Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.