Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

“Pero ahora los que son más jóvenes que yo se burlan de mí, cuyos padres consideré indignos de poner con mis perros pastores.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

¿De qué me sirve la fuerza de sus manos? hombres en los que la edad madura ha perecido?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Están demacrados por la carencia y el hambre. Roen la tierra seca, en la penumbra del desperdicio y la desolación.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Arrancan hierbas saladas junto a los arbustos. Las raíces del árbol de la retama son su alimento.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Son expulsados de entre los hombres. Lloran tras ellos como tras un ladrón,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

para que vivan en valles espantosos, y en agujeros de la tierra y de las rocas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Rebuznan entre los arbustos. Están reunidos bajo las ortigas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Son hijos de locos, sí, hijos de malvados. Fueron expulsados a latigazos de la tierra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

“Ahora me he convertido en su canción. Sí, soy un sinónimo para ellos.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Me aborrecen, se alejan de mí, y no duden en escupirme a la cara.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque ha desatado su cuerda y me ha afligido; y se han desprendido de la restricción ante mí.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A mi derecha se levanta la chusma. Me apartan los pies. Ellos lanzan sus caminos de destrucción contra mí.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Marcan mi camino. Promueven mi destrucción sin la ayuda de nadie.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Como a través de una amplia brecha llegan. Se enrollan en medio de la ruina.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Los terrores se han vuelto contra mí. Persiguen mi honor como el viento. Mi bienestar ha pasado como una nube.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

“Ahora mi alma se derrama dentro de mí. Los días de aflicción se han apoderado de mí.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

En la estación nocturna mis huesos están calados en mí, y los dolores que me roen no tienen descanso.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Mi vestimenta está desfigurada por una gran fuerza. Me ata como el cuello de mi túnica.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Me ha arrojado al fango. Me he convertido en polvo y cenizas.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Clamo a ti, y no me respondes. Me pongo de pie, y tú me miras.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Te has vuelto cruel conmigo. Con la fuerza de tu mano me persigues.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Me alzas al viento y me conduces con él. Me disuelves en la tormenta.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque sé que me llevarás a la muerte, a la casa designada para toda la vida.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

“Sin embargo, ¿no se tiende la mano en su caída? ¿O en su calamidad, por tanto, clamar por ayuda?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No lloré por el que estaba en apuros? ¿No se afligió mi alma por los necesitados?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Cuando buscaba el bien, vino el mal. Cuando esperaba la luz, llegó la oscuridad.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mi corazón está turbado y no descansa. Me han llegado días de aflicción.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Voy de luto sin el sol. Me pongo de pie en la asamblea y pido ayuda.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Soy hermano de los chacales, y compañera de los avestruces.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi piel se ennegrece y se desprende de mí. Mis huesos están quemados por el calor.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Por eso mi arpa se ha convertido en luto, y mi pipa en la voz de los que lloran.