Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Tada odgovori Elifas Temanac i reèe:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Ako ti progovorimo, da ti neæe biti dosadno? ali ko bi se mogao uzdržati da ne govori?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Gle, uèio si mnoge, i ruke iznemogle krijepio si;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

Rijeèi su tvoje podizale onoga koji padaše, i utvrðivao si koljena koja klecahu.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

A sada kad doðe na tebe, klonuo si; kad se tebe dotaèe, smeo si se.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Nije li pobožnost tvoja bila uzdanje tvoje? i dobrota putova tvojih nadanje tvoje?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Opomeni se, ko je prav poginuo, i gdje su pravedni istrijebljeni?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Kako sam ja vidio, koji oru muku i siju nevolju, to i žanju.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Od dihanja Božijega ginu, i od daha nozdara njegovijeh nestaje ih.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Rika lavu, i glas ljutom lavu i zubi laviæima satiru se.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Lav gine nemajuæi lova, i laviæi rasipaju se.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Još doðe tajno do mene rijeè, i uho moje doèu je malo.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

U mislima o noænijem utvarama, kad tvrd san pada na ljude,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Strah poduze me i drhat, od kojega ustreptaše sve kosti moje,

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

I duh proðe ispred mene, i dlake na tijelu mojem nakostriješiše se.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Stade, ali mu ne poznah lica; prilika bijaše pred oèima mojima, i muèeæi èuh glas:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

Eda li je èovjek pravedniji od Boga? eda li je èovjek èistiji od tvorca svojega?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Gle, slugama svojim ne vjeruje, i u anðela svojih nalazi nedostataka;

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

Akamoli u onijeh koji stoje u kuæama zemljanijem, kojima je temelj na prahu i satiru se brže nego moljac.

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Od jutra do veèera satru se, i nestane ih navijek da niko i ne opazi.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Slava njihova ne prolazi li s njima? Umiru, ali ne u mudrosti.