Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Ora invece si ridono di me i più giovani di me in età, i cui padri non avrei degnato di mettere tra i cani del mio gregge.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Anche la forza delle loro mani a che mi giova? Hanno perduto ogni vigore;

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

disfatti dalla indigenza e dalla fame, brucano per l'arido deserto,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

da lungo tempo regione desolata, raccogliendo l'erba salsa accanto ai cespugli e radici di ginestra per loro cibo.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Cacciati via dal consorzio umano, a loro si grida dietro come al ladro;

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

sì che dimorano in valli orrende, nelle caverne della terra e nelle rupi.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

In mezzo alle macchie urlano e sotto i roveti si adunano;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

razza ignobile, anzi razza senza nome, sono calpestati più della terra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Ora io sono la loro canzone, sono diventato la loro favola!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Hanno orrore di me e mi schivano e non si astengono dallo sputarmi in faccia!

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Poiché egli ha allentato il mio arco e mi ha abbattuto, essi han rigettato davanti a me ogni freno.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A destra insorge la ragazzaglia; smuovono i miei passi e appianano la strada contro di me per perdermi.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Hanno demolito il mio sentiero, cospirando per la mia disfatta e nessuno si oppone a loro.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Avanzano come attraverso una larga breccia, sbucano in mezzo alle macerie.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

I terrori si sono volti contro di me; si è dileguata, come vento, la mia grandezza e come nube è passata la mia felicità.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Ora mi consumo e mi colgono giorni d'afflizione.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Di notte mi sento trafiggere le ossa e i dolori che mi rodono non mi danno riposo.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

A gran forza egli mi afferra per la veste, mi stringe per l'accollatura della mia tunica.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Mi ha gettato nel fango: son diventato polvere e cenere.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Io grido a te, ma tu non mi rispondi, insisto, ma tu non mi dai retta.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu sei un duro avversario verso di me e con la forza delle tue mani mi perseguiti;

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

mi sollevi e mi poni a cavallo del vento e mi fai sballottare dalla bufera.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

So bene che mi conduci alla morte, alla casa dove si riunisce ogni vivente.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Ma qui nessuno tende la mano alla preghiera, né per la sua sventura invoca aiuto.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Non ho pianto io forse con chi aveva i giorni duri e non mi sono afflitto per l'indigente?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Eppure aspettavo il bene ed è venuto il male, aspettavo la luce ed è venuto il buio.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Le mie viscere ribollono senza posa e giorni d'affanno mi assalgono.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Avanzo con il volto scuro, senza conforto, nell'assemblea mi alzo per invocare aiuto.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Sono divenuto fratello degli sciacalli e compagno degli struzzi.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

La mia pelle si è annerita, mi si stacca e le mie ossa bruciano dall'arsura.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

La mia cetra serve per lamenti e il mio flauto per la voce di chi piange.