Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

И њима сам сада песма, и постах им прича.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Брат постах змајевима и друг совама.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.