Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.