Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Se intentarmos falar-te, enfadar-te-ás? mas quem poderia conter as palavras?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfalecentes fortificaste.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Lembra-te agora qual é o inocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruídos?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Perece o leão velho, porque não há preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Entre imaginações de visões da noite, quando cai sobre os homens o sono profundo;

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Então um espírito passou por diante de mim; fêz-me arrepiar os cabelos da minha carne;

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Parou ele, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu criador?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Eis que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

Quanto menos naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Desde a manhã até à tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que disso se faça caso.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Porventura se não passa com eles a sua excelência? morrem, porém sem sabedoria.