Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Elifaz il Temanita prese la parola e disse:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Se si tenta di parlarti, ti sarà forse gravoso? Ma chi può trattenere il discorso?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Ecco, tu hai istruito molti e a mani fiacche hai ridato vigore;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

le tue parole hanno sorretto chi vacillava e le ginocchia che si piegavano hai rafforzato.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Ma ora questo accade a te e ti abbatti; capita a te e ne sei sconvolto.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

La tua pietà non era forse la tua fiducia e la tua condotta integra, la tua speranza?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Ricordalo: quale innocente è mai perito e quando mai furon distrutti gli uomini retti?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Per quanto io ho visto, chi coltiva iniquità, chi semina affanni, li raccoglie.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

A un soffio di Dio periscono e dallo sfogo della sua ira sono annientati.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Il ruggito del leone e l'urlo del leopardo e i denti dei leoncelli sono frantumati.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Il leone è perito per mancanza di preda e i figli della leonessa sono stati dispersi.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

A me fu recata, furtiva, una parola e il mio orecchio ne percepì il lieve sussurro.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Nei fantasmi, tra visioni notturne, quando grava sugli uomini il sonno,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

terrore mi prese e spavento e tutte le ossa mi fece tremare;

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

un vento mi passò sulla faccia, e il pelo si drizzò sulla mia carne...

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Stava là ritto uno, di cui non riconobbi l'aspetto, un fantasma stava davanti ai miei occhi... Un sussurro..., e una voce mi si fece sentire:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

«Può il mortale essere giusto davanti a Dio o innocente l'uomo davanti al suo creatore?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Ecco, dei suoi servi egli non si fida e ai suoi angeli imputa difetti;

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

quanto più a chi abita case di fango, che nella polvere hanno il loro fondamento! Come tarlo sono schiacciati,

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

annientati fra il mattino e la sera: senza che nessuno ci badi, periscono per sempre.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

La funicella della loro tenda non viene forse strappata? Muoiono senza saggezza!».