Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.