Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

그러나 이제는 나보다 젊은 자들이 나를 기롱하는구나 그들의 아비들은 나의 보기에 나의 양떼 지키는 개 중에도 둘만하지 못한 자니라

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

그들은 장년의 기력이 쇠한 자니 그 손의 힘이 내게 무엇이 유익하랴

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

그들은 곧 궁핍과 기근으로 파리하매 캄캄하고 거친 들에서 마른 흙을 씹으며

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

떨기나무 가운데서 짠 나물도 꺾으며 대싸리 뿌리로 식물을 삼느니라

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

무리는 도적을 외침 같이 그들에게 소리지름으로 그들은 사람 가운데서 쫓겨나서

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

침침한 골짜기와 구덩이와 바위 구멍에서 살며

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

떨기나무 가운데서 나귀처럼 부르짖으며 가시나무 아래 모여 있느니라

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

그들은 본래 미련한 자의 자식이요 비천한 자의 자식으로서 고토에서 쫓겨난 자니라

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

이제는 내가 그들의 노래가 되며 그들의 조롱거리가 되었고

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

그들은 나를 미워하여 멀리하고 내 얼굴에 침 뱉기를 주저하지 아니하나니

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

이는 하나님이 내 줄을 늘어지게 하시고 나를 곤고케 하시매 무리가 내 앞에서 굴레를 벗었음이니라

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

그 낮은 무리가 내 우편에서 일어나 내 발을 밀뜨리고 나를 대적하여 멸망시킬 길을 쌓으며

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

도울 자 없는 그들이 내 길을 헐고 내 재앙을 재촉하는구나

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

성을 크게 파괴하고 그 파괴한 가운데로 몰려 들어 오는것 같이 그들이 내게로 달려드니

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

놀람이 내게 임하는구나 그들이 내 영광을 바람 같이 모니 내 복록이 구름 같이 지나갔구나

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

이제는 내 마음이 내 속에서 녹으니 환난날이 나를 잡음이라

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

밤이 되면 내 뼈가 쑤시니 나의 몸에 아픔이 쉬지 아니하는구나

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

하나님의 큰 능력으로 하여 옷이 추하여져서 옷깃처럼 내몸에 붙었구나

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

하나님이 나를 진흙 가운데 던지셨고 나로 티끌과 재 같게 하셨구나

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

내가 주께 부르짖으오나 주께서 대답지 아니하시오며 내가 섰사오나 주께서 굽어보시기만 하시나이다

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

주께서 돌이켜 내게 잔혹히 하시고 완력으로 나를 핍박하시오며

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

나를 바람 위에 들어 얹어 불려가게 하시며 대풍 중에 소멸케 하시나이다

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

내가 아나이다 주께서 나를 죽게 하사 모든 생물을 위하여 정한 집으로 끌어 가시리이다

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

그러나 사람이 넘어질 때에 어찌 손을 펴지 아니하며 재앙을 당할 때에 어찌 도움을 부르짖지 아니하겠는가

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

고생의 날 보내는 자를 위하여 내가 울지 아니하였는가 빈궁한 자를 위하여 내 마음에 근심하지 아니하였는가

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

내가 복을 바랐더니 화가 왔고 광명을 기다렸더니 흑암이 왔구나

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

내 마음이 어지러워서 쉬지 못하는구나 환난 날이 내게 임하였구나

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

나는 햇볕에 쬐지 않고 검어진 살을 가지고 걸으며 공회 중에 서서 도움을 부르짖고 있느니라

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

나는 이리의 형제요 타조의 벗이로구나

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

내 가죽은 검어져서 떨어졌고 내 뼈는 열기로 하여 탔구나

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

내 수금은 애곡성이 되고 내 피리는 애통성이 되었구나