Jobi 4
1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:
І відповів теманянин Еліфа́з та й сказав:
2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?
„Коли спро́бувать слово до те́бе, — чи мука не бу́де ще більша? Та хто стри́мати зможе слова́?
3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;
Таж ти́ багатьо́х був навчав, а ру́ки осла́блі зміцняв,
4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.
того, хто́ спотика́всь, підіймали слова́ твої, а коліна тремткі́ ти зміцняв!
5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.
А тепер, як нещастя на тебе найшло, то ти змучився, тебе досягло́ воно — і ти налякався.
6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?
Хіба не була́ бого бійність твоя за наді́ю твою, за твоє сподіва́ння — невинність доріг твоїх?
7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?
Пригада́й но, чи гинув невинний, і де праведні ви́гублені?
8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.
Як я бачив таких, що орали були́ беззако́ння, та сі́яли кривду, то й жали її:
9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.
вони гинуть від по́диху Божого, і́ від духу гнівно́го Його погибають!
10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.
Леви́не рича́ння й рик лютого лева минає, і левчука́м вилуща́ються зуби.
11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.
Гине лев, як немає здоби́чі, і левеня́та леви́ці втікають.
12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.
І закрада́ється слово до мене, і моє ухо почуло ось де́що від нього.
13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,
У розду́муваннях над нічни́ми виді́ннями, коли́ міцний сон обіймає людей,
14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.
спіткав мене жах та тремті́ння, і багато косте́й моїх він струсону́в, —
15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.
і дух перейшов по обличчі моїм, стало ду́ба воло́сся на тілі моїм.
16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:
Він стояв, але я не пізнав його ви́гляду, — образ навпро́ти очей моїх був, і тихий голос почув я:
17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?
„Хіба́ праведні́ша люди́на за Бога, хіба чоловік за свойо́го Творця́ є чистіший?
18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;
Таж рабам Своїм Він не йме віри, і накладає вину й на Своїх Анголі́в!
19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.
Що́ ж тоді ме́шканці гли́няних хат, що в по́росі їхня основа? — Як міль, вион будуть розча́влені!
20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.
Вони то́вчені зра́нку до вечора, — і без по́мочі гинуть наза́вжди.
21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.
Слава їхня мина́ється з ними, — вони помирають не в мудрості!
