Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Porém agora se riem de mim os de menos idade do que eu, cujos pais eu teria desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

De que também me serviria a força das suas mãos? já de velhice se tinham esgotado neles.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

De míngua e fome andavam sós, e recolhiam-se para os lugares secos, tenebrosos, assolados e desertos.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Apanhavam malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento eram as raízes dos zimbros.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Do meio dos homens foram expulsos, e gritavam contra eles, como contra o ladrão:

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Para habitarem nos barrancos dos vales, e nas cavernas da terra e das rochas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Bramavam entre os arbustos, e ajuntavam-se debaixo das ortigas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Eram filhos de doidos, e filhos de gente sem nome, e da terra foram expulsos.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Porém agora sou a sua canção, e lhes sirvo de rifão.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Abominam-me, e fogem para longe de mim, e do meu rosto não reteem o seu escarro.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque Deus desatou o meu cordão, e me oprimiu, pelo que sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Á direita se levantam os moços; empurram os meus pés, e preparam contra mim os seus caminhos de destruição.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Desbarataram-me o meu caminho: promovem a minha miséria: não tem ajudador.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Veem contra mim como por uma grande brecha, e revolvem-se entre a assolação.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Sobrevieram-me pavores; como vento perseguem a minha honra, e como nuvem passou a minha felicidade.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

E agora derrama-se em mim a minha alma: os dias da aflição se apoderaram de mim.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

De noite se me traspassam os meus ossos, e os pulsos das minhas veias não descançam.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Pela grandeza da força das dores se demudou o meu vestido, e ele como o cabeção da minha túnica me cinge.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Lançou-me na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Clamo a ti, porém tu não me respondes: estou em pé, porém para mim não atentas.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tornaste-te a ser cruel contra mim: com a força da tua mão resistes violentamente.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e derretes-me o ser.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque eu sei que me levarás à morte e à casa do ajuntamento determinado a todos os viventes.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Porém não estenderá a mão para o montão de terra, se houve clamor neles contra mim na sua desventura.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Porventura, não chorei sobre aquele que estava aflito? ou não se angustiou a minha alma pelo necessitado?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Todavia aguardando eu o bem, então me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

As minhas entranhas ferveram e não estão quietas: os dias da aflição me surpreenderam.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Denegrido ando, porém não do sol, e, levantando-me na congregação, clamo por socorro.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Irmão me fiz dos dragões, e companheiro dos avestruzes.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Enegreceu-se a minha pele sobre mim, e os meus ossos estão queimados do calor.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Pelo que se trocou a minha harmonia em lamentação, e o meu órgão em voz dos que choram.