Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Pero ahora los que son más jóvenes que yo; se burlan de mi, aquellos cuyos padres aborrecería poner con los perros de mis rebaños.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

¿De qué sirve la fuerza de sus manos para mí? toda fuerza se ha ido de ellos.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Se desperdician por la necesidad de comida, mordiendo la tierra seca; Su única esperanza de vida está en la tierra baldía.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Ellos están arrancando verdolagas de la maleza, y comían raíces de árboles.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Ellos eran rechazados de entre los habitantes de sus ciudades, los hombres gritan contra ellos como ladrones.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Moraban en valles de terror; Tienen que vivir en las cuevas, en los barrancos y las rocas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Bramaban entre la maleza; Se juntan bajo las espinas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Son hijos de vergüenza, y de hombres sin nombre, que han sido expulsados de su pueblo.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Y ahora me he convertido en su canción, y soy la burla de todos.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Les soy asqueroso; Se alejan de mí y me escupen en la cara.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque ha desatado el cordón de mi arco, y me ha afligido; Él los enviado y se han desenfrenado delante de mí.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A mi diestra se levantaron los jóvenes, empujaron mis pies, se pusieron en orden y alzaron sus caminos de destrucción contra mí:

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Han destruido mis caminos, se benefician a causa de mi destrucción; aprovechan que nadie los detiene.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

A través de un agujero en la pared como un portillo, se avalanchan contra mi.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Me ha venido él temor. Mi esperanza se ha ido como el viento, y mi bienestar como una nube.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Pero ahora mi alma se vuelve agua en mí, me superan días de problemas.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

El dolor penetra mis huesos, y no me dieron descanso; No hay fin a mis dolores.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Con gran fuerza desfigura mi ropa, me ciñe como cuello de mi túnica.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

En verdad, Dios me ha rebajado hasta la tierra, y me he vuelto como el polvo.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

No respondes a mi clamor, y no tomas nota de mi oración.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Te has vuelto cruel conmigo; la fuerza de tu mano me aborrece.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Levantándome, me haces ir en las alas del viento; Estoy deshecho por la tormenta.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque estoy seguro de que me llevarás a la muerte y al lugar de reunión ordenado para todos los vivos.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

¿No se ha extendido mi mano para ayudar a los pobres? ¿No he sido para él un salvador en su apuro?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No he llorado por los oprimidos? ¿Y no estaba mi alma triste por el necesitado?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Cuando buscaba el bien, vino el mal; Estaba esperando la luz, y se oscureció.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mis sentimientos están fuertemente conmovidos, y no me dan descanso; Los días de angustia me han sobrepasado.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Ando en ropa oscura, incómodo; Me levanto en el lugar público, pidiendo ayuda.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Me he convertido en un hermano de los chacales, y voy en compañía de avestruces.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi piel es negra y se me cae; y mis huesos arden con el calor de mi enfermedad.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Y mi arpa se ha convertido en luto, y el sonido de mi flauta en el ruido de lamento.