Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Toda sedaj me imajo tisti, ki so mlajši od mene, v posmeh, katerih očete bi preziral, da jih postavim s psi svojega tropa.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Da, kako naj mi moč njihovih rok koristi, zrelost je odšla od njih?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Zaradi potrebe in lakote so bili osamljeni. Bežijo v divjino, v prejšnjem času zapuščeno in opustošeno.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Ki sekajo egiptovsko špinačo pri grmih in brinove korenine so njihova hrana.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Pregnani so bili izmed ljudi (za njimi so vpili kakor za tatom),

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

da prebivajo v pečinah dolin, v zemeljskih votlinah in v skalah.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Med grmovjem so rigali, pod koprivami so bili zbrani skupaj.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Bili so otroci bedakov, da, otroci nizkotnih mož, bili so zlobnejši kakor zemlja.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Sedaj sem njihova pesem, da, jaz sem njihova tarča posmeha.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Prezirajo me, bežijo daleč od mene in ne prizanašajo mi pljunka v moj obraz.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Ker je odvezal mojo vrvico in me prizadel, so tudi oni popustili uzdo pred menoj.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Na moji desni roki vstaja mladina. Moja stopala odrivajo in zoper mene so dvignili poti svojega uničenja.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Škodujejo moji stezi, postavili so mojo katastrofo, nobenega pomočnika nimajo.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Prišli so nadme kakor [skozi] široko vrzel vodá. V opustošenju so se zgrnili nadme.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Strahote so se zgrnile nadme. Mojo dušo zasledujejo kakor veter in moja blaginja mineva kakor oblak.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Sedaj je moja duša izlita nadme, polastili so se me dnevi stiske.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Moje kosti so prebodene v meni v nočnem obdobju in moje kite nimajo počitka.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Z veliko silo moje bolezni je moja obleka spremenjena; naokoli me veže kakor ovratnik mojega plašča.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Vrgel me je v blato in postal sem podoben prahu in pepelu.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Kličem k tebi, ti pa me ne slišiš. Vstanem, ti pa se ne oziraš name.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Do mene si postal krut; s svojo močno roko se nastrojuješ zoper mene.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Vzdiguješ me k vetru, povzročaš mi, da jaham na njem in raztapljaš moje imetje.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Kajti vem, da me boš privedel k smrti in k hiši, določeni za vse živeče.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Vendar svoje roke ne bo iztegnil h grobu, čeprav v svojem uničenju kričijo.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Mar nisem jokal zaradi tistega, ki je bil v stiski? Mar ni moja duša žalovala za ubogim?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Ko sem gledal za dobrim, potem je prišlo k meni zlo. Ko pa sem pričakoval svetlobo, je prišla tema.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Moja notranjost vre in ne počiva. Dnevi stiske so me ovirali.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Odšel sem žalujoč brez sonca. Vstal sem in klical v skupnosti.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Brat sem zmajem in družabnik sovam.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Moja koža na meni je črna in moje kosti gorijo zaradi vročine.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Tudi moja harfa je obrnjena v žalovanje in moja piščal v glas tistih, ki jokajo.