Psalmet 88

1 O Zot, Perëndi i shpëtimit tim, unë bërtas ditë e natë para teje.

Ének. A Kóráh fiainak zsoltára. Az éneklőmesternek a Mahalath-lehannóthra. Az Ezrahita Hémán tanítása. Uram, szabadításomnak Istene! Nappal kiáltok, éjjelente előtted vagyok:

2 Arriftë deri te ti lutja ime, vëri veshin britmës time,

Jusson elődbe imádságom, hajtsad füled az én kiáltozásomra!

3 sepse shpirti im është ngopur me të keqen, dhe jeta ime ka arritur deri në Sheol. (Sheol h7585)

Mert betelt a lelkem nyomorúságokkal, és életem a Seolig jutott. (Sheol h7585)

4 Tanimë përfshihem ndër ata që do të zbresin në gropë, jam si një njeri që nuk ka më forcë.

Hasonlatossá lettem a sírba szállókhoz; olyan vagyok, mint az erejevesztett ember.

5 Jam braktisur midis të vdekurve ashtu si të vrarët që janë në varr, të cilët ti nuk i mban mend dhe që janë prerë e janë larguar nga dora jote.

A holtak közt van az én helyem, mint a megölteknek, a kik koporsóban feküsznek, a kikről többé nem emlékezel, mert elszakasztattak a te kezedtől.

6 Ti më ke shtënë në gropën më të thellë, në vënde të errëta, në humnerat.

Mély sírba vetettél be engem, sötétségbe, örvények közé.

7 Mbi mua ka shpërthyer zemërimi yt, dhe ti më ke marrë me vete megjithë valët tua. (Sela)

A te haragod reám nehezedett, és minden haboddal nyomtál engem. (Szela)

8 Ti më ke lënë pa miqtë e mi; më ke bërë për ta një objekt të neveritshëm; jam mbyllur dhe nuk mund të dal.

Elszakasztottad ismerőseimet tőlem, útálattá tettél előttök engem; berekesztettem és ki nem jöhetek.

9 Syri im venitet nga dhembja; të kërkoj çdo ditë, o Zot, dhe i zgjat drejt teje duart e mia.

Szemem megsenyvedett a nyomorúság miatt; kiáltalak téged Uram minden napon, hozzád terjengetem kezeimet.

10 A do të bësh vallë mrekulli për të vdekurit? A do të ringjallen të vdekurit për të të lëvduar? (Sela)

Avagy a holtakkal teszel-é csodát? Felkelnek-é vajjon az árnyak, hogy dicsérjenek téged? (Szela)

11 A do të kremtohet mirësia jote në varr dhe besnikëria jote në vendin e shkatërrimit?

Beszélik-é a koporsóban a te kegyelmedet, hűségedet a pusztulás helyén?

12 A do të njihen mrekullitë e tua në terr dhe drejtësia jote mbi tokën e harresës?

Megtudhatják-é a sötétségben a te csodáidat, és igazságodat a feledékenység földén?

13 Por unë të këlthas ty, o Zot, dhe lutja ime të drejtohet në mëngjes.

De én hozzád rimánkodom, Uram, és jó reggel elédbe jut az én imádságom:

14 Pse më refuzon, o Zot, pse më fsheh fytyrën tënde?

Miért vetsz el hát Uram engem, és rejted el orczádat én tőlem?

15 Kam qenë i pikëlluar dhe duke vdekur qysh në rini; kam vuajtur nga tmerret e tua dhe e kam humbur.

Nyomorult és holteleven vagyok ifjúságomtól kezdve; viselem a te rettentéseidet, roskadozom.

16 Mbi mua ka kaluar zemërimi yt i zjarrtë; tmerret e tua më kanë asgjesuar,

Általmentek rajtam a te búsulásaid; a te szorongatásaid elemésztettek engem.

17 më kanë rrethuar si ujërat gjatë gjithë ditës dhe të gjitha së bashku më kanë mbytur.

Körülvettek engem, mint a vizek egész napon; együttesen körülöveztek engem.

18 Ke larguar nga unë miqtë dhe të njohurit e mi; miku im më i ngushtë është errësira.

Elszakasztottál tőlem barátot és rokont; ismerőseim a – setétség.