Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? Or canst thou observe when the hinds are in labor?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Canst thou number the months they fulfill, And know the season when they bring forth?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
They bow themselves; they bring forth their young; They cast forth their pains.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Their young ones are strong; they grow up in the fields; They go away, and return not to them.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Who hath sent forth the wild ass free? Who hath loosed the bands of the wild ass,
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
To whom I have given the wilderness for his house, And the barren land for his dwelling-place?
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
He scorneth the tumult of the city, And heedeth not the shouting of the driver;
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
The range of the mountains is his pasture; He seeketh after every green thing,
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Will the wild-ox consent to serve thee? Will he pass the night at thy crib?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Canst thou bind the wild-ox with the harness to the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Wilt thou rely upon him because his strength is great, And commit to him thy labor?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Wilt thou trust him to bring home thy grain, And gather in thy harvest?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
The wing of the ostrich moveth joyfully; But is it with loving pinion and feathers?
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
Nay, she layeth her eggs on the ground; She warmeth them in the dust,
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
And forgetteth that the foot may crush them, And that the wild beast may break them.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
She is cruel to her young, as if they were not hers; Her labor is in vain, yet she feareth not;
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
Because God hath denied her wisdom, And hath not given her understanding.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
Yet when she lasheth herself up on high, She laugheth at the horse and his rider.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Hast thou given the horse strength? Hast thou clothed his neck with his trembling mane?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Hast thou taught him to bound like the locust? How majestic his snorting! how terrible!
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
He paweth in the valley; he exulteth in his strength, And rusheth into the midst of arms.
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
He laugheth at fear; he trembleth not, And turneth not back from the sword.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
Against him rattle the quiver, The flaming spear, and the lance.
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
With rage and fury he devoureth the ground; He will not believe that the trumpet soundeth.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
At every blast of the trumpet, he saith, Aha! And snuffeth the battle afar off, —The thunder of the captains, and the war-shout.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Is it by thy wisdom that the hawk flieth, And spreadeth his wings toward the south?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Doth the eagle soar at thy command, And build his nest on high?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
He dwelleth and lodgeth upon the rock, Upon the peak of the rock, and the stronghold.
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
From thence he spieth out prey; His eyes discern it from afar.
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
His young ones suck up blood; And where the slain are, there is he.
