Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.