Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.