Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Per questo mi batte forte il cuore e mi balza fuori dal petto.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Udite, udite, il rumore della sua voce, il fragore che esce dalla sua bocca.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Il lampo si diffonde sotto tutto il cielo e il suo bagliore giunge ai lembi della terra;

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

dietro di esso brontola il tuono, mugghia con il suo fragore maestoso e nulla arresta i fulmini, da quando si è udita la sua voce;

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

mirabilmente tuona Dio con la sua voce opera meraviglie che non comprendiamo!

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Egli infatti dice alla neve: «Cadi sulla terra» e alle piogge dirotte: «Siate violente».

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Rinchiude ogni uomo in casa sotto sigillo, perché tutti riconoscano la sua opera.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Le fiere si ritirano nei loro ripari e nelle loro tane si accovacciano.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Dal mezzogiorno avanza l'uragano e il freddo dal settentrione.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e la distesa dell'acqua si congela.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Carica di umidità le nuvole e le nubi ne diffondono le folgori.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Egli le fa vagare dappertutto secondo i suoi ordini, perché eseguiscano quanto comanda loro sul mondo intero.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Le manda o per castigo della terra o in segno di bontà.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Porgi l'orecchio a questo, Giobbe, soffèrmati e considera le meraviglie di Dio.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Sai tu come Dio le diriga e come la sua nube produca il lampo?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Conosci tu come la nube si libri in aria, i prodigi di colui che tutto sa?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Come le tue vesti siano calde quando non soffia l'austro e la terra riposa?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Hai tu forse disteso con lui il firmamento, solido come specchio di metallo fuso?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Insegnaci che cosa dobbiamo dirgli. Noi non parleremo per l'oscurità.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Gli si può forse ordinare: «Parlerò io?». O un uomo può dire che è sopraffatto?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Ora diventa invisibile la luce, oscurata in mezzo alle nubi: ma tira il vento e le spazza via.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Dal nord giunge un aureo chiarore, intorno a Dio è tremenda maestà.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

L’Onnipotente noi non lo possiamo raggiungere, sublime in potenza e rettitudine e grande per giustizia: egli non ha da rispondere.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Perciò gli uomini lo temono: a lui la venerazione di tutti i saggi di mente.