعَ، وَيُوقِفُنَا فِي حَضْرَتِهِ بِصُحْبَتِكُمْ. | ١٤ 14 |
പ്രഭു ര്യീശു ര്യേനോത്ഥാപിതഃ സ യീശുനാസ്മാനപ്യുത്ഥാപയിഷ്യതി യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം സ്വസമീപ ഉപസ്ഥാപയിഷ്യതി ച, വയമ് ഏതത് ജാനീമഃ|
| فَإِنَّ جَمِيعَ الأَشْيَاءِ نُقَاسِيهَا مِنْ أَجْلِكُمْ، حَتَّى إِذَا فَاضَتِ النِّعْمَةُ فِي الْكَثِيرِينَ، تَجْعَلُ الشُّكْرَ يَفِيضُ لأَجْلِ مَجْدِ اللهِ. | ١٥ 15 |
അതഏവ യുഷ്മാകം ഹിതായ സർവ്വമേവ ഭവതി തസ്മാദ് ബഹൂനാം പ്രചുരാനുഗ്രഹപ്രാപ്തേ ർബഹുലോകാനാം ധന്യവാദേനേശ്വരസ്യ മഹിമാ സമ്യക് പ്രകാശിഷ്യതേ|
| لِهَذَا، لَا تَخُورُ عَزِيمَتُنَا! وَلَكِنْ، مَادَامَ الإِنْسَانُ الظَّاهِرُ فِينَا يَفْنَى، فَإِنَّ الإِنْسَانَ الْبَاطِنَ فِينَا يَتَجَدَّدُ يَوْماً فَيَوْماً. | ١٦ 16 |
തതോ ഹേതോ ർവയം ന ക്ലാമ്യാമഃ കിന്തു ബാഹ്യപുരുഷോ യദ്യപി ക്ഷീയതേ തഥാപ്യാന്തരികഃ പുരുഷോ ദിനേ ദിനേ നൂതനായതേ|
| ذَلِكَ لأَنَّ مَا يُضَايِقُنَا الآنَ مِنْ صُعُوبَاتٍ بَسِيطَةٍ عَابِرَةٍ، يُنْتِجُ لَنَا بِمِقْدَارٍ لَا يُحَدُّ وَزْنَةً أَبَدِيَّةً مِنَ الْمَجْدِ، (aiōnios g166) | ١٧ 17 |
ക്ഷണമാത്രസ്ഥായി യദേതത് ലഘിഷ്ഠം ദുഃഖം തദ് അതിബാഹുല്യേനാസ്മാകമ് അനന്തകാലസ്ഥായി ഗരിഷ്ഠസുഖം സാധയതി, (aiōnios g166)
| إِذْ نَرْفَعُ أَنْظَارَنَا عَنِ الأُمُورِ الْمَنْظُورَةِ وَنُثَبِّتُهَا عَلَى الأُمُورِ غَيْرِ الْمَنْظُورَةِ. فَإِنَّ الأُمُورَ الْمَنْظُورَةَ إِنَّمَا هِيَ إِلَى حِينٍ؛ وَأَمَّا غَيْرُ الْمَنْظُورَةِ فَهِيَ أَبَدِيَّةٌ. (aiōnios g166) | ١٨ 18 |
യതോ വയം പ്രത്യക്ഷാൻ വിഷയാൻ അനുദ്ദിശ്യാപ്രത്യക്ഷാൻ ഉദ്ദിശാമഃ| യതോ ഹേതോഃ പ്രത്യക്ഷവിഷയാഃ ക്ഷണമാത്രസ്ഥായിനഃ കിന്ത്വപ്രത്യക്ഷാ അനന്തകാലസ്ഥായിനഃ| (aiōnios g166)
