< Jobi 30 >

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
А тепер насміхаються з мене молодші від мене літами, ті, що їхніх батьків я бриди́вся б покласти із псами отари моєї.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Та й сила рук їхніх для чого бува́ла мені? Повня сил їх мину́лась!
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Само́тні були в недоста́тку та голоді, ссали вони суху землю, зруйновану та опустілу!
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
рвали вони лободу́ на кущах, ялівце́ве ж коріння було їхнім хлібом.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
Вони були ви́гнані з-поміж людей, кричали на них, немов на злоді́їв,
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
так що вони пробува́ли в яру́гах долин, по я́мах під земних та скелях,
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
ревіли вони між кущами, збирались під те́рням, —
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
сини нерозумного й діти неславного, вони були ви́гнані з кра́ю!
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
А тепер я став піснею їм, і зробився для них погово́ром.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
Вони обриди́ли мене, віддали́лись від мене, і від мойого обличчя не стримали сли́ни,
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
бо Він розв'яза́в мого пояса й мучить мене, то й вони ось вузде́чку із себе відкинули перед обличчям моїм.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
По прави́ці встають жовтодзю́бі, но́ги мені підставляють, і то́пчуть на мене дороги нещастя свого.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
Пори́ли вони мою сте́жку, хо́чуть мати ко́ристь із мойого життя, немає кому їх затримати, —
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
немов через ви́лім широкий прихо́дять, валяються попід румо́вищем.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Оберну́лось страхіття на мене, моя слава проне́слась, як вітер, і, як хмара, мину́лося щастя моє.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
А тепер розливається в мене душа моя, хапають мене дні нещастя!
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
Вночі мої кості від мене віддо́вбуються, а жи́ли мої не вспоко́юються.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
З великої Божої сили зміни́лося тіло моє, і неду́га мене опері́зує, мов той хіто́н.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
Він укинув мене до болота, і став я подібний до по́роху й по́пелу.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
Я кли́чу до Тебе, та Ти мені відповіді не даєш, я перед Тобою стою́, Ти ж на мене лише придивля́єшся.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Ти зміни́вся мені на жорстокого, мене Ти женеш силою Своєї руки.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
На вітер підняв Ти мене, на нього мене посадив, і робиш, щоб я розтопи́всь на спусто́шення!
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
Знаю я: Ти до смерти прова́диш мене, і до дому зібра́ння, яко́го призна́чив для всього живого.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Хіба не простяга́є руки́ потопе́льник, чи він у нещасті своїм не кричить?
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Чи ж не плакав я за бідаре́м? Чи за вбогим душа моя не сумувала?
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
Бо чекав я добра́, але лихо прийшло, сподівався я світла, та темно́та прийшла.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
Киплять мої ну́трощі й не замовка́ють, зустріли мене дні нещастя,
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
ходжу́ почорнілий без сонця, на зборі встаю та кричу́.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
Я став братом шака́лам, а струся́там — това́ришем,
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
моя шкіра зчорніла та й лу́питься з мене, від спеко́ти спали́лися кості мої.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
І стала жало́бою а́рфа моя, а сопі́лка моя — зойком плачли́вим.

< Jobi 30 >