Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

"Und jetzt verlachen solche mich, die jünger sind als ich, ja solche, deren Väter ich nicht beigesellen möchte meinen Herdenhunden!

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Was sollte mir selbst ihrer Hände Kraft, denn Rüstigkeit geht ihnen doch verloren!

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Durch Mangel und durch harten Hunger sollen sie sich Nahrung aus der Wüste holen, dem Lande des Orkans und Sturmes.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Sie sollten Melde pflücken am Gesträuche, und ihre Nahrung seien Ginsterwurzeln!

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Von Wasserstellen sollten sie vertrieben werden! Man schreie über sie wie Diebe,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

daß sie in schauerlichen Schluchten, in Erdlöchern und Felsenhöhlen siedeln,

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

und daß sie im Gebüsche gröhlen und unter Nesseln sich zusammenkauern!

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Sie, eine Brut so schlecht und ehrlos, sie sollten tief im Staube liegen!

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Und jetzt bin ich ihr Spottgesang; ich diene ihnen zum Gerede.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ja, sie verabscheun mich und rücken fern von mir und scheun sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Er löste mir das Diadem und warf mich auf den Boden, daß sie den Zügel vor mir schießen lassen konnten.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Zur Prüfung stehn die Gegner auf; sie lähmen mir die Füße und werfen gegen mich die Wege für ihr Unheil auf.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Sie reißen meine Pfade auf, verhelfen mir zum Falle, und niemand hindert sie.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Sie kommen wie ein breiter Dammbruch her; sie wälzen sich mit Ungestüm heran.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Da kommen Schrecken über mich; dem Wind gleich jagt mein Glück davon; fort zieht mein Heil wie eine Wolke.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Mein Leben ist in mir zerflossen, und jammervolle Tage halten mich gefesselt.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Des Nachts bohrt's mir in dem Gebein; auf meinen bloßgelegten Knochen kann ich nimmer liegen.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Mit Allgewalt packt er mich an und schnürt mich in des Unterkleides Schlitze ein.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Er wirft mich in den Schmutz; dem Staub, der Asche bin ich gleich. -

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Ich schreie auf zu Dir. Doch Du hörst nicht auf mich. Ich halte ein; da gibst Du auf mich acht.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du zeigst Dich grausam gegen mich und geißelst mich mit Deiner starken Hand.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du schickst den Wind, mich zu entführen; der Sturm fährt mit mir auf und ab.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Ich weiß ja wohl: Du willst zum Tod mich treiben, in das Versammlungshaus für alles Lebende.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Auf Wunsch jedoch greift er nicht zu, schreit man in seinem Unglück drob um Hilfe. -

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Beweinte ich nicht den Unseligen; war nicht mein Herz des Armen wegen sehr betrübt? -

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Weil ich auf Glück gehofft, doch Unheil kam; auf Licht geharrt, doch Dunkel kam,

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

so ist im Aufruhr ohne Unterlaß mein Inneres. Des Leidens Tage überfielen mich.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Tieftraurig wandle ich einher, wo keine Sonne scheint. Ich trete dem Vereine bei, wo ich nur heulen kann.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Der Schakale Vereinsbruder bin ich und ein Gesell dem Vogel Strauß.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Zu schwarz ward meine Haut, daß sie mir bliebe, und mein Gebein ist mir von Glut verbrannt.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

So diente meine Harfe mir zum Trauerliede, zu bitterem Schluchzen die Schalmei."