Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

На водама вавилонским сеђасмо и плакасмо опомињући се Сиона.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

О врбама сред њега вешасмо харфе своје.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Онде искаху који нас заробише да певамо, и који нас оборише да се веселимо: "Певајте нам песму сионску."

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Како ћемо певати песму Господњу у земљи туђој?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Ако заборавим тебе, Јерусалиме, нека ме заборави десница моја.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Нека прионе језик мој за уста моја, ако тебе не успамтим, ако не уздржим Јерусалима сврх весеља свог.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Напомени, Господе, синовима Едомовим дан јерусалимски, кад говорише: Раскопајте, раскопајте га до темеља.

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Кћери вавилонска, крвницо, благо ономе ко ти плати за дело које си нама учинила!

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Благо ономе који узме и разбије децу твоју о камен.