Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

“Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'