Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Knowest thou the season when the Wild Goats of the crags beget? The bringing forth of the hinds, canst thou observe?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Canst thou count the months they fulfil? Or knowest thou the time when they give birth?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
They kneel down, their young, they bring forth; their pains, they throw off;
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Their young become strong, they grow up in the open field, they go out, and return not unto them.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Who hath sent forth the Wild Ass free? And, the bands of the swift-runner, who hath loosed?
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
Whose house I have made the waste plain, and his dwellings, the land of salt:
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
He laugheth at the throng of the city, The shoutings of the driver, he heareth not;
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
He espieth the mountains, his pasture-ground, and, after every green thing, maketh search.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Will the Wild-Ox be pleased to be thy servant? or lodge for the night by thy crib?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Canst thou bind the wild-ox, so that—with the ridge—shall run his cord? Or will he harrow the furrows after thee?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Wilt thou trust in him, because of the greatness of his strength? Wilt thou leave unto him thy toil?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Wilt thou put faith in him, that he will bring back thy seed? and that, corn for thy threshing-floor, he will gather?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
The wing of the Ostrich that waveth itself joyfully, Is it the pinion of lovingkindness or the plumage?
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
For she leaveth—to the earth—her eggs, and, on the dust, she letteth them be warmed;
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
And hath forgotten, that, a foot, may crush them, —or, the wild beast, tread on them!
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
Dealing hardly with her young, as none-of-hers, In vain, her labour, without dread.
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
For GOD hath suffered her to forget wisdom, and given her no share in understanding.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
What time, on high, she vibrateth her wings, she laugheth at the horse and his rider.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Couldst thou give—to the Horse—strength? Couldst thou clothe his neck with the quivering mane?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Couldst thou cause him to leap like a locust? The majesty of his snort, is a terror!
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
He diggeth into the plain, and rejoiceth in vigour, he goeth forth to meet armour;
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
He laugheth at dread, and is not dismayed, neither turneth he back, from the face of the sword;
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
Against him, whiz [the arrows of] the quiver, the flashing head of spear and javelin;
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
With stamping and rage, he drinketh up the ground, —he will not stand still when the horn soundeth;
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
As oft as the horn soundeth, he saith, Aha! And, from afar, he scenteth the battle, —the thunder of commanders and the war-cry.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Is it, by thine understanding, that the Bird of Passage betaketh him to his pinions? spreadeth out his wings to the south?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Or, at thy bidding, that the Eagle mounteth, and that he setteth on high his nest?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
The crag, he inhabiteth, and so lodgeth himself, on the tooth of the crag, and high fort;
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
From thence, he searcheth out food, far away, his eyes do pierce;
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
And, his young brood, suck up blood, and, where the slain are, there, is he.
