Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

MAS ahora los más mozos de días que yo, se ríen de mí; cuyos padres yo desdeñara ponerlos con los perros de mi ganado.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Porque ¿para qué yo habría menester la fuerza de sus manos, en los cuales había perecido con el tiempo?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Por causa de la pobreza y del hambre [andaban] solos; huían á la soledad, á lugar tenebroso, asolado y desierto.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Que cogían malvas entre los arbustos, y raíces de enebro para calentarse.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Eran echados de entre [las gentes], y todos les daban grita como al ladrón.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las rocas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Bramaban entre las matas, y se reunían debajo de las espinas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Hijos de viles, y hombres sin nombre, más bajos que la misma tierra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Y ahora yo soy su canción, y he sido hecho su refrán.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Abomínanme, aléjanse de mí, y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque [Dios] desató mi cuerda, y me afligió, por eso se desenfrenaron delante de mi rostro.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A la mano derecha se levantaron los jóvenes; empujaron mis pies, y sentaron contra mí las vías de su ruina.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Mi senda desbarataron, aprovecháronse de mi quebrantamiento, contra los cuales no hubo ayudador.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Vinieron como por portillo ancho, revolviéronse á [mi] calamidad.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Hanse revuelto turbaciones sobre mí; combatieron como viento mi alma, y mi salud pasó como nube.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Y ahora mi alma está derramada en mí; días de aflicción me han aprehendido.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Con la grande copia [de materia] mi vestidura está demudada; cíñeme como el cuello de mi túnica.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo y á la ceniza.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Clamo á ti, y no me oyes; preséntome, y no me atiendes.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Haste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Levantásteme, é hicísteme cabalgar sobre el viento, y disolviste mi sustancia.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque yo conozco que me reduces á la muerte; y á la casa determinada á todo viviente.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán [los sepultados] cuando él los quebrantare?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No lloré yo al afligido? Y mi alma ¿no se entristeció sobre el menesteroso?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Cuando esperaba yo el bien, entonces vino el mal; y cuando esperaba luz, la oscuridad vino.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mis entrañas hierven, y no reposan; días de aflicción me han sobrecogido.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Denegrido ando, y no por el sol: levantádome he en la congregación, y clamado.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

He venido á ser hermano de los dragones, y compañero de los buhos.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi piel está denegrida sobre mí, y mis huesos se secaron con ardentía.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Y hase tornado mi arpa en luto, y mi órgano en voz de lamentadores.