Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.