Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

C’Est aussi ce qui jette la frayeur dans mon cœur et le fait vivement tressauter.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Ecoutez attentivement le grondement de sa voix et le roulement qui sort de sa bouche.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Il le prolonge sous toute la voûte des cieux, et ses éclairs brillent jusqu’aux extrémités de la terre.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

A leur suite, c’est un bruit qui rugit: il tonne de sa voix majestueuse, et quand cette voix se fait entendre, il ne les retient plus.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Dieu fait retentir merveilleusement la voix de son tonnerre; il accomplit de grandes choses qui dépassent notre connaissance.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Car il dit à la neige: "Apparais sur la terre!" II envoie la pluie abondante, ses puissantes averses.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Alors il paralyse les bras de tous les hommes, afin que ces hommes, son œuvre à lui, apprennent à le connaître.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Et les fauves rentrent dans leur tanière et se terrent dans leur gîte.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

L’Ouragan surgit de ses retraites, le froid est amené par les vents d’aquilon.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Au souffle de Dieu se forme la glace et se contractent les nappes d’eau.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Il charge aussi la nue de vapeurs humides, dissémine ses nuages que traversent les éclairs.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Et ces nuages se déplacent en tourbillonnant sous son impulsion, en vue de leur besogne, pour exécuter ses ordres sur la surface du globe terrestre.

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Il les suscite tantôt comme un fléau pour la terre, tantôt comme une source de bienfaits.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Ecoute, Job, tout ceci; lève-toi et considère les merveilles de Dieu.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Comprends-tu les lois qu’il leur impose et comment il fait briller ses nuages lumineux?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Comprends-tu les déploiements de la nuée, les prodiges de Celui qui possède la science parfaite?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Toi, dont les vêtements deviennent trop chauds, dès que la terre recouvre le calme sous l’influence du midi,

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

pourrais-tu lui aider à étendre les cieux, solides comme un miroir de métal?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Apprends-moi ce que nous pourrions lui dire: dans les ténèbres où nous sommes, nous manquons d’arguments.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Devra-t-on lui rendre compte quand je parle? Jamais homme a-t-il demandé à être anéanti?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Or donc, personne ne peut regarder le soleil qui brille radieux dans le ciel, lorsque le vent qui passe l’a nettoyé.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Si l’or vient du septentrion, Dieu, lui, demeure couvert d’une redoutable majesté.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Le Tout-Puissant, nous ne pouvons l’atteindre, lui qui est grand par la force; mais le droit et la parfaite justice, il ne les écrase point!

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

C’Est pourquoi les hommes le révèrent; quant à lui, il n’abaisse ses regards sur aucun des prétendus sages.