Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Éliphaz de Théman prit la parole et dit:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Et maintenant qu’il s’agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Ta crainte de Dieu n’est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n’est-ce pas ton intégrité?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Cherche dans ton souvenir: quel est l’innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Pour moi, je l’ai vu, ceux qui labourent l’iniquité Et qui sèment l’injustice en moissonnent les fruits;

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Une parole est arrivée furtivement jusqu’à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Je fus saisi de frayeur et d’épouvante, Et tous mes os tremblèrent.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Un esprit passa près de moi… Tous mes cheveux se hérissèrent…

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Une figure d’un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j’entendis une voix qui murmurait doucement:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

L’homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l’a fait?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Si Dieu n’a pas confiance en ses serviteurs, S’il trouve de la folie chez ses anges,

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d’argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n’y prend garde;

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n’ont pas acquis la sagesse.