Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Ma ora, quelli che son minori d'età di me si ridono di me, I cui padri io non avrei degnato mettere Co' cani della mia graggia.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Ed anche, che mi avrebbe giovato la forza delle lor mani? La vecchiezza era perduta per loro.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Di bisogno e di fame, [Vivevano] in disparte, e solitari; Fuggivano in luoghi aridi, tenebrosi, desolati, e deserti.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Coglievano la malva presso agli arboscelli, E le radici de' ginepri, per iscaldarsi.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Erano scacciati d'infra [la gente]; Ei si gridava dietro a loro, come [dietro ad] un ladro.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Dimoravano ne' dirupi delle valli, Nelle grotte della terra e delle rocce.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Ruggivano fra gli arboscelli; Si adunavano sotto a' cardi.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

[Erano] gente da nulla, senza nome, Scacciata dal paese.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Ed ora io son la lor canzone, E il soggetto de' lor ragionamenti.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Essi mi abbominano, si allontanano da me, E non si rattengono di sputarmi nel viso.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Perciocchè [Iddio] ha sciolto il mio legame, e mi ha afflitto; Laonde essi hanno scosso il freno, [per non] riverir [più] la mia faccia.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

I giovanetti si levano contro a me dalla [man] destra, mi spingono i piedi, E si appianano le vie contro a me, per [traboccarmi] in ruina;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Hanno tagliato il mio cammino, si avanzano alla mia perdizione, Niuno li aiuta;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Sono entrati come per una larga rottura, Si sono rotolati sotto le ruine.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Spaventi si son volti contro a me, Perseguitano l'anima mia come il vento; E la mia salvezza è passata via come una nuvola.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Ed ora l'anima mia si versa sopra me, I giorni dell'afflizione mi hanno aggiunto.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Di notte egli mi trafigge l'ossa addosso; E le mie arterie non hanno alcuna posa.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

La mia vesta è tutta cangiata, per la quantità della marcia [delle piaghe], E mi stringe come la scollatura del mio saio.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Egli mi ha gittato nel fango, E paio polvere e cenere.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; Io mi presento [davanti a te], e tu non poni mente a me.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu ti sei mutato in crudele inverso me; Tu mi contrasti con la forza delle tue mani.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu mi hai levato ad alto; tu mi fai cavalcar sopra il vento, E fai struggere in me ogni virtù.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Io so certamente che tu mi ridurrai alla morte, Ed alla casa assegnata ad ogni vivente.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Pur non istenderà egli la mano nell'avello; [Quelli che vi son dentro] gridano essi, quando egli distrugge?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Non piangeva io per cagion di colui che menava dura vita? L'anima mia non si addolorava ella per i bisognosi?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Perchè, avendo io sperato il bene, il mal sia venuto? Ed avendo aspettata la luce, sia giunta la caligine?

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Le mie interiora bollono, e non hanno alcuna posa; I giorni dell'afflizione mi hanno incontrato.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Io vo bruno attorno, non già del sole; Io mi levo in pien popolo, [e] grido.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Io son diventato fratello degli sciacalli, E compagno delle ulule.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

La mia pelle mi si è imbrunita addosso, E le mie ossa son calcinate d'arsura.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

E la mia cetera si è mutata in duolo, E il mio organo in voce di pianto.