Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Does not man have hard labor on earth? Are not his days like the days of a hired man?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Like a slave earnestly desires the shadows of evening, like a hired man looks for his wages—

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

so I have been made to endure months of misery; I have been given trouble-filled nights.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

When I lie down, I say to myself, 'When will I get up and when will the night be gone?' I am full of tossing to and fro until the day's dawning.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is clothed with worms and clods of dust; the sores in my skin harden up and then dissolve and run afresh.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days are swifter than a weaver's shuttle; they pass without hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

God, call to mind that my life is only a breath; my eye will no more see good.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of God, who sees me, will see me no more; God's eyes will be on me, but I will not exist.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

As a cloud is consumed and vanishes away, so he who goes down to Sheol will come up no more. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He will return no more to his house; neither will his place know him again.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I the sea or a sea monster that you place a guard over me?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

When I say, 'My bed will comfort me, and my couch will ease my complaint,'

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

then you scare me with dreams and terrify me through visions,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

so that I would choose strangling and death rather than preserving these bones of mine.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I loathe my life; I would not wish to always be alive; let me alone for my days are useless.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is man that you should pay attention to him, that you should set your mind on him,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

that you should observe him every morning and test him every moment?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long will it be before you look away from me, before you let me alone long enough for me to swallow down my own saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Even if I have sinned, what would that do to you, you who watch men? Why have you made a target of me, so that I am a burden for you?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Why do you not pardon my transgression and take away my iniquity? For now will I lie down in the dust; you will seek me carefully, but I will not exist.”