Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Men koulye a, sila ki pi jenn pase m ap giyonnen m. Papa a sila mwen pat ta dakò pou mete ansanm ak chen bann mouton yo.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Anverite, ki byen fòs men pa yo ta kab fè m? Gwo fòs te deja disparèt nan yo

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

akoz mank bagay ak grangou. Y ap manje tè sèk nan lannwit lan, ak pèt e ak dezolasyon an.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Yo rache fèy raje nan mitan rakèt la. Manje yo se rasin bayawonn.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Yo chase yo deyò lavil la nan dezè; yo kriye dèyè yo tankou se vòlè,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

jiskaske yo vin rete nan move ravin yo, nan twou tè ak nan wòch yo.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Pami rak tibwa yo, yo rele fò. Anba machacha a, yo vin rasanble ansanm.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Pitit a moun fou, wi, pitit a mechan yo, yo te resevwa fwèt jis lè yo kite peyi a.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Men koulye a, se mwen menm yo pase nan rizib; mwen devni yon pawòl betiz pou yo.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Yo pè m, yo kanpe lwen m, e yo pa sispann krache nan figi m.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Akoz Li te lage fisèl banza a pou te aflije mwen, yo rete retire brid la nèt devan m.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Sou men dwat lan, nich sa vin leve. Yo rale pye mwen akote. Yo mennen kont mwen tout manèv destriksyon yo.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Yo gate wout mwen. Yo bourade lachit mwen san mande sekou.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Tankou nan yon gran brèch, yo parèt; nan mitan tanpèt, yo woule m.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Gwo perèz yo vin vire kont mwen. Yo tanmen gate respè m tankou van. Byennèt mwen disparèt tankou nwaj.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Konsa, koulye a nanm mwen vide nèt. Jou afliksyon yo sezi m.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Nan lannwit, zo m yo frennen anndan m, e sa yo kap manje m pa pran repo.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Ak gwo fòs, vètman m vin tòde sou mwen. Li mare m nèt tankou kolye manto m.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Li te jete mwen nan labou, e mwen te vin tankou pousyè ak sann.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Mwen kriye a Ou menm pou sekou, men Ou pa reponn mwen. Mwen kanpe, e se gete, Ou gete m.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Ou vin okipe m ak mechanste. Avèk fòs a men Ou, Ou pèsekite m.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Ou leve m wo sou van, e fè m monte; epi Ou fè m fonn nèt nan move tan an.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Paske mwen konnen ke Ou ap mennen m a lanmò, jis rive nan gwo kay asanble a ki fèt pou tout sila ki viv yo.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Malgre, èske yon moun k ap tonbe pa lonje men l? Oswa nan gwo pwoblem li pa kriye sekou?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Èske mwen pa t kriye pou sila nan gwo twoub? Èske nanm mwen pa t plen tristès pou malere a?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Lè m t ap tann sa ki bon an, se mal ki rive m; lè m tap tann limyè, alò se tenèb ki te vini.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Kè m twouble nèt anndan m. Mwen pa kab poze. Jou plen ak afliksyon yo parèt devan m.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Mwen fè dèy toupatou san solèy. Mwen kanpe nan asanble; mwen rele sekou.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Mwen te vin frè ak chen mawon, zanmi ak otrich la.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Chè m vin nwa sou mwen, li kale, e zo m yo brile ak lafyèv.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Pou sa, se doulè ap mwen jwe, e flit mwen an sonne pou sila k ap kriye.