Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Lofva Herran, min själ; Herre, min Gud, du äst ganska härlig, du äst dägelig och allstinges väl beprydd.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Ljus är din klädnad, som du uppå hafver; du utsträcker himmelen såsom ett tapet.

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

Du hvälfver honom ofvan med vatten; du far i skyn såsom i en vagn, och går på vädrens vingar;

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

Du, som gör dina Änglar till väder, och dina tjenare till eldslåga;

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Du, som grundar jordena på hennes botten, så att hon blifver i evig tid.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Med djupet betäcker du henne, såsom med ett kläde, och vatten stå öfver bergen.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

Men för ditt näpsande fly de; för ditt dundrande fara de bort.

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

Bergen resa högt upp, och dalarna sätta sig ned i det rum, som du dem skickat hafver.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

Du hafver satt ett mål, der komma de intet öfver; och måga icke åter betäcka jordena.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Du låter källor uppbrista i dalomen, så att vatten emellan bergen flyta;

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

Att all djur på markene måga dricka, och vildåsnarna sin törst släcka.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

När dem sitta himmelens foglar, och sjunga på qvistarna.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Du fuktar bergen ofvanefter; du gör landet fullt med frukt, den du förskaffar.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Du låter gräs växa för boskapen, och säd menniskomen till nytto; att du skall låta komma bröd utaf jordene;

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

Och att vin skall fröjda menniskones hjerta, och hennes ansigte dägeligit varda af oljo, och bröd styrka menniskones hjerta;

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Att Herrans trä skola full med must stå; de cedreträ på Libanon, som han planterat hafver.

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

Der hafva foglarna sitt näste, och hägrar bo uppe i furoträn.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

De höga berg äro de stengetters tillflykt, och stenklyfterna de kunilers.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Du gör månan, till att derefter skifta året; solen vet sin nedergång.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Du gör mörker, att natt varder; då draga sig all vilddjur ut;

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

De unga lejon, som ryta efter rof, och sin mat söka af Gudi;

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Men när solen uppgår, draga de bort, och lägga sig uti sina kulor.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Så går då menniskan ut till sitt arbete, och till sitt åkerverk intill aftonen.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Herre, huru äro din verk så stor och mång! Du hafver visliga skickat dem all, och jorden är full af dina ägodelar.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Hafvet, det så stort och vidt är, der kräla uti, utan tal, både stor och liten djur.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Der gå skepp; der äro hvalfiskar, som du gjort hafver, att de deruti leka skola.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Allt vänter efter dig, att du skall gifva dem mat i sin tid.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Då du gifver dem, så samla de; när du upplåter dina hand, så varda de med god ting mättade.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Om du fördöljer ditt ansigte, så varda de förskräckte; du tager deras anda bort, så förgås de, och varda åter till stoft igen.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Du låter ut din anda, så varda de skapade, och du förnyar jordenes ansigte.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Herrans ära är evig; Herren hafver behag till sin verk.

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

Han ser uppå jordena, så bäfvar hon; han kommer vid bergen, så ryka de.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Jag vill sjunga Herranom i mina lifsdagar, och lofva min Gud, så länge jag är till.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Mitt tal behage honom väl; jag gläder mig af Herranom.

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Syndarena hafve en ända på jordene, och de ogudaktige vare icke mer till; lofva, min själ, Herran. Halleluja.