Psalmet 88

1 O Zot, Perëndi i shpëtimit tim, unë bërtas ditë e natë para teje.

Pesem in psalm med sinovi Koretovimi, načelniku godbe, da se poje na piščali, ukovit Emana Ezrajičana. O Gospod, Bog blaginje moje, podnevi kličem in ponoči v pričo tebe.

2 Arriftë deri te ti lutja ime, vëri veshin britmës time,

Pred obličje tvoje pridi molitev moja, nagni uho svoje mojemu vpitju.

3 sepse shpirti im është ngopur me të keqen, dhe jeta ime ka arritur deri në Sheol. (Sheol h7585)

Ker nasitena je z nadlogami duša moja, in življenje moje se bliža grobu. (Sheol h7585)

4 Tanimë përfshihem ndër ata që do të zbresin në gropë, jam si një njeri që nuk ka më forcë.

Prištevam se njim, ki gredó v grob; podoben sem možu, katerega zapušča krepost.

5 Jam braktisur midis të vdekurve ashtu si të vrarët që janë në varr, të cilët ti nuk i mban mend dhe që janë prerë e janë larguar nga dora jote.

Prištevam se mrtvim, odločen; kakor prebodeni ležeči v grobu, katerih se ne spominjaš več, kateri so uničeni s tvojo roko.

6 Ti më ke shtënë në gropën më të thellë, në vënde të errëta, në humnerat.

Pokladaš me v grob, izmed vseh najglobočji, v najtamnejših, v krajih globokih.

7 Mbi mua ka shpërthyer zemërimi yt, dhe ti më ke marrë me vete megjithë valët tua. (Sela)

Nad menoj leži jeza tvoja, dà, z vsemi valovi svojimi, ki me napadajo, pobijaš me presilno.

8 Ti më ke lënë pa miqtë e mi; më ke bërë për ta një objekt të neveritshëm; jam mbyllur dhe nuk mund të dal.

V stran od mene odvračaš znance moje, daješ me njim v najhujšo gnjusobo; tako zajetega, da pobegniti ne morem.

9 Syri im venitet nga dhembja; të kërkoj çdo ditë, o Zot, dhe i zgjat drejt teje duart e mia.

Oko moje žaluje od bridkosti; kličem te, Gospod, ves dan; k tebi razpenjam roke svoje.

10 A do të bësh vallë mrekulli për të vdekurit? A do të ringjallen të vdekurit për të të lëvduar? (Sela)

Bodeš-li mrtvim delal dejanje čudovito? ali bodejo mrtvi vstali, da bi te slavili mogočno?

11 A do të kremtohet mirësia jote në varr dhe besnikëria jote në vendin e shkatërrimit?

Ali bi naj se v grobu oznanjala milost tvoja, zvestoba tvoja v pogubi?

12 A do të njihen mrekullitë e tua në terr dhe drejtësia jote mbi tokën e harresës?

Ali naj bi se v temini spoznalo čudovito dejanje tvoje, in pravica tvoja v pozabljivosti deželi?

13 Por unë të këlthas ty, o Zot, dhe lutja ime të drejtohet në mëngjes.

In vendar jaz vpijem, Gospod, k tebi, in vsako jutro te prehiteva molitev moja.

14 Pse më refuzon, o Zot, pse më fsheh fytyrën tënde?

Zakaj me zametaš, o Gospod; skrivaš mi obličje svoje?

15 Kam qenë i pikëlluar dhe duke vdekur qysh në rini; kam vuajtur nga tmerret e tua dhe e kam humbur.

Ubožen sem in umrjoč od potresa, strahove tvoje prenašam in sem zbegan,

16 Mbi mua ka kaluar zemërimi yt i zjarrtë; tmerret e tua më kanë asgjesuar,

Jeze tvoje gredó čez mé, plašenje tvoje me uničuje.

17 më kanë rrethuar si ujërat gjatë gjithë ditës dhe të gjitha së bashku më kanë mbytur.

Obdajajo me kakor vode ves dan; obsezajo me vkup.

18 Ke larguar nga unë miqtë dhe të njohurit e mi; miku im më i ngushtë është errësira.

Od mene v stran odvračaš prijatelja in tovariša; znancem svojim sem v tamnem kraji.