Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Et maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi se moquent de moi, ceux dont j’aurais dédaigné de mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Même à quoi m’aurait servi la force de leurs mains? La vigueur a péri pour eux.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Desséchés par la disette et la faim, ils s’enfuient dans les lieux arides, dès longtemps désolés et déserts;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Ils cueillent le pourpier de mer parmi les broussailles, et, pour leur pain, la racine des genêts.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Ils sont chassés du milieu [des hommes], (on crie après eux comme après un voleur, )

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Pour demeurer dans des gorges affreuses, dans les trous de la terre et des rochers;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Ils hurlent parmi les broussailles, ils se rassemblent sous les ronces:

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Fils d’insensés, et fils de gens sans nom, ils sont chassés du pays.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Et maintenant, je suis leur chanson et je suis le sujet de leur entretien.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ils m’ont en horreur, ils se tiennent loin de moi, et n’épargnent pas à ma face les crachats;

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Car Il a délié ma corde et m’a affligé: ils ont jeté loin [tout] frein devant moi.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Cette jeune engeance se lève à ma droite; ils poussent mes pieds et préparent contre moi leur chemin pernicieux;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ils détruisent mon sentier, ils contribuent à ma calamité, sans que personne leur vienne en aide;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Ils viennent comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Des terreurs m’assaillent, elles poursuivent ma gloire comme le vent, et mon état de sûreté est passé comme une nuée.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Et maintenant, mon âme se répand en moi: les jours d’affliction m’ont saisi.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La nuit perce mes os [et les détache] de dessus moi, et ceux qui me rongent ne dorment pas;

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Par leur grande force ils deviennent mon vêtement; ils me serrent comme le collet de ma tunique.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Il m’a jeté dans la boue, et je suis devenu comme la poussière et la cendre.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Je crie à toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens là, et tu me regardes!

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu t’es changé pour moi en [ennemi] cruel; tu me poursuis avec la force de ta main.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu m’enlèves sur le vent, tu fais qu’il m’emporte, et tu dissous ma substance.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Car je sais que tu m’amènes à la mort, la maison de rassemblement de tous les vivants.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Toutefois, dans sa ruine, n’étend-il pas la main, et, dans sa calamité, ne jette-t-il pas un cri [de détresse]?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

N’ai-je pas pleuré sur celui pour qui les temps étaient durs, et mon âme n’a-t-elle pas été attristée pour le pauvre?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Car j’attendais le bien, et le mal est arrivé; je comptais sur la lumière, et l’obscurité est venue.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mes entrailles bouillonnent et ne cessent pas; les jours d’affliction sont venus sur moi.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Je marche tout noirci, mais non par le soleil; je me lève dans l’assemblée, je crie;

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Ma peau devient noire [et se détache] de dessus moi, et mes os sont brûlés par la sécheresse;

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Et ma harpe est changée en deuil, et mon chalumeau est devenu la voix des pleureurs.