Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Allora Elifaz di Teman rispose disse:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

“Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

“Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza”.