Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Et maintenant!… je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d’atteindre la vieillesse.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n’ont pour pain que la racine des genêts.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Ils habitent dans d’affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Êtres vils et méprisés, On les repousse du pays.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Et maintenant, je suis l’objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Ils n’ont plus de retenue et ils m’humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Les terreurs m’assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Et maintenant, mon âme s’épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m’ont saisi.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La nuit me perce et m’arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Dieu m’a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m’anéantis au bruit de la tempête.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Mais celui qui va périr n’étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n’implore-t-il pas du secours?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur n’avait-il pas pitié de l’indigent?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m’ont surpris.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Ma harpe n’est plus qu’un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.