Jobi 4
1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:
Jemuž odpovídaje Elifaz Temanský, řekl:
2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?
Počneme-li mluviti s tebou, neponeseš-liž toho těžce? Ale kdož by se zdržeti mohl, aby neměl mluviti?
3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;
Aj, učívals mnohé, a rukou opuštěných jsi posiloval.
4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.
Padajícího pozdvihovals řečmi svými, a kolena zemdlená jsi zmocňoval.
5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.
Nyní pak, jakž toto přišlo na tebe, těžce to neseš, a jakž tě dotklo, předěšen jsi.
6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?
Nebylo-liž náboženství tvé nadějí tvou, a upřímost cest tvých očekáváním tvým?
7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?
Rozpomeň se, prosím, kdo jest kdy nevinný zahynul? Aneb kde upřímí vyhlazeni jsou?
8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.
Jakož jsem já vídal ty, kteříž orali nepravost, a rozsívali převrácenost, že ji i žali.
9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.
Od dchnutí Božího hynou, a duchem prchlivosti jeho v nic obracíni bývají.
10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.
Řvání lva a hlas lvice a zubové mladých lvíčat setříni bývají.
11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.
Hyne lev, že nemá loupeže, a lvíčata mladá rozptýlena bývají.
12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.
Nebo i tajně doneslo se mne slovo, a pochopilo ucho mé něco maličko toho.
13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,
V přemyšlováních z vidění nočních, když připadá tvrdý sen na lidi,
14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.
Strach připadl na mne a lekání, kteréž předěsilo všecky kosti mé.
15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.
Duch zajisté před tváří mou šel, tak že vlasové vstávali na těle mém.
16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:
Zastavil se, ale neznal jsem tváři jeho; tvárnost jen byla před očima mýma. Mezi tím mlče, slyšel jsem hlas:
17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?
Zdaliž může člověk spravedlivějším býti než Bůh, aneb muž čistším nad toho, kterýž ho učinil?
18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;
Ano mezi služebníky jeho není dokonalosti, a při andělích svých zanechal nedostatku.
19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.
Čím více při těch, kteříž bydlejí v domích hliněných, jejichž základ jest na prachu, a setříni bývají snáze než mol.
20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.
Od jitra až do večera stíráni bývají, a kdož toho nerozvažují, na věky zahynou.
21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.
Zdaliž nepomíjí sláva jejich s nimi? Umírají, ale ne v moudrosti.
