Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? Or canst thou mark when the hinds do calve?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Canst thou number the months that they fulfil? Or knowest thou the time when they bring forth?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
They bow themselves, they bring forth their young, they cast out their fruit.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Their young ones wax strong, they grow up in the open field; they go forth, and return not again.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Who hath sent out the wild ass free? Or who hath loosed the bands of the wild ass?
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
Whose house I have made the wilderness, and the salt land his dwelling-place.
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
He scorneth the tumult of the city, neither heareth he the shoutings of the driver.
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
The range of the mountains is his pasture, and he searcheth after every green thing.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Will the wild-ox be willing to serve thee? Or will he abide by thy crib?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Canst thou bind the wild-ox with his band in the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Wilt thou trust him, because his strength is great? Or wilt thou leave thy labour to him?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Wilt thou rely on him, that he will bring home thy seed, and gather the corn of thy threshing-floor?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
The wing of the ostrich beateth joyously; but are her pinions and feathers the kindly stork's?
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
For she leaveth her eggs on the earth, and warmeth them in dust,
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
And forgetteth that the foot may crush them, or that the wild beast may trample them.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
She is hardened against her young ones, as if they were not hers; though her labour be in vain, she is without fear;
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
Because God hath deprived her of wisdom, neither hath He imparted to her understanding.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
When the time cometh, she raiseth her wings on high, and scorneth the horse and his rider.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Hast thou given the horse his strength? Hast thou clothed his neck with fierceness?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Hast thou made him to leap as a locust? The glory of his snorting is terrible.
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
He paweth in the valley, and rejoiceth in his strength; he goeth out to meet the clash of arms.
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
He mocketh at fear, and is not affrighted; neither turneth he back from the sword.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
The quiver rattleth upon him, the glittering spear and the javelin.
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
He swalloweth the ground with storm and rage; neither believeth he that it is the voice of the horn.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
As oft as he heareth the horn he saith: 'Ha, ha!' and he smelleth the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Doth the hawk soar by thy wisdom, and stretch her wings toward the south?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Doth the vulture mount up at thy command, and make her nest on high?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
She dwelleth and abideth on the rock, upon the crag of the rock, and the stronghold.
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
From thence she spieth out the prey; her eyes behold it afar off.
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
Her young ones also suck up blood; and where the slain are, there is she.
