Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Nun aber lachen mein, die jünger sind denn ich, welcher Väter ich verachtet hätte, zu stellen unter meine Schafhunde,

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

welcher Vermögen ich für nichts hielt, die nicht zum Alter kommen konnten,

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

die vor Hunger und Kummer einsam flohen in die Einöde, neulich verdorben und elend worden,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

die da Nesseln ausrauften um die Büsche, und Wacholderwurzel war ihre Speise;

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

und wenn sie die herausrissen, jauchzeten sie drüber wie ein Dieb.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

An den grausamen Bächen wohneten sie, in den Löchern der Erde und Steinritzen.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Zwischen den Büschen riefen sie und unter den Disteln sammelten sie,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

die Kinder loser und verachteter Leute, die die Geringsten im Lande waren.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Nun bin ich ihr Saitenspiel worden und muß ihr Märlein sein.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Sie haben einen Greuel an mir und machen sich ferne von mir und schonen nicht, vor meinem Angesicht zu speien.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Sie haben mein Seil ausgespannet und mich zunichte gemacht und das Meine abgezäumet.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Zur Rechten, da ich grünete, haben sie sich wieder mich gesetzt und haben meinen Fuß ausgestoßen; und haben über mich einen Weg gemacht, mich zu verderben.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Sie haben meine Steige zerbrochen; es war ihnen so leicht, mich zu beschädigen, daß sie keiner Hilfe dazu bedurften.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Sie sind kommen, wie zur weiten Lücke herein, und sind ohne Ordnung dahergefallen.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Schrecken hat sich gegen mich gekehret und hat verfolget wie der Wind meine HERRLIchkeit und wie eine laufende Wolke meinen glückseligen Stand.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Nun aber gießt sich aus meine Seele über mich, und mich hat ergriffen die elende Zeit.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Des Nachts wird mein Gebein durchbohret allenthalben, und die mich jagen, legen sich nicht schlafen.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Durch die Menge der Kraft werde ich anders und anders gekleidet; und man gürtet mich damit wie mit dem Loch meines Rocks.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Man hat mich in Kot getreten und gleich geachtet dem Staub und Asche.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Schreie ich zu dir, so antwortest du mir nicht; trete ich hervor, so achtest du nicht auf mich.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du bist mir verwandelt in einen Grausamen und zeigest deinen Gram an mir mit der Stärke deiner Hand.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du hebest mich auf und lässest mich auf dem Winde fahren und zerschmelzest mich kräftiglich.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Denn ich weiß, du wirst mich dem Tode überantworten; da ist das bestimmte Haus aller Lebendigen.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Doch wird er nicht die Hand ausstrecken ins Beinhaus, und werden nicht schreien vor seinem Verderben.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Ich weinete ja in der harten Zeit, und meine Seele jammerte der Armen.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Ich wartete des Guten, und kommt das Böse; ich hoffte aufs Licht, und kommt Finsternis.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Meine Eingeweide sieden und hören nicht auf; mich hat überfallen die elende Zeit.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Ich gehe schwarz einher, und brennet mich doch keine Sonne nicht; ich stehe auf in der Gemeine und schreie.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Ich bin ein Bruder der Schlangen und ein Geselle der Straußen.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Meine Haut über mir ist schwarz worden, und meine Gebeine sind verdorret vor Hitze.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Meine Harfe ist eine Klage worden und meine Pfeife ein Weinen.